donderdag 12 december 2013

Is het echt zover?

Nog vier nachtjes slapen...
Na bijna een jaar zie ik mijn lief weer.

Ja, het is een zwaar jaar geweest. Het is lastig communiceren wanneer je alleen het internet tot je beschikking hebt. Misverstanden stapelen zich op, deels uit frustratie dat we niet samen kunnen zijn, deels omdat het Engels, onze voertaal, voor allebei een tweede taal blijft.

We kennen elkaar nu vijf jaar en zijn daarvan 2 1/2 jaar getrouwd. Een gezamenlijke toekomst lijkt verder weg dan ooit en ik moet bekennen dat ik er weleens het bijltje bij neer heb willen gooien, gewoon omdat ik het niet meer trek.
Het idee om zonder elkaar verder te gaan lijkt me nog altijd minder aantrekkelijk omdat we uiteindelijk gewoon heel erg gek op elkaar zijn, en allebei dat gevoel van voorbestemd zijn hebben.

Nog even en dan zijn we drie weken samen, en dan kunnen we heel veel praten, heel veel elkaar vasthouden en proberen te genieten van wat we wel hebben.

vrijdag 6 december 2013

R.I.P. Papa Mandela

http://www.designboom.com/art/nelson-mandela-monument-by-marco-cianfanelli/

18 Juli 1918 – 5 December 2013

Hoe kan ik nou in woorden vastgrijpen wat deze man voor mij, 
voor jou, voor iedereen betekent.
Gelukkig is Liefde sterker dan de dood,
en hij zal altijd bij ons zijn.

Rust zacht
 

zaterdag 30 november 2013

Haar

Mijn haar groeit ontzettend snel, het voordeel daarvan is dat ik kan experimenteren met kapsels, want mocht het misgaan dan is het voordat ik het weet weer aangegroeid.
          Toen ik jong was knipte ik het regelmatig zelf. Vroeger verfde ik mijn haar ook, het begon met Henna en later liet ik mijn haar gewoon bij de kapper verven.
          Ik herinner me dat ik op een ochtend opstond met schouderlang Henna- rood haar, en halverwege de dag bedacht ik dat ik kort haar wilde. Ik had een kleine uitgroei en zou  mijn haar tot aan deze uitgroei afknippen. Met een schaar in de ene en een spiegel in de andere hand stond ik voor de badkamerspiegel. Halverwege durfde ik opeens niet meer verder. Mijn haar was aan de linkerkant een centimeter of twee lang in mijn eigen kleur die toen nog donkerblond was en aan de rechterkant hing mijn rode haar nog op mijn schouder. Mijn geraadpleegde broertje zei nuchter:
          'Dan laat je het toch zo.'
Dat was aansporing genoeg om door te gaan, en aan het einde van de middag had ik weer een kort kapsel in mijn eigen kleur.

Ook heb ik ooit mijn toen schouderlange haar Monroe- achtig blond geverfd. Ik vond het resultaat vreselijk en was verbaasd dat niet iedereen op straat in afschuw omkeek. Het duurde niet lang voordat ik mijn haar weer afknipte. Meestal kleurde ik mijn haar gewoon rood met soms gele (blonde) accenten. Mijn meest extreme kapsel nam ik in een tijd dat het moeizaam ging op mijn werk. Een soort statement: Ik ben die ik ben. Ik was toen net in de vijftig. Het was me achteraf iets te extreem maar het groeide gelukkig snel weer aan.

Ik hoor vaak van mensen dat ze een vaste kapper hebben, er wordt zelfs wel eens kilometers voor omgereden. Ik niet. Impulsief als ik ben maak ik ook meestal geen afspraak maar loop gewoon ergens binnen wanneer de 'ander haar kriebels' opkomen. Jaren geleden kwam ik zo bij 'Haar met Spelden' terecht, een apart kapperszaakje bij de boog van Muiderpoortstation. Er hing een lekker sfeertje en ik reisde toen nog vaak op en neer met de trein en dus bleef ik daar een tijdje hangen. De tijden veranderen en ik ging op zoek naar kappers in het Gooi.
          Ken je dat gevoel, wanneer je thuiskomt van de kapper en je meteen met je hoofd onder de kraan wilt, om je haar 'eigen' te maken? Dat is het gevolg wanneer je bij zomaar een kapper langsgaat,  negen van de tien keer ben ik niet blij met het resultaat. Nu ik wat ouder word en in een dorpje woon, hebben kappers de neiging om me een standaardhoofd te geven, ondanks de aanwijzingen die ik geef. Mijn zoekcriteria zijn tegenwoordig: Goedkoop en zonder afspraak binnen kunnen lopen.

