vrijdag 30 december 2016

Modern Times: Zo leuk

Ik vind dit geweldig: Ik heb een pakje besteld dat vandaag zal worden bezorgd. Nou doe ik dat natuurlijk wel vaker, en eerlijk is eerlijk, ik heb altijd twee keer lol van zo'n aankoop. Eerst het bestellen en later het bezorgen. Trackandtrace vind ik handig, maar niet speciaal leuk. Maar vandaag heb ik een ander soort link doorgekregen: https://www.mijndpdpakket.nl/

Toch is het - gelukkig- niet helemaal waterdicht, want terwijl ik de printscreen neem waarop staat dat er eerst nog elders twee pakjes worden afgeleverd, gaat de bel.
Ik vind het leuk, het is net een virtual reality computerspelletje, maar voor de bestuurder is het wel een heftig gevalletje 'Big Brother is watching you'. In dit geval big sister.

woensdag 14 december 2016

Waarom een gekko?

Wat ik met een gekko heb?

Geen idee, maar sinds jaar en dag ben ik gek op gekko's. De allereerste keer dat ik ze bewust meemaak is wanneer ik in een klein lemen huisje ver weg in Mali, West Afrika, in mijn bed lig. Ik hoor het geluid als van een hamertje. Het geluid is moeilijk te omschrijven.. klikklik, met je tanden op elkaar en je tong tegen je verhemelte...  Nou ja, zoiets. De buren leggen mij uit dat de gekko slecht is, onrein en dat ik hem dood moet maken als hij in mijn huisje is. Iedere nacht hoor ik gekko's en ik denk dat ik ze dood moet maken, maar hoe doe je dat? Held-op-sokken als ik ben, sla ik met de achterkant van mijn bezem tegen de gekko, die hoog tegen het plafond aan zit. Ik vind het afschuwelijk en daardoor sla ik natuurlijk halfslachtig. Oh nee hè, gatverdamme, ik sla zijn staart eraf en hij schiet weg zonder staart. Een andere nacht doe ik nog een poging en het arme dier valt precies in een emmer met water die onder hem staat. Wat nu? Ik durf hem niet te pakken. Vergeet niet dat het donker is en muisstil, op het geritsel van ander ongedierte na. Ik sta met een half werkende zaklamp in één hand, met blote voeten op een grond waar ook van alles beweegt, en met mijn andere hand balanceer ik de bezemstok hoog boven mijn schouder. Ik kruip voorzichtig terug mijn bed in en probeer niet te luisteren naar de doodstrijd van de gekko in het water.
Dat was het begin.


Jaren later, weer in Afrika, beschilder ik het huisje dat ooit mijn droomhuisje was. Links van de deur schilder ik mijn logo; spin en sjamaan, staand voor nieuwe (wwweb) en oude wijsheid inéén. Rechts schilder ik een camera en een schilderspalet. Ik denk dan nog dat het huisje een soort atelier zal worden. En jawel, ik schilder een gekko erbij. Waarom? Ik ben gefascineerd door de gekko.

Een paar jaar geleden, tijdens een verblijf in Spanje, komt er een gekko op de grond naast me zitten. Ik kijk naar hem en hij kijkt de hele tijd terug naar mij, alsof hij mijn aandacht trekt. Ik buk om hem zachtjes te aaien, maar hij springt op me. Ik neem hem langzaam in mijn handen en hij blijft naar me kijken.  Na een tijdje zet ik hem terug en nog steeds blijft hij bij mij. De zon schijnt flink en er is niet veel schaduw, hij loopt langzaam naar de border en trekt zich terug onder een blad van een struik die daar staat.

Uren later zitten we weer op het terras en benieuwd kijken we of de gekko er nog is. Hij ligt stil, alsof hij niet meer bewogen heeft, en zijn kleur is aan het vervagen. Ik laat hem met rust en raak hem ook niet aan. Nog wat later blijkt dat hij nog steeds niet beweegt, maar ook dat hij nooit meer zal bewegen. Het voelt heel raar, alsof hij iets wilde zeggen voordat hij doodging.

Het is inmiddels 2016 en ik bouw de kamer van een van mijn kinderen om tot werkkamer. Beetje bij beetje krijgt deze kamer steeds meer mijn eigen sfeer. Één van de laatste dingen die ik nog wil is een gekko op de muur. Ik zoek op het wereldwijde web naar muurstickers van gekko's en zie een paar hele mooie. Toch stel ik het steeds even uit, er is altijd wel iets belangrijkers waaraan ik mijn geld kan uitgeven.  Opeens besluit ik afgelopen maandagmiddag om er zelf maar één te tekenen. Waarom niet?
Spannend! Met een zwarte stift ga ik naar boven en verzamel moed.
Ik zet de eerste strepen, oh dat valt tegen, de witte verf absorbeert de zwarte inkt sterker dan ik verwacht. Geen weg terug. Ik lijk wel gek of op zijn minst overmoedig om uit de losse hand een gekko op mijn muur te zetten. Na wat zweten en rustig doorademen (!) heb ik nu een gekko op mijn kamer. Ik moet eerlijk gezegd nog een beetje aan hem wennen maar ik ben er toch blij mee.

Blijft de vraag: Gekko? Waarom een gekko?

Misschien is dit een antwoord:
http://www.totemdieren.nl/bereken-totem.htm
Welk dier heeft je altijd al gefascineerd? (Levens Totem)
Welk dier zie je momenteel het meest wanneer je in de natuur bent? (Reis Totem)
Tot welk dier voel je je momenteel het sterkst aangetrokken? (Reis Totem)
Betekenis van de gekko:
Gekko: Geluk en bescherming, omdat de Gekko muggen eet en zo tegen malaria beschermt.


http://dalinciart.nl/gekko-hagedis/
De gekko of hagedis kan zijn staart verliezen wanneer hij door een vijand wordt aangevallen om zo aan het gevaar te ontsnappen. Een nieuwe staart groeit dan vanzelf weer aan.  (YESSS!!!) Om die reden symboliseert hij wedergeboorte en geluk of voorspoed.
Een gekko tattoo (misschien ook op mijn muur??) wordt ook vaak geplaatst als men toe is aan vernieuwing.



donderdag 17 november 2016

Het einde van een tijdperk

R.I.P. Magic Johnson

25-06-2001/16-11-2016

15,46 uur: Een laatste groet, en

15,49 uur: Thuis, op zijn eigen dekentje heel vredig voor altijd in slaap.

Lieve Magic J, die sinds de dood van zijn zusje niet meer de oude is geweest. Een sterke geest die niet opgaf terwijl het lijfje toch niet erg meewerkte bij tijd en wijle en zelfs zijn geest liet hem af en toe verdwalen in zichzelf leek het wel. Gevolg: de grote, eens zo stoere kater, werd de laatste dagen met een discohalsband om de straat opgestuurd omdat hij 'vergat uit te kijken' bij het oversteken. Hij ging zich terugtrekken en lag alleen nog maar op de drempel naar het toilet, vlak naast zijn bak. Om een lang verhaal kort te houden, het deed té veel pijn om hem zo te zien worstelen om -soms letterlijk-  overeind te blijven. 

 Weer samen met zijn zusje Luna...?!

Heel veel dank aan de liefdevolle jonge dierenarts van DierRust.nl , ( of ook wel Dierenartsaanhuis.nl) die geduldig bij iedere stap uitlegt wat hij gaat doen en wat voor reactie je nog kunt verwachten. 
Wat heerlijk dat je je geliefde huisgenootje nu thuis kunt laten inslapen.

zaterdag 22 oktober 2016

Zo jammer

Het schrijven van een recensie is een bijzonder iets. Het begint voor mij in 1997 wanneer ik, nog werkzaam in het Tropenmuseum, wordt gevraagd of ik interesse heb om Afrika-recensent voor NBD Biblion te worden.  Biblion verzorgt de aanschafinformaties voor de Nederlandse bibliotheken. Ik zeg: 'Ja'.

In de jaren die volgen schrijf ik vele recensies. Het begint met Afrika, daar komt vormgeving per computer bij, en literatuur uit Afrika en het Caraïbsch gebied. Aanvankelijk beschrijf ik ook cd-roms, totdat mijn computer een keer te vaak crasht en ik stop met audiovisuele materialen. In die tijd is de kwaliteit nog niet altijd zo stabiel. Op een gegeven moment ligt de nadruk op de computerboeken, en soms krijg ik wel zes verschillende boeken over Indesign, of  Photoshop te beschrijven. Er is ook een periode dat ik ongelooflijk veel reisboeken moet beschrijven. Tot het mijn neus uitkomt, en grappig genoeg komen ze op dat punt ook niet meer binnen. (...) Kennelijk zijn er meer dan genoeg Afrika-recensenten, want ik ontvang niet veel Afrika-boeken meer.
Bijna twintig jaar recensent. Economische crises worden weerspiegeld in de aantallen die ik ontvang.
Op een gegeven moment ontgroei ik de computerboeken en meld mij af voor dit onderwerp. Tegenwoordig krijg ik vooral kunstboeken.  Grappig, want daar ben ik ook meer mee bezig in mijn dagelijks leven.

Een recente ontwikkeling in het uitgeversland is de uitgave in eigen beheer. Soms noodgedwongen, soms vrijwillig.
Vandaag beschrijf ik zo'n boek dat in eigen beheer is uitgegeven. Natuurlijk ga ik hier niet zeggen welk boek het is. Het is een dilemma: ga ik in de recensie zetten dat het boek van slechte kwaliteit is? Voor een bibliotheek waar een boek in principe van hand tot hand gaat, is dat wel belangrijk. Maar voor iemand die na eindeloos veel werk, trots zijn boek in eigen beheer uitgeeft, kan het een genadeslag zijn. Veel schrijvers kijken met angst en beven, nou ja..., uit naar hun Biblion recensie. Helaas is het boek echt van matige kwaliteit; de rug is al los voordat ik het ontvang, pagina's hebben scheurtjes, de druk is op een pagina niet helemaal bladvullend. Zo jammer! Ik besluit dat ik het toch moet vermelden in de recensie. Niet leuk.

zondag 16 oktober 2016

Rustig weekendje ahum

De doorsnee-mens, zo die al bestaat, neemt rust in het weekend. Even bijslapen, beetje rommelen, of erop uit trekken. Dat soort dingen. Ik natuurlijk weer niet. Gisteren was ik getuige van de geboorte van een nieuwe muziekformatie. Dat gebeurt je toch niet elke dag, mij niet in ieder geval. Serieuze plannen en een eerste optreden deze week, donderdag aanstaande al.
Je bent vormgever of niet, dus ik bied aan om visitekaartjes en een weblog klaar te hebben voor donderdag a.s. Ja, leuk, graag, doe maar.
En dus... nadat de visite gisteravond vertrok, dacht ik: hmm, even proberen. Ik had beter moeten weten, want zo ben ik onder andere ooit aan een burnout gekomen natuurlijk. Wat gebeurt er in mijn hoofd? Plaatjes verschijnen, ontwerpen krijgen vorm, en ik word verschrikkelijk benieuwd of het zoals het in mijn hoofd zit ook eruit gaat zien. EN...ik kan niet stoppen voordat het ontwerp uitgewerkt is...
Zo komt het dat ik in plaats van een rustweekendje, de hele, nou ja, de halve nacht heb doorgewerkt. Als een bezetene, letterlijk. Stijve spieren, Knak in de rug, vaste nek en schouders en vage wazige ogen op het laatst, maar het is zo leuk om te doen!!!

Eerst het visitekaartje ontwerpen en na goedkeuring verder gaan met het nieuwe weblog voor de band. Puzzelen wat voor pagina's met welke informatie en wat voor foto's. Wat willen we zo gauw vertellen. Etcetera, etcetera. Okee, ik heb een eerste indruk van hoe het gaat worden en ik ben tevreden. Tijd om te gaan slapen. Toch nog redelijk vroeg weer op en gauw verder. Finetunen, noemen ze dat. Puntjes op de i, in fraai Nederlands.
Tekst toch wat groter? of een beetje naar links? Nee, toch wat terug naar rechts... Heb ik echt geen beter plaatje? Zoeken in een giga- voorraad foto's... Okee, die is beter. Oh, lelijk randje aan de foto, even bewerken, stukje eraf, kleur aanpassen. Zo goed? Hm, ja die kan er mee door. En dan 's ochtends enthousiaste reacties van bandleden en mijn lief.

De digitale geboorte van de Kambeng Band. Uit te nodigen voor feesten en partijen, workshops voor kinderen en volwassenen, en Afrikaanse avonden, met bijvoorbeeld een echte Afrikaanse theeceremonie. De band is nieuw, maar de leden zijn ervaren performers. De band zal in wisselende samenstellingen optreden.
Meer informatie is te vinden op:
kambengband.blogspot.nl
http://kambengband.blogspot.nl/

donderdag 6 oktober 2016

Opsteker 20



Het is in feite vaak 'het zwarte schaap', 
de nonconformist die zelf denkt, 
die het meeste bijdraagt tot het welzijn van de mensheid.

Poe poe, nou nou

En dan is het opeens weer tijd om de website op te schonen. Ik heb het even nagekeken, maar mijn hoofdsite bestaat in zijn huidige vorm sinds juni 2012. Dat is lang, want iedere paar jaar verander ik de vorm en inhoud van mijn site(s). Maar eigenlijk ben ik nog wel tevreden over de site.
Wat wil dat zeggen: word ik oubollig? Wil ik niet meer veranderen? Ik denk dat dat wel meevalt. Zo heb ik net vandaag mijn nieuwe visitekaartjes binnen. Kaartjes die ik aan wilde passen omdat accenten anders komen te liggen, zoals de tekst op het kaartje al aangeeft.
Mijn hoofdsite geeft een overzicht van alles dat ik doe en deed op het gebied van vormgeving. Van schilderen tot fotoxen tot draadmodellen, foto's, tekeningen en natuurlijk Humble. Van beeld tot en met tekst en terug, zogezegd.
Een overzicht verandert niet zo snel, als het goed is.  Er komt weleens wat bij maar dat gaat beetje bij beetje, en daar heb ik een speciale pagina genaamd 'Nieuws' voor aan mijn website hangen. Ik heb wat kleine aanpassingen gedaan en mijn vistekaartje op de entreepagina geplaatst. Zo, klaar, opgefrist!!!

Wat ik wel heb aangepast, niet qua vorm maar qua inhoud, is het  weblog dat ik bijhoudt over Humble, meneer Humble tegenwoordig. Waarom?
De ontwikkelingen van (meneer) Humble gaan hard. Hij kristalliseert uit, hij wordt duidelijker. Zijn verhaal wordt duidelijker. Door het voorbereiden en samenstellen van mijn lezing: Humble van schets tot manuscript, en door het contact met Droomvallei Uitgeverij heb ik zelf ook meer duidelijkheid gekregen over waar hij vandaan komt en waar hij naar toe gaat. Al met al ben ik nu steeds meer tevreden met Humble's wereld.

Een middag van hard en geconcentreerd werk, maar het resultaat is okee.  
Poe poe, nou nou.





zondag 25 september 2016

Ach, die Magic!


Ach, die Magic. Komt 'ie binnen- geef ik lekker eten- neemt een beetje- kijkt me hoopvol aan-geef nog een beetje- kijkt me hoopvol aan-?- geef melk- loopt er op af en kijkt me dan heel lief en hoopvol aan- ? ik aai hem- hij kijkt me lief en hoopvol aan- en spint een beetje- ik geef hem een stukje zalmstick- hij ruikt er eens aan en inderdaad, hij kijkt me lief en hoopvol aan- ik zeg dat dit alles is dat ik heb- dan loopt hij berustend naar de voordeur- nou, laat me er dan maar weer uit.

Het is bijna een jaar geleden dat zijn zusje stierf en sinds die tijd is het sukkelen met Magic. Er was zelfs een tijd dat ik dacht dat het afgelopen was met hem. Zie ook http://saskiaangenent.blogspot.nl/2016/02/afscheid-of-niet.html. Twee keer was ik bij de dierenarts. Hij/ zij vond het te vroeg voor een spuitje. Ik kan het eigenlijk niet meer aanzien.
Als ik hem eten geef dan lijkt hij zo'n honger te hebben dat hij van ellende tegen me aan springt en dan wankelend op zijn krachtloze pootjes weer neerkomt. Hij lijkt de hele dag honger te hebben en neemt dan één of twee hapjes en gaat dan weer. Ik heb nog nooit zo veel katteneten weg moeten gooien. Hij heeft zo veel en vaak gekotst

Ik zie hem wel eens midden op straat liggen slapen, wat hij vroeger nooit zou doen, en hou dan mijn hart vast. Hij slaapt tegenwoordig gewoon door als hij in de stromende regen ligt te slapen en komt dan later echt als een verzopen katje thuis. Alleen zijn kopje is nog zwart, de rest van zijn sterk vermagerde lijf is roodbruin aan het worden.

Kwaliteit van leven... Ik weet het niet.

Ik snap het niet goed: niemand laat na vijftien jaar trouwe dienst zijn vierpotige levensgezel zomaar inslapen. Hoe kan het dat je dan afhankelijk bent van een dierenarts die nog allerlei ( dure) onderzoeken wil doen en beslist dat het nog te vroeg is? Ik durf niet meer terug, nee. Angst dat hij/ zij het nog steeds te vroeg vindt.

Ik gun hem zo een rustige dood in vertrouwde armen.
Laat hem alsjeblieft niet aangereden worden, of door honden  de dood in worden gejaagd! Hij weet van voren amper dat hij van achter nog leeft. Wat de dierenarts van zijn zusje al zei: 'Het lijfje is op, ze leeft alleen nog op karakter, ' dat geldt voor Magic helemaal. Soms kijkt hij me aan alsof hij wil zeggen; 'Wat doe ik hier eigenlijk'. Maar als ik hem borstel of kam - hij maakt zichzelf nauwelijks meer schoon- dan knort en spint hij alsof hij de gelukkigste kat van de wereld is.




zondag 18 september 2016

Het grote feest

Tobaski, ofwel het grote feest. Eigenlijk was dat 12 september al, maar vanwege organisatorische redenen, of logistieke redenen, vierden we het een week later. Vanuit alle hoeken van Europa kwamen oude kindervrienden bij elkaar om in Bussum, of all places, gezamenlijk het Tobaski- feest te vieren.
Vrijdagochtend om een uur of half negen kwam de eertse gast aan. Hij kwam vanuit Zwitserland, met het vliegtuig. Vrijdagmiddag kwam de eregaste en onvolprezen kookster en nog zoveel meer, aan, met de auto uit West Duitsland. Helaas was haar man ziek en kon er dus niet bij zijn. Zaterdagochtend terwijl we nog op één oor lagen, kwam de goede jeugdvriend aan, met de bus uit oost Duitsland. Eigenlijk zou nog een vriendin uit Engeland komen, maar helaas kon ze het weekend geen vrij krijgen. Zaterdagmiddag kwam de jongste zoon met vriendin uit Amsterdam, en bij toeval ontmoette iedereen tijdens het doen van de laatste inkopen, de nieuwe vriendin van de inburgeringscursus en haar man, en dezen kwamen uiteraard meevieren. Mijn lief is de gastheer, en ik, ik hoefde alleen maar te laten gebeuren. Kortom, een huis en een tuin vol. De weergoden waren ons genadig en ondanks de voorspelde ellende van kou en regen, konden we de hele tijd buiten zitten. Sorry buren, het is maar eens in het jaar.

Hier volgt een impressie:














 Een dierbare oude vriendschap wordt vervolgd:






En dan... de overheerlijke Benachin























woensdag 14 september 2016

In de krant

En dan sta je opeens in de krant: 

Alleen zei ik nadrukkelijk dat ik niemand wilde verplichten om vrijwilligerswerk te doen. Maar het is waar dat ik het een haast onverdragelijke gedachte vind dat honden iedere dag worden uitgelaten en veel ouderen maar een uurtje per week of nog minder. Daarom zou ik als ik burgemeester was een manier zoeken om het te stimuleren dat mensen  een uurtje per week besteden aan een ander die dat hard nodig heeft.
Ook klopt het niet dat ik een weblog over eenzaamheid schrijf maar over momenten met demente ouderen. Zie http://de-mo-mentie.blogspot.nl/

dinsdag 13 september 2016

Lekkerrrr warm

Hmm, wat zal ik doen? Onder het dekbed of vannacht maar even niet?
Oh wat vind ik het lekker die warmte.
 

woensdag 7 september 2016

Genieten en trillende bovenbenen


We kennen elkaar uit het klooster, of eigenlijk moet ik zeggen: door het klooster. We hebben nooit écht samengewerkt, maar kennen elkaar van bedrijfsuitjes. Als ik het me goed herinner, vooral van een of twee busreizen met de zusters, waar we allebei als begeleiding aanwezig waren. Heel af en toe doen we een koffie samen, of zoals vandaag, gaan we een eindje rijden en even de natuur in. Vandaag hadden we weer eens afgesproken om samen erop uit te trekken met de scooter. Op de een of andere manier vind ik het echt heel leuk om achterop de scooter te zitten. Maar... mijn bovenbenen gaan op een gegeven moment protesteren, mijn voeten gaan wegglijden en de spieren van mijn bovenbenen gaan raar trillen. Zo gek. Ik hoor daar nooit iemand over. Ben ik de enige met trillende bovenbenen achterop de scooter? Heeft dat uