vrijdag 25 december 2015

Kerstdiner

Het einde van een avond...
Twee dagen lang was ik er mee bezig; een voorafje.
Ik zeg het eerlijk, het zag er indrukwekkend uit: Avocadobavarois met garnalentartaar en een takje dille.

Twee dagen lang geprobeerd van sago met kleurtjes iets leuks te maken. Vreemd spul... Het is eetbaar maar oh wat een vaag iets. Onbewerkt is het heel mooi, maar je moet het heel lang weken en dan koken en dan weer weken voordat het zachter wordt. En dan heb je gekleurd snot. Zoiets. Ik heb al snel de versiering weer uit het voorafje gehaald. Het zag er als ik eerlijk ben gewoon niet uit.

Alledrie alleen dit jaar met de kerst, dus besloten we samen... Ik het voorafje en de drankjes, de jongste het hoofdgerecht, en de oudste een toetje en wat nootjes en chocolade.
Ik beken het maar meteen; ik ben niet zo van de kerst, maar zo met de jongens samen leek me wel een keer leuk.
     Gisteren werd ik gebeld of ge-apped dat de heren eerst nog naar de film StarWars gingen en daarna zouden ze komen. Oh, okee. Dat viel een beetje tegen, dat wordt dus een latertje. Als ze na zessen uit Amsterdam komen en er moet dan nog worden begonnen met koken...hmm... nou ja, okee.
      Vandaag de woonkamer mooi gemaakt, de tafel alvast gedekt, kaarsjes aan, wierookjes aan. Doe ik normaal nooit met kerst maar ik vond het wel leuk voor een keer.
Om een uur of zes gaat de telefoon en ik denk; oh nee he. Mam, sorry sorry, ik was vergeten dat de winkels dicht zijn op kerstmiddag en nu heb ik niets om te koken, maar maak je niet druk, ik verzin wel wat. Grote broer komt lachend ook even aan de telefoon, haha, nee ik heb ook nog niets, maar dat komt goed.
     Daar zit ik in de romantisch versierde kamer, klaar voor een stemmig etentje.,,

Om een lang verhaal kort te houden:
* De voorafjes waren mooi en vrij bewerkelijk maar veel te machtig en niet echt onze smaak...
* Biologisch wijntje voor de heren omdat ik dacht dat ze van het gezonde waren...
* Het hoofdgerecht kwam van de Turkse snackbar...
* Het toetje was afwezigl oh zou ik het toetje doen, ik dacht dat jij...
* Echt waar, zou ik nootjes en chocolade doen? Haha, vergeten...

De jongste gaat nog voordat we klaar zijn met eten van tafel, en gaat op de bank liggen want hij is niet zo lekker. Hij snotterde behoorlijk tijdens het eten. De hele avond ligt hij vast te slapen, waarschijnlijk een kou onder de leden. De oudste was nog voor negenen weer weg. Hard gewerkt, wilde vroeg naar bed.
     Ik vraag me af of er nou iets zo verschrikkelijk is misgegaan in de opvoeding van deze heren, of is dit kennelijk een typische manier voor ons gezin om dit soort officiele verplichtingen te doen...
Kortom, zal ik erom huilen of zal ik erom lachen?

Dan zie ik dat het ook hier weer gaat om de keuze voor angst (slechte opvoeding) of liefde ( dit zijn wij),,,
en ik besluit er maar hartelijk om te lachen...
en ach, laat het een troost zijn voor wie alleen zit deze avond en denkt dat hij/ zij iets mist.





donderdag 24 december 2015

Bedankt


Heel blij met deze mooie bloemen die ik kreeg van de dochter van mevrouw G (Zie  Friemelbaar cadeautje) als dank voor de bezoekjes aan haar moeder.

woensdag 9 december 2015

Friemelbaar cadeautje

Lieve mevrouw G,

Sinds een paar maanden zijn we in elkaars leven. Eén middag in de week brengen we een paar uur samen door. Wat een mooie ontmoetingen zijn het vaak. Intensief, aftastend, inschattend, vermoeiend, blij wanneer er contact is, ontroerd bij het terugkeren van herinneringen.
Vandaag wil ik een soort ode aan ons schrijven, aan u en aan mij en aan onze ontmoetingen.

Vorige week droeg ik een gehaakte poncho. Het is vaak erg warm in het
huis waar u woont, net als in andere tehuizen, en dan is het makkelijk als ik wat uit kan doen, een poncho is dan handig. U reageerde heel sterk op mijn poncho en bleef er aan voelen en friemelen en onderwijl was u duidelijk terug in een ver verleden. Ik liet u daar een tijdje; geen vragen, geen opmerkingen.
Eenmaal thuis bleef het beeld in mijn achterhoofd. Ik zag steeds hoe de aanraking met de mooie zachte stof u meevoerde.

Er zijn momenten dat het leven niet zo makkelijk en aangenaam is. Ouderdom komt letterlijk met gebreken. We zijn nu in een fase dat u door moeilijk slikken steeds wat vocht verliest, kwijlt, noemt men dat wel. Wanneer ik bij u ben veeg ik zachtjes de draden en druppels weg. Gelukkig staat u me dat toe. Stel je voor: Iemand die je amper herkent en die je mond gaat schoonvegen. "Dat is fijn,"  zei u dankbaar.
De gebreken, het verdwijnen van grip op de werkelijkheid, het zijn minder mooie kanten van ouder worden.

Daarom is het voor mij een uitdaging om een klein beetje warmte en liefde terug te brengen. Het is een uitdaging voor mij om juist waar men gauw alle waardigheid verliest, u en anderen in een vergelijkbare situatie, met respect en liefde te behandelen, en u het gevoel te geven dat u er toe doet. Ik ben dankbaar dat u mij toestaat om u te bezoeken.


Ik denk erover om u mijn poncho te geven maar doe het uiteindelijk niet. Zo kom ik wel  op het idee om u een zelfgehaakt dekentje te geven. Het is indertijd met veel liefde gemaakt en het is zacht en kleurig en ik wil het u heel graag geven. Maar... ik bereid me er op voor dat u kunt zeggen: "Nee hoor, neem maar weer mee. Wat moet ik daar mee?"
          Gelukkig! U vind het heel mooi, u houdt van de kleuren en u waardeert het werk dat er in zit. "Heb je dat helemaal zelf gemaakt? Dat is toch heel veel werk?"
Er kwamen herinneringen aan de tijd dat u zelf haakte en breide. Ik ben vooral heel blij dat u zo helder bent vanmiddag. 

Het dekentje is een blijk van waardering van mij aan u, net als dit blog.
Dank u wel voor alle mooie momenten die we samen hebben.

Tot volgende week.
XXX



donderdag 19 november 2015

Slog 55

Het lijkt erop dat Magic Johnson, de alleen achter gebleven kater, weer opknapt.
Hier zie je hem met zijn 'Happy tail'/ zijn blije staart, wanneer hij de deur uit rent en springt.

zaterdag 14 november 2015

Angst of Liefde

Precies een week geleden op een zaterdagmiddag in Hilversum:
Terwijl ik op weg ben naar een schrijfcursus buiten het centrum zie ik opeens een oude collega, we werkten samen in het klooster tot dat werd opgeheven. We zijn vrolijk en lachen en lopen een eindje samen op tot waar zij naar rechts en ik rechtdoor moet. We willen elkaars telefoonnummer opschrijven zodat we contact kunnen houden, maar terwijl  ik haar nummer op probeer te schrijven komt een verkoopster uit een schoenenwinkel op de hoek op ons af en kijkt irritant wat we doen en tegelijk kijkt ze me vreemd aan, dan gaat ze weer naar binnen. Collega en ik lachen er maar om. Dan komt ze opnieuw naar buiten en waarschuwt mij (Hollandse) dat zij (Afrikaanse collega) mij gaat belazeren en dat ik niets moet geven. Verbaasd zeg ik haar dat we collega's zijn, dat we elkaar kennen. Ze gaat weer naar binnen en dan komt nerveus en opgefokt weer een andere verkoopster, ook van middelbare leeftijd naar buiten en ook zij zegt tegen mij dat ik het niet moet doen, dat ik op moeten passen. Ik ben nu verontwaardigd en zeg haar dat het heel beledigend is wat zij doen.
     Deze tweede vrouw legt uit dat er die week op straat problemen warren waar de politie aan te pas moest komen. Mijn collega zegt me later dat ze het wel snapt, iedereen is bang geworden, zeker met de komst van de vluchtelingen...Maar zoals zij terecht tegen de verkoopster zei: 'Kijk eerst naar iemands ogen...".


En nu...
Weer een aanslag...
Natuurlijk... er werd weer Allahu Akbar geroepen...
Weer een reden voor angst...

Je hebt altijd de keuze tussen ANGST  en LIEFDE...



woensdag 4 november 2015

Hij doet ut weer

Zo blij met onze Flip (een klein en handig cameraatje), maar opeens was hij hartstikke dood. Geen beeld maar wel een lichtje dat bleef branden. Wat we ook deden: NIETS deed hij meer. Gauw gezocht en gezocht via Google. We hadden het al bijna opgegeven met onze Flip, en toen...Dankzij deze pagina konden we hem fixen en 
ja, we waren zoooo blij dat we er heel melig van werden. Deel in onze vreugde:

SORRYSORRYSORRY


dinsdag 3 november 2015

Onderweg 2

Het verbaast me wat je allemaal tegen komt wanneer je onderweg bent van ergens naar nergens...




en tot slot een waarschuwing:


woensdag 14 oktober 2015

Onderweg...

Zomaar, onderweg...

Onderweg naar het alombekende Rosa Spier Huis,
daar woont één van mijn nieuwe oude vriendinnetjes.
Het is onverwacht koud onderweg, en deze twee paarden kwamen gisteren heel dicht bij me staan grazen. Ze keken me om de beurt even aan en gingen toen verder. Ik werd een beetje warmer, in ieder geval van binnen.


Onderweg naar de herfst... En hij komt dit jaar wel heel erg vroeg. Als klein meisje kende ik alle padde(n?)stoelen uit mijn hoofd. Kennelijk ging ik vaak het bos in, misschien had ik toen nog niet zo'n hekel aan de kou...Ik vind paddestoelen nog steeds mooi en ze doen me aan vroeger denken, maar ik ben alle namen vergeten, behalve van het elfenbankje en de vliegenzwam.




Toen ik bij mijn nieuwe oude vriendinnetje aankwam was het stil, heel stil, op het geluid van de televisie na. Ik aaide haar over haar knie en zei goedendag, en het bleef stil. Klein vrouwtje in de grote rode stoel, zo diep in slaap. Ik kreeg haar niet wakker en besloot zachtjes te gaan voorlezen uit een boek dat ik bij me had... Geen reactie.
Vorige week hadden we uitgebreid gepraat aan de hand van de tekst van Het Dorp van Wim Sonneveld. Ze vertelde dat ze erg van Sonneveld hield en ik besloot een DVD van hem aan te schaffen en mee te nemen. Ik zette daarom de tv zacht en deed de DVD in de meegenomen DVDspeler.
Soms roept muziek mensen terug naar het hier en nu... het bleef stil. Heel stil, ik hoorde alleen zachtjes snurken, nog geen plooi bij haar ogen bewoog, geen mondhoek, geen vinger, helemaal niets.
Na een minuut of vijfenveertig ben ik weer weggegaan, nadat ik haar gedag zei en over haar wang aaide.
Geen reactie.
Misschien is ze ook onderweg...

zondag 11 oktober 2015

1001 nacht

Vind je dit niet romantisch!

http://www.arabwalldesign.nl/
Bij Arab Wall Design hebben ze schitterende muurstickers. Het duurt even voor je ze binnen hebt maar dan heb je ook wat. Deze sticker werd in drie delen geleverd. Bij de eerste poging scheurde ik meteen een stuk van het behang doordat ik een verkeerde plakband gebruikte om de sticker mee te bevestigen. Gelukkig is het vandaag koopzondag bij de Karwei om de hoek, dus ik kon behangveilige tape kopen. Toen het bed opzij geschoven om beter bij de muur te kunnen, en toen alle drie de delen opgeplakt: Wat spannend. 
Er werd geadviseerd om deze klus samen te klaren, en daar ben ik heel erg slecht in. Ook kon ik niet gnoeg afstand nemen van de muur om te zien of alles recht hangt...en bovenstaande foto is ook een beetje scheef, genomen. Maar goed, hij hangt en ik vind hem geweldig. Wij vinden hem geweldig!

dinsdag 6 oktober 2015

Slog 54 RIP

Een week later en broer Magic Johnson eet nog steeds slecht en gaat bijna niet meer naar buiten...

vrijdag 2 oktober 2015

Wakkerliggen

Het is midden in de nacht en ik wil slapen maar het lukt niet.

De grote trotse kater eet bijna niet sinds zijn kleine tweelingzusje gisteren overleed,,,14 jaar lang deelden ze lief en leed en nu opeens is het stil. Heel stil, want wat een kabaal kon ze maken. Ze liet het wel weten als ze naar binnen wilde, als ze wilde eten, wat ze heel vaak wilde, of als ze naar buiten wilde. En zeker op het laatst bedacht ze zich nogal eens, dan stond je op om haar naar buiten te laten en dan stond ze opeens stil en draaide zich om, zodat je midden in je loop bijna je nek brak of op haar stond.
Je  kon de keuken niet in of daar kwam ze aangerend, hobbel de hobbel en huppel de huppel, altijd vol enthousiasme:
     'Ha eten, mag ik ook, toe nou, please, ik wil ook'.

Soms werd je er gek van, vooral kaas en vis, daar deed ze een moord voor, bij wijze van. Alom aanwezig... en nu missen we haar, het gekke kleine dingetje.

Hier links ligt ze bij haar grote vriendin de buurvrouw op de bank, want vanzelfsprekend had de kleine koningin twee huizen, als het er niet meer waren.
Om de hoek is een dagopvang, de bewoners lopen vaak langs ons huis en Luna liet zich maar wat graag aaien door iedereen die even behoefte aan haar warnte had zo werd ze ook een therapiekatje voor deze en geen.

De laatste tijd werd ze heel mager en opeens begon haar buikje heel dik te worden. Ze leek geen pijn te hebben en daarom lieten we de natuur haar gang gaan, maar opeens werd het stil; ze bedelde niet meer om eten, ze maakte geen kabaal als ze naar buiten wilde. Ze bleef gewoon geduldig wachten, net zoals haar broer dat altijd doet. Toen gingen de alarmbellen rinkelen en toen de zoon die haar een paar weken niet had gezien, langskwam en extra druk zette besloot ik toch naar de dierenarts te gaan...
   
De avond ervoor was ik al wat aangeslagen, ik had een akelig gevoel, dat werd de volgende ochtend versterkt, Ze was lief, heel lief en spinde als ik haar aaide, maar ze kwam amper van haar plaats af. voorzichtig zette ik haar in een tas en ging op weg. Normaal kon ik nooit fietsen omdat ze zo protesteerde maar ze lag heel rustig en dus waren we een half uur voor de afspraak al aanwezig. Ik aaide haar terwijl ze in de tas lag en sprak met haar, zei haar dat het goed was zo, dat het mooi was geweest en ze leek zich te berusten. Eenmaal binnen zei de dokter al snel dat zo'n buikje weinig goeds betekende en er maar één oplossing was...
 Ondanks dat ik het aan had zien komen overviel het me toch en de tranen sprongen in mijn ogen. Hoe neem je zo opeens afsheid van een dierbaar vriendinnetje waar je zo lang lief en leed mee hebt gedeeld...Om een lang verhaal kort te houden: ze gaf zich duidelijk over nadat ik haar bedankte en nogmaals zei dat het mooi is geweest. Bij het eerste spuitje zakte al meteen haar kopje naar beneden en ze zakte door haar pootjes, haar lijfje was op en ze had alleen overleefd op karakter volgens de dokter. Het tweede spuitje was al eigenlijk niet meer nodig...
Ze is heel rustig ingeslapen terwijl ze op mijn borst lag...

Nou, misschien kan ik nu wel slapen en moest dit er gewoon even uit...

donderdag 1 oktober 2015

Luna R.I.P.


Lieve Luna, vandaag hebben we met pijn in het hart afscheid van je moeten nemen





zondag 27 september 2015

Ovenvrije appeltaart

Sinds jaar en dag geeft mijn oven kortsluiting en dus gebruik ik hem niet. Niet zo'n ramp, want ik gebruikte hem toch al niet veel, maar.... ik vond het heel jammer dat ik geen appeltaarten meer kon maken.

Tot ik pas geleden een recept tegenkwam om zonder oven een appeltaart te maken. Ik kon me er niet zo veel bij voorstellen, dus ik was heel benieuwd toen ik gisteren aan de gang ging. En zie: tot mijn grote vreugde lukt het! Een echte appeltaart gemaakt, heel gemakkelijk en geen oven nodig.
En hij is ook nog lekker...

Wil je het eens proberen: (geleend van agnes1966.plazilla.com)
* bakblik 20cm doorsnede
* 75-100 gram (room)boter
* 15 volkorenbiscuits
* 10 blaadjes gelatine
* 3/4 liter appelmoes
* 2 zoetzure appels
naar smaak rozijnen, kaneel etc.

Begin met de bodem:
Smelt de boter en verkruimel de biscuits en roer ze door de boter
Leg dit op de bodem en iets tegen de wanden van het bakblik
Zet het blik 10 minuten koud weg

Maak de vulling:
Snijdt de appel in kleine stukjes
Week de gelatineblaadjes in ruim koud water tot ze zacht zijn
Breng drie eetlepels water aan de kook en
los de goed uitgeknepen blaadjes hierin op
Roer dan vier eetlepels appelmoes hierdoor, en
tenslotte de hele appelmoes.
Voeg naar smaak rozijnen en kaneel toe (heb ik niet gedaan)

Dan schep je het appelmoesmengsel op de koekjesbodem en
laat de appeltaart op een koele plaats staan om op te stijven.

Eet smakelijk!




maandag 21 september 2015

Impressie dementie

Gedicht ter ere van Wereld Alzheimer Dag, maandag 21 september 2015


Gefascineerd zie ik
hoe je langzaam met je
vinger over een
vergeelde foto gaat,
alsof je geheugen het
verleden scant
om dan plotseling
een glimlach door je
verstilde gezicht te zien
breken wanneer je
stralend zegt:
'Dat zijn mijn zusjes.'

dinsdag 8 september 2015

donderdag 27 augustus 2015

Wat klopt hier niet?

Watskebeurt...?
Wanneer je goed naar het plaatje kijkt dan zie je dat er iets vreemds aan de hand is.

Ik zit op de bank met de laptop op schoot ('lap' dus) en opeens krijgt de grote dikke kater een vlaag van verliefdheid over zich. Ik let niet op hem en met een elegante sprong ploft hij boven op de laptop bovenop mijn schoot. Ik vind het sneu om hem meteen weg te jagen terwijl hij me probeert te overladen met kopjes en kwijl en andere uitingen van genegenheid... ik weet niet wat hij doet met de toetsen maar opeens zie ik het scherm veranderen... alles staat op zijn kop...
          Om een lang verhaal kort te houden; het duurt even voordat ik uitvind hoe ik het beeld weer goed krijg, vooral het op zijn kop en tegengesteld sturen van de muis is lastig...

Oplossing: rechtermuisknop; Grafische opties; Rotatie; Normaal.

vrijdag 21 augustus 2015

Serenade

Even voelt het
alsof
we terug
in de tijd zijn

Zo snel gewend
aan jij en ik
samen
ons huis
ons bed
ons leven

Vanochtend ben je vertrokken
ik ben blij voor je
maar
ik mis je
ik denk
de hele lange dag
aan jou

Oost Duitsland
jeugdvriend
"Kom je terug?"
"Ja," zeg je lachend,
en
je houdt me stevig vast
"Natuurlijk kom ik terug."

Over 48 uur
zijn we weer wij
samen,
tegenwoordige tijd.

Slog 52


vrijdag 14 augustus 2015

Een half jaar later


 

De tijd vliegt... de buren komen al weer langzaam terug van hun vakanties. Helaas...niet dat ze terugkomen natuurlijk, maar dat de vakantie al weer bijna om is.
   
Een half jaar later, een half jaar verder, een half jaar is voorbij, sinds 1 februari jongstleden, de dag dat hij kwam om te blijven.
We hebben het geweldig samen en het kost ons onverwacht weinig moeite om zomaar samen verder te gaan. Twee alleengaanden met verleden en achtergronden die zomaar samen komen. Nou ja, zomaar, wie hier vaker komt weet dat het heel wat voeten in de aarde had, en dat we het bijna niet meer geloofden dat het ooit nog zou gaan gebeuren.
     Hij doet erg zijn best om snel en goed Nederlands te leren, en ik ben beretrots op hem. Af en toe voert hij al een echt gesprek in het Nederlands en stiekem welt er een traan in mijn ogen van trots en geluk.

Het lijkt of we het beste in elkaar naar boven halen; ik mag mijzelf wel  wanneer en hoe ik met hem ben. We leren van elkaar, zoals we van het leven zelf leerden, en nu als resultaat, zijn we in staat om zo nu en dan het geluk van de ander boven ons eigen geluk te stellen. We gunnen elkaar leuke dingen, we stellen belang in elkaars ontwikkeling, we zijn graag samen. We hebben het goed.

En toch, zo na een half jaar, is er opeens een raar gevoel. Ik kan mijn vinger er niet opleggen, maar ik voel mij anders dan eerder... We zijn allebei gevoelige mensen dus voel ik zijn stemming, al kan ik het nog niet thuisbrengen, en ik voel mijn eigen stemming, ook al kan ik die nog niet helemaal thuis brengen. Het is tijd om even stil te staan en terug te kijken naar het eerste half jaar. 
    
Mijn lief mist soms landgenoten om zich heen, zijn eigen taal spreken, attaya drinken etc. Dat gaan we nu af en toe regelen. Gewoon, even Gambianen onder elkaar, Mandinka, of Wolof, of wat dan ook spreken, herinneringen ophalen, slappe lach om niets, en ga zo maar door. 
     En ik? Ik ben trots op hoe we elkaar de ruimte geven om onze eigen gang te gaan binnen ons samen zijn, maar toch merk ik dat ik moet leren om die ruimte ook te nemen. Na jarenlang moederen ben ik een beetje verleerd om mijzelf de ruimte te geven, ruimte om te schrijven, te schilderen, te bezinnen, niets te doen. Dat soort ruimte. Zo leren we steeds onze bijzondere band verder te verstevigen.

    Op naar het volgende halve jaar...

donderdag 6 augustus 2015

Cadeautje Zinexprez

Een cadeautje in twee opzichten: van een dierbare vriendin kreeg ik voor mijn verjaardag een tegoedbon voor maar liefst twee workshops bij mijn favoriete schrijfplek, en een cadeautje omdat de workshops van Zinexprez nou eenmaal ALTIJD heel erg leuk zijn.



Gisteren was het stralend weer en dus geweldig om de workshop Pennen in het Pinetum te volgen. Ik had nog nooit van het Pinetum gehoord, maar gelukkig begon Corrie Gramser van Zinexprez met een rondleiding, waarna we enkele inspirerende opdrachten kregen, waar ik verder dus niets over ga zeggen om niet te veel weg te geven aan iedereen die de workshop zelf gaat volgen. Ik geef alleen een sfeerimpressie:




Haiku's:
Ceder

Als ik ceder ruik
waan ik mij een magiër
één met de natuur 
 Krakende takken
paarse bloemen, rode lijst
schaduw geeft me rust

 



 



Je snapt het: Ik heb genoten!
2x Bedankt!!!