Niet zo lang geleden hoorde ik van een vriendin dat ze een kapster aan huis heeft. Ik keek daarvan op, ik dacht dat dat iets was voor ouderen en mindervalide mensen. Het haar van de vriendin ziet er goed uit, vlot geknipt en passend bij haar karakter. En goedkoop, ook nooit weg natuurlijk.
          Mijn grijze haar is inmiddels schouderlang geworden en 'ander haar kriebels' spelen al weer een tijdje op. Nou moet je met een thuiskapster natuurlijk wel een afspraak maken, ik bedwing mijn impulsiviteit en maak een afspraak.

Op de afgesproken tijd staat er een leuke jonge meid voor de deur. Ze heeft jarenlang ervaring in de zaak van haar vader en heeft alles bij zich wat ze nodig heeft.
          Voor het eerst sinds tijden ben ik meteen blij met mijn nieuwe haar. Een lekker vlot kapsel dat bij mij past en wat zeker zo belangrijk is, we hadden een hele leuke ochtend. Het half uurtje dat ze doorgaans bij een klant blijft werd bijna twee uur en nog lang niet uitgepraat verdween ze weer met haar autootje. Ik ben helemaal blij met haar en ik ga haar zeker vaker zien.
          Zou ik van nu af aan dan echt een vaste kapper hebben?



vrijdag 15 november 2013

De tekening


Het schilderen heb ik al een tijdje achter me gelaten. De belangrijkste reden hiervoor is dat mijn huisje te vol raakt met al die doeken. Slechte reden, maar toch.
Het kriebelt al een tijdje. Dat gevoel van ‘het zit erin en moet eruit’, een gevoel dat me af en toe belaagt en voordat ik me herinner wat die onrust betekent ben ik meestal een paar dagen, soms zelfs weken verder. Maar ik schilder niet meer. En nu?
Gelukkig bedenk ik tijdens de ergste kriebel sinds lang, dat ik nog schone lege vellen papier in een verweg- map heb, en ook herinner ik me dat ik nog van die fijne gekleurde contékrijtjes heb. Het is even zoeken maar dan kan ik los.

Zoals meestal heb ik geen idee wat ik zal tekenen, en ik kies instinctief een paar zachte kleuren uit. Deze voorkeurkrijtjes heb ik in de linkerhand en mijn rechterhand laat ik zachtjes over het papier gaan. Als in een trance ga ik door. Ik begin met oranje, zachte lijnen over het lekkere nog steeds vertrouwd zijnde papier. Het gevoel van de aanraking van krijtjes en papier roept een oergevoel op.  Oranje, daarna een beetje roze. Zacht, hard, zachte vlekken, harde lijnen die accenten zetten. Ik vergeet alles om me heen. Eerst teken ik alleen, maar dan gaat de schilder in mij de vlakken vullen.
Ik ben klaar. De tekening ligt op een harde plank voor me op de bank en ik zit zelf in een soort kleermakerszit. Ik buig naar voren om het gruis van de conté weg te blazen. Okee, ik stofzuig zo wel even. Ik wil de tekening even van een afstand bekijken en dus ren ik naar boven waar ik me een doosje met spelden herinner. Terug beneden zoek ik naar een oude bus met haarlak om het krijt te fixeren. Het stinkt en is ongezond, maar het moet even. Psssjt, pssjt, ook dat is een oud vertrouwd ritueel. Lekker.
Voorzichtig pak ik de toch nog afgevende tekening vast en met spelden steek ik hem in het behang naast de teevee in mijn woonkamer, zo heb ik vanaf de bank goed zicht op de tekening.

Nadat ik een kop koffie heb gemaakt nestel ik me tevreden in de bank, en kijk, en kijk, en kijk. Ik ben verbaasd en stil. Jaren heb ik niet getekend, okee, wel Humbles*, maar dat is in een andere stijl, en nu zie ik een tekening die precies lijkt op hoe ik als jong meisje al tekende. Krabbels in schriften en agenda's, alles stond vol. De tekening lijkt er op maar is volwassener. De ontwikkeling gaat kennelijk door ook al teken je een tijd niet.
            Meer verbaasd ben ik over de tekening zelf, de voorstelling.
Het jonge meisje met de mijmerende blik ben ik. Nog steeds. Het verlangen naar Afrika is overduidelijk aanwezig. Toen al, en nog steeds. De Afrikaanse huisjes en de kleuren. Rechts onder zie ik mezelf terug, jaren later. Dat ben ik ook, nu, op deze leeftijd, maar het meisje is er ook nog steeds, diep van binnen.

Ondanks alles is dit het beste teken dat ik op mijn eigen weg zit. Een pad dat ik niet kan tegenhouden of ontkennen. Hoe moeilijk de weg ook is, of misschien alleen maar lijkt. Ik moet niet opgeven. Afrika zit in mijn hart, in mijn bloed.
            Kennelijk moest ik deze tekening maken om me dat te realiseren. ‘Het zit er in en moet er uit.’ Wanneer mijn gedachten me in de weg zitten grijp ik naar de mij meest vertrouwde manier om naar binnen te reizen en te ontdekken wat ik eigenlijk wel weet. En dus hou ik nog even vol, en ga door op de mij soms zwaar vallende weg van wachten en frustraties. Afrika en ik zijn één, ooit zullen we fysiek samen vallen en kan ik terug naar huis, naar mijn mama Afrika.

donderdag 14 november 2013

Wachten op...

Wachten; voor iemand met zoveel ongeduld als ik, is dat een ramp.
Een groot deel van mijn leven gaat voorbij met wachten.

Iedereen die kinderen heeft kent het wel: even wachten tot ze thuis zijn, even wachten tot ze weg zijn, even wachten tot ze in bed liggen, even wachten tot ze opstaan, even wachten tot de douche vrij is, even wachten tot het spelletje is uitgespeeld, even wachten tot ze van de telefoon af zijn, ja en ook natuurlijk, even wachten tot het toilet vrij is. Ga zo maar door. Toch was het om het wachten heen echt de moeite waard hoor dat opvoeden, het zien opgroeien van het nageslacht.

De kinderen zijn grote mannen nu en het huis is weer van mij. (!?)
Even wachten tot de katten binnen zijn, even wachten op de post, even wachten op de reparateur, oh hij had geen tijd sorry even opnieuw wachten op de reparateur. Even wachten op de trein, even wachten tot een pakketje wordt bezorgd, oh gaat niet door sorry morgen wordt het echt bezorgd opnieuw even wachten tot het pakketje wordt bezorgd. Wachten, wachten, wachten. Zo veel tijd wacht ik op iets, op iemand.

Al dat wachten valt in het niets bij het grote wachten wanneer je de allerliefste tegen komt in een ver land. Wachten op de mail, wachten op mijn volgende reis, wachten tot hij komt, oh nee, het gaat niet door, oh wacht, er is toch een kans dat hij komt, oh shit, helaas, jammer dan, het gaat niet lukken. Al die tijd wacht ik en maak geen andere plannen. Wachten op die kans om definitief samen te zijn en te blijven. De kansen worden kleiner en het wachten duurt langer en langer en langer.
Ongemerkt wordt wachten een manier van leven ... en het leven zelf sjeest voorbij...
Hoe lang kan ik nog de gaten tussen het wachten door invullen met leven?
Heb ik te lang gewacht?
Is het om dat wachten heen de moeite waard, of heeft het vele en lange wachten de overhand gekregen?

zondag 3 november 2013

Vier het leven

Ik val midden in een programma op de televisie, ik ben niet voorbereid en ik word diep, heel diep geraakt. Ik krijg kippenvel en ademloos kijk ik het programma uit en ik heb tranen in mijn ogen.

Het was gisteren Allerzielen. Sinds ik bij de kloosterzusters werk, vang ik af en toe weer namen op van Christelijke feestdagen. We kwamen er samen niet helemaal uit wat het verschil is tussen Allerheiligen en Allerzielen, maar dat maakt me ook niet echt uit, want daar gaat het me hier niet om: het programma waarover ik het had was een prachtige  
Ode aan de doden. 

Ik realiseer me plotseling hoe kaal het leven wordt wanneer je het niet meer viert. Ik doe niet aan Sinterklaas, niet aan Kerst, nauwelijks aan verjaardagen. Het leven wordt schraal zonder rituelen. 
In voornoemd programma zijn een aantal mensen samen op een begraafplaats, in het donker, met veel kaarsjes aan. 
De aanwezigen gedenken gezamenlijk  hun overledenen (bijna) in stilte en zetten hen letterlijk in het Licht.


IN HET LICHT ZETTEN, aandacht geven. Jezelf genezen! Hoe genezend is het niet wanneer je stil staat bij ingrijpende gebeurtenissen in je leven.Namen van overledenen worden hardop gezegd en gezongen. Je kan en mag even aandacht gegeven aan het verdriet, stilstaan bij je verdriet als achterblijver. Wat je geloof ook is, of je elkaar wel of niet blijft ervaren, of later terug zal zien, puur fysiek voel je je toch een achterblijver. 
Ik voel opeens heel duidelijk wat een leegte er overblijft wanneer je niets meer viert. 
Ik wil het leven vieren, te beginnen bij het herdenken en herdanken van de overledenen.



 

vrijdag 25 oktober 2013

Aardperen

Het was uitzonderlijk herfstweer de afgelopen week, echt weer om naar buiten te gaan dus zei ik natuurlijk ja, toen een vriendin belde of ik zin had om mee te werken in haar volkstuin.

Op het landje staat een houten schuur, zo één die een halve meter in de grond staat en anderhalve meter boven de grond. Ik had wel zin om die lekker in de olie te zetten. Ze maakt zelf massageoliën en van haar vorige 'oogst' waren een paar potjes bedorven omdat er een schimmel in was gekomen, deze olie is natuurlijk heel geschikt om het hout mee te bewerken. Zo gezegd zo gedaan, en ik stond lekker in het zonnetje een uur in de wind te stinken.
       'Zo, zet je het hout in de olie?' zei een ouder echtpaar dat net van hun landje kwam.
       'We ruiken het al van verre.'
Oeps, daar had ik geen erg in maar ach, het is de vrije buitenlucht dus dat is geen probleem. De olie droop ondertussen van de kwast over mijn handen en ik had na afloop een heerlijk zachte huid!
       Na het schuurtje ben ik bramen gaan plukken. Grappig, eerst dacht ik dat er bijna geen bramen hingen maar gaandeweg raakte ik vertrouwd met de bramenstruiken en ik ging er steeds dieper in.
      'Auw, auw', allemaal krassen en zelfs een blauwe plek van een krachtig terugzwiepende tak. Het resultaat was nog ruim een halve bak bramen.
      In de schuur op plankjes voor het raam, heeft de vriendin rijen potten staan waarin ze nieuwe olieën laat rijpen voor haar massagepraktijk. Of ik de potjes wilde openen en de vochtdruppels uit de potjes en van de binnenkant van de deksels wilde verwijderen, om te voorkomen dat er schimmels in komen. 'Tuurlijk, geen probleem.  Nadat dit klusje was geklaard was het al weer bijna donker en dus tijd om op te stappen.

De vriendin had wat knollen uit de grond gehaald en in het gras te drogen gelegd. Ik dacht eigenlijk dat het een soort bloem- of plantenbollen waren, dus toen ze me vroeg of ik ze mee naar huis wilde nemen, keek ik haar vragend aan. Ze zei dat ze heel lekker waren om te eten, het waren aardperen. Aardperen, nooit van gehoord. Hoe eetje die dan? Gewoon schoonmaken en koken, nee, je hoeft ze niet te schillen.
       Thuisgekomen heb ik de knollen die onder de zwarte aarde zaten onder de hete kraan afgespoeld en schoon geschobt, ik sneed ze in stukken en deed ze met een half bouillonblokje, een gesneden ui en verse andijviebladeren in een pannetje. Ik moet zeggen: ik heb heerlijk gegeten. Twee dagen zelfs.

Het leuke is dat het zo'n heerlijke oergevoel geeft: knol vol aarde uit de grond, even schoonmaken en koken maar. Ik voelde me een beetje heks, net als wanneer ik brandnetel uit mijn tuin door het eten gooi.



woensdag 23 oktober 2013

Piet en Sint


Toen ik een jaar of achttien, misschien twintig was, wilde ik geen Sinterklaas meer vieren. Ik vond Sinterklaas een racistisch feest en ik besloot dat ik daar niet aan mee wilde doen. Het werd me niet in dank afgenomen, ik verpeste het feest voor mijn familie. Mensen om me heen (zwart en/of wit) vonden het zwaar overdreven en vroegen zich af waar ik me druk om maakte.
   
         Jaren later toen mijn kinderen jong waren, besloot ik weer Sinterklaas te vieren. Ik vond dat ik mijn kinderen zo'n nationaal feest niet kon ontnemen. Sinterklaas was toen vooral: cadeautjes! Piet liet ik in het midden, en vooral de kleuren van Piet of Sint, daar maakte ik geen issue van. Al vond ik het wel fijn dat mijn jongste op de kleuterschool gewoon Sint mocht spelen ondanks zijn lichtbruine hoofd, en Zwarte Piet was wit met sproetjes en rood haar.
           In die jaren merkte ik pas hoeveel verdriet ik mijn moeder had gedaan door aan het eind van mijn pubertijd hoogstpersoonlijk het Sinterklaasfeest af te schaffen en de consequenties die zo'n beslissing voor mijn moeder, broers en zusje hadden.
        'Ja, nu wel hè.'
         Sorry mam...

En nu, twintig jaar later, valt opeens iedereen over Zwarte Piet. Nou ja iedereen...
En wat vind ik?
Kijk, als het afschaffen van Zwarte Piet, Nederland ook maar één racist minder opleverde, dan zou ik zeggen:
        'Okee, acuut, doen.'
Op dit moment ben ik bang dat het afschaffen van Zwarte Piet, zeker in een zogenoemde crisistijd, meer racisme oplevert dan opoffert.
        'Ze nemen onze banen in, ze krijgen zomaar huizen, en nou nemen ze ons ook nog Zwarte Piet af. Wat denken ze wel.'

Om een lang verhaal kort te houden: Ik weet het niet, ik weet niet wat wijs is op dit moment. Als ik de publieke opinie zo inschat dan doet de discussie geen goed, en draagt zeker niets bij aan een eventuele saamhorigheid onder alle Nederlanders (hier bedoel ik alle mensen die in Nederland verblijven voor korte of lange tijd), en dat lijkt me het uiteindelijk doel van samenleven.

Misschien is de discussie of ouders hun kinderen zo ongegeneerd voor mogen liegen dat Sinterklaas bestaat, wel veel meer een discussie waard. Ik herinner me dat ik als kind hevig ontdaan was dat mijn ouders zo glashard tegen me hadden gelogen toen ik hoorde dat Sinterklaas helemaal niet bestond.
Zo bekeken bestaat noch Sint noch al dan niet Zwarte Piet. 
Waar maken we ons druk om?







maandag 21 oktober 2013

De vijandkat

In een eerdere column heb ik al eens beschreven hoe gevaarlijk het leven hier in het kleine dorpje is, op de onderstaande foto's zie je dat het gevaar nog steeds niet is geweken.

Van de week ging ik via de
voordeur mijn huis uit en toen zat de 'vijandkat' me op te wachten. Ik vond het een beetje eng maar bedacht dat ik me niet aan moest stellen. Hij liep een heel eind met me mee en ging iederen keer op zijn rug liggen rollen: 'Aai me, aai me'.
Nee, dat was ik niet van plan gezien ons vijandige verleden. Toen opeens viel hij me weer aan en greep met beide poten mijn onderbeen.
Hem verder negerend liep ik snel verder. Op het werk merkte ik dat mijn been toch wat pijnlijk was en toen ik naar beneden keek zag ik bloed door mijn broek heen komen. Oei, dat was erger dan ik had verwacht.
Thuisgekomen heb ik de wonden goed schoon gemaakt. Nee, ik hoefde geen tetanusprik, die zit nog voldoende in mijn lijf van mijn reizen.

vrijdag 18 oktober 2013

Trent Shelton

Tupac
The Rose that grew from Concrete
Did you hear about the rose that grew from a crack in the concrete?
Proving nature's law is wrong it learned to walk without having feet.
Funny it seems, but by keeping it's dreams, it learned to breathe fresh air. 
Long live the rose that grew from concrete when no one else ever cared.

Het bovenstaande gedicht van Tupac Shakur kwam in me op nadat ik, via Facebook en het internet, kennismaakte met Trent Shelton. Trent Shelton... Vanochtend zag ik een link naar een videootje van hem op Facebook, en dat was voor mij de eerste keer dat ik van hem hoorde:
Don't ever let someone take your dream for you. Don't ever let someone tell you that your vision is wrong. Don't ever give opinions power to rule your life. Please share this video because someone you know needs it. Help a life, and help someone to keeping going for their dreams. - Trent Shelton #RehabTime
Sinds die eerste video heb ik er verschillende van hem bekeken, en ik ben onder de indruk van deze man die spreekt over Onvoorwaardelijke liefde, en die hoop en zelfrespect geeft. Ik kan veel over hem zeggen maar zijn video's spreken voor zich. Iemand om in de gaten te houden, volgens mij. Wat vind jij?

maandag 14 oktober 2013

Mijn droom, mijn toekomst



In 1985 ging ik voor het eerst naar Afrika en sindsdien heb ik heimwee gehouden. Was het zo ideaal en geweldig daar? Nee, natuurlijk niet, maar ik was er thuis. Ik was er thuis zoals ik me in Nederland nooit thuis heb gevoeld.
            Het duurde tot 2008 voordat ik weer terug was. Bijna twintig jaar had ik heimwee gehad, en trouwens ook nog twee kinderen opgevoed in de tussentijd. “Tussentijd’, hm, dat is toch een opmerkelijke uitdrukking.

Weer voelde het als thuiskomen. In mijn euforiestemming besloot ik een huisje bij kennissen op de compound te bouwen. Het huisje is prachtig en enige tijd noemden we het ons kleine paradijs.
            ‘We’, ja, want inmiddels was ik er de liefde van mijn leven tegengekomen. Zo zeker van elkaar en onze liefde dat we in 2011 in het huwelijk traden, er van uitgaande dat we ons leven samen zouden kunnen leven.
            Helaas, nu in 2013 weten we minder dan ooit hoe we dat zouden kunnen realiseren. We willen samen in Afrika leven. We hebben een huisje en we hebben een stukje grond, helaas staat het huisje niet op het eigen stukje grond, zodoende hebben we geen eigen plekje in Afrika waar we samen kunnen zijn, en waar we aan een eigen leven kunnen beginnen.

Hier begint -of eindigt- de droom.

De zon schijnt en het is nog een beetje koel in de vroege ochtend, wanneer ik de tuin in loop om de nieuwe dag te begroeten. De stralen van de zon geven het mooiste licht dat ik me kan wensen. Ik loop naar de buitenkeuken en zet water op het vuur om een kopje koffie te maken. Een bezoeker uit Nederland bracht ons een doosje Nescafé waar we tot de max van genieten. Normaal gesproken maken we een potje thee, natuurlijke thee uit de omgeving. Dat is ook lekker en zeker zo gezond.
            Mijn man moet zich, zoals vaker, haasten om naar het werk te gaan, daarom doe ik snelsnel een stuk brood in papier dat hij mee kan nemen voor onderweg.
Ik sluit het ijzeren hek achter hem en terwijl ik de heldere lucht insnuif draai ik me om.
Het zand waait door alle kieren het huis in dus het is een dagelijks terugkerend ritueel om de vloeren stofvrij te maken. In tegenstelling tot mijn huis in Nederland is dit huis vrij leeg, bijna geen friemeldefrutsels in de kamers, gewoon omdat het anders veel te stoffig wordt. Het geeft me rust, zo’n leeg huis.
            Vandaag is mijn vaste schrijfdag, en net als in Nederland ga ik één vaste dag buiten de deur schrijven. Soms ga ik in een internetcafé in de stad zitten, maar vandaag ga ik naar mijn vaste plekje op het strand.
            Nadat ik mijn schrijfspullen en wat brood en water bij elkaar heb gepakt, loop ik onze compound af en sluit het hek met het hangslotje aan de buitenkant. Na ongeveer een kwartier lopen door het losse zand kom ik aan bij de grote weg naar zee. Ik wacht in de heter wordende zon op een taxi die om de zoveel tijd langskomt. Ik heb geluk en hoef niet lang te wachten. Ik neem achterin plaats en zak met mijn achterste door de vering. Ach, als dat het enige is. Het duurt niet lang voor we de weg naar het strand indraaien, ik ben op mijn bestemming. Hier staat een strandtentje waar ze me inmiddels kennen en waar ik rustig aan een tafeltje kan zitten. Het tafeltje staat onder een bladerdak en dus zit ik hier uit de zon en met een beetje wind, en niet te vergeten met uitzicht op zee.

Niet gek toch!

Dat is zo’n beetje mijn droom. Met familie en vrienden om ons heen, en de mogelijkheid om een paar maanden per jaar in Nederland te zijn, ik ben uiteindelijk ook een moederkloek die haar nageslacht wil zien en voelen op zijn tijd.

Ik hou van een eenvoudig leven. Eenvoudig in de zin van, niet te veel spullen om me heen, net dat wat ik nodig heb. Een huisje van natuurlijke materialen voor zover mogelijk en reëel, en in een natuurlijke omgeving. Een tuin die deels wild is en deels verbouw ik groente en kruiden, misschien een fruitboom erbij. Ik vind het heerlijk om buiten te leven. Het is fijn als er wat mensen en kleine winkeltjes in de buurt zijn, maar ik ben ook graag op mezelf om te tekenen en te schrijven, onderwijl de heldere lucht opsnuivend.

De lange moeizame weg.

Het is bijna acht maanden geleden dat mijn lief en ik voor het laatst samen waren, en we hebben nog twee maanden te gaan. We hebben contact per email, gelukkig is mijn lief een schrijver en ik ook.
            We hebben elkaar te lang niet gezien en maken het elkaar moeilijk per mail, misverstanden, irritaties. Ik zit hier en hij daar en ik kan hem niet troosten nu hij zijn studie moest opbreken omdat er geen geld meer is. Ik hoor over politieke onrust en vraag me af of dat een land is waar ik heen moet willen. De eerste levensbehoeften zijn fors omhoog daar en mijn hart huilt om de mensen die de basisdingen niet meer kunnen aanschaffen: rijst, olie.
            Mijn toch al bescheiden inkomen gaat achteruit en de rekeningen worden fors hoger. Tot overmaat van ramp moet ik heel veel terugbetalen aan de belasting. Misverstand. Stom. Ach, het is maar geld… Het doet pijn omdat het mijn lief en mij nog langer uit elkaar houdt. Ik heb niet veel nodig maar soms zou ik ook een keertje overdadig willen kunnen doen in een overdadige wereld. Ik mis mijn lief.  
           Mijn lief en ik, we moeten los van elkaar het leven leiden dat ons hopelijk eens blijvend bij elkaar zal brengen. Soms is de rek er even uit en vraag ik me af waar ik mee bezig ben. Hou ik mezelf voor de gek, wanneer geef je een droom op?

Hieronder een tekening uit 2007 met als tekst:
‘Mama (Afrika), mag ik terug naar huis?’
En daarom kan ik mijn droom niet opgeven.

donderdag 3 oktober 2013

Downloads upload leed

Ken je dat, je hebt het eerder gedaan dus het MOET lukken.
Okee, het is een wat technisch praatje dus je kunt hier nog afhaken, hoewel het natuurlijk ook leuk is om te horen wanneer je zelf nooit aan websites werkt.
nieuw
Een aantal proeflezers adviseerde om de kleurplaten die ik heb
gemaakt bij de Humble verhalen, in het groot beschikbaar te stellen. Goed plan, dacht ik, en ik ging aan de gang.
oud
Allereerst heb ik de tekeningen netter uitgewerkt. De figuurtjes in de rand heb ik groter gemaakt zodat ze beter kunnen worden ingekleurd en de tekst heb ik naar beneden gehaald, zodat die overal even groot is.
Toen alle tekeningen waren bewerkt heb ik ze opgeslagen als PDF, dan kunnen ze namelijk vanaf iedere computer/ Mac/ tablet etc. worden gedownload en zien ze er toch hetzelfde uit. Daar was ik alles bij elkaar natuurlijk al een hele tijd mee bezig, maar toen begon het pas.

De webpagina die ik voor Humble gebruik is geen website maar een weblog. Mijn websites heb ik altijd zelf gebouwd maar een weblog heeft een bestaande vorm waaraan jij je moet aanpassen.
Hoe maak ik ook alweer een link naar een downloadable file in een weblog? Ik heb het eerder gedaan bij een andere weblog van me, dus ik wist dat het kon. Maar hoe?
     Ik legde het oude en het huidige blog naast elkaar, en ging op zoek. Okee, ik dacht de oplossing te hebben gevonden: Ik zou de downloads, de PDF's uploaden naar mijn hoofdsite en daar zou ik vanuit het weblog een link naar plaatsen. Simpel toch.
   
Voor het werken aan mijn website gebruik ik een HTML editor. Sinds jaar en dag werk ik met Ultra Edit, een heel eenvoudig programmaatje. Ik was vergeten dat mijn laptop niet zo lang geleden is gecrashed en dat ik dus geen Ultra Edit meer bij de hand had.
     Een week of wat geleden had ik het al geprobeerd te downloaden, maar je krijgt alleen nog een gratis proefversie die na twee weken verloopt. De twee weken waren inmiddels om, dus nogmaals Ultra Edit gedownload en nu geprobeerd een serienummer te downloaden. Hartstikke illegaal, want zo'n serienummer is een verboden sleutel voor je programma. Daarmee omzeil je dus de betaling voor het produkt. Net als in de echte wereld kom je dan al gauw in de achterbuurten van het Internet terecht, en dus kwam er met het serienummer allerlei ellende mijn laptop in. Okee, gauw alles schoongemaakt en verwijderd, ik was nog op tijd (denk ik). Dat zou hem dus niet meer worden, de Ultra Edit. Wat nu?
    Ik ben om meerdere redenen nogal gecharmeerd van Open Source programma's. Zo kwam ik uit bij Bluefish, ook een web editor. Gedownload, geopend, bekeken. Ik moet altijd even wennen aan een nieuw programma en dat was ook zo met Bluefish. Weer gesloten. Volgende dag nog eens rustig bekeken. Hmm, nee, het voelde niet lekker. Een volgende keer nog niet, en nog een dag later weer niet en dus gooide ik het weer van mijn computer af. Ik bekeek een aantal opties online maar kwam niets tegen wat me direct aansprak, tot ik Kompozer zag. Dat leek me wel wat. Gedownload. Toen wilde ik het openen maar het is een zip.file en laat ik nou ook mijn 'unzipper' kwijt zijn geraakt bij de voornoemde crash.
     Okee, weer hetzelfde verhaal; op zoek naar een unzipper. Om een lang verhaal redelijk kort te houden, het is uiteindelijk gelukt en ik was klaar om de downloads aan mijn website te hangen. Shit! Hoe had ik dat de vorige keer gedaan? Ik kon geen map met downloads terugvinden.
Om het verhaal nog wat in te korten: Online stond wel een map met de vorige downloads en die heb ik als een gek terug gecopieerd naar mijn offline (op mijn eigen laptop) mappen. Ik legde het oude en het huidige blog naast elkaar, en ging op zoek.Via de url, het webadres, kwam ik een heel eind.

Ze zeggen toch vaak dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, nou dat klopte hier ook.
Ik dacht nou echt alles in orde te hebben maar bij iedere test kreeg ik de bekende 404 pagina . Okee, ik zoeken zoeken zoeken. Zoals iedere webmaster, webdesigner, programmeur etc. weet, zit de oplossing meestal in een heeeeeel klein hoekje. Zo ook hier: één spatie over het hoofd gezien in de naam van de PDF!!! Nu was het verder simpel, en voor ik het wist stonden de downloadable kleurplaten online, en nu kan iedereen de kleurplaten uitprinten en lekker ontspannen gaan kleuren.
     Ik ga eerst vooral even ontspannen:
    






dinsdag 24 september 2013

Lichtreis

Over de Lichtreis valt een heel technisch verhaal te vertellen, maar dat kun je ondermeer nalezen op www.lightattendance.eu, en het hoe en waarom van de Lichtreis in Nederland kun je terugvinden op www.lichtreis.nl. Ik geef hier mijn persoonlijke ervaring met de Lichtreis weer.

Ik had wel over het begrip 'Lichtreis' gehoord, maar het was aan me voorbij gegaan. Op zaterdag hielp ik mee met het inrichten van een Ger, een nomadische tent, en ik genoot want ik ben al jaren heimelijk verliefd op deze oorspronkelijk uit Mongolië komende tenten. Terwijl we bezig waren liepen de initiatiefnemers voor de Nederlandse Lichtreis binnen, omdat ze de volgende dag in dezelfde ruimte zouden werken.
We raakten in gesprek, prettig contact en interessante verhalen. Er was op het laatste moment iemand uitgevallen. Wilde ik misschien?
Ik voelde me zeer vereerd en had heel sterk het gevoel dat het zo moest zijn, dat het voor mij het goede moment was om een Lichtreis te maken.

Ik was aan de beurt en liep de inmiddels vertrouwde Ger in, samen met een mij onbekende man. In de Ger waren twee Oostenrijkse wetenschappers aanwezig die ons in het kort uitlegden hoe de sessie zou verlopen.
  Ik had niet echt een idee over wat ik kon verwachten en ik gaf me over. De lamp werd aangezet nadat mijn ogen waren gesloten en ik een hoofdtelefoon op kreeg. Hevig flikkerend licht werd gericht op mijn derde oog en ik wist niet of ik het nou prettig vond of niet, het deed me denken aan het epileptische gevoel dat je kunt hebben wanneer je met de trein langs pijlers van een brug raast.
 Tijdens meditaties zie ik wel eens beelden, visioenen. Ongemerkt verwachte ik die nu ook. Mijn hoofd vocht tegen deze verwachting waardoor kostbare tijd voorbij ging voordat ik me echt kon openstellen voor deze ervaring.

Prachtige kleuren en symetrische figuurtjes verschenen voor, in, achter en vanuit mijn hoofd, alsof ik naar een superduper kaleidoscoop keek.
 Ik zou graag duidelijk beschrijven wat ik zag en hoe het voelde, maar ik kan de woorden niet vinden.
 Na tien minuten was er een korte pauze en ik kon niet wachten om door te gaan. Een overweldigende sensatie, en hoewel ik geen ervaring hiermee heb, kon ik me voorstellen dat een LSD trip of het populaire Ayawaska hier op kan lijken. Ik werd volkomen meegevoerd door de snel bewegende prachtige kleuren.

Het voelde alsof mijn hoofd werd ge-reset. Of verkeerde aannames die ik in de loop van mijn leven heb aangeleerd en me in de weg kunnen zitten, weer terug in de beginstand werden gezet.
 Ik werd bevestigd in mijn idee dat ik op de goede weg zit met de belangrijkste dingen in mijn leven. Voor wie mij langer kent: Humble, mijn lief en Afrika.
 Tenslotte voelde ik de bevestiging van mijn weten dat het Universum in en om  en door ons is, en dat we allemaal één zijn. Ik voelde mijn omhulsel, mijn lijf, oplossen en mijn kern vloeide over in het hele al. Prachtig.
 Toen was het voorbij.

Gelukkig kon ik even acclimatiseren met koffie, thee, taart, water of wat ik maar wilde.
Na een half uurtje ging ik naar huis. Een prachtige ervaring rijker, en blij met Marinka en Jurgen van Lichtreis.nl.
 Het is nu een paar dagen later en nog steeds val ik even stil bij de herinnering aan de Lichtreis en vooral voel ik me gesterkt door de inzichten en het oude weten, die hierin werden bevestigd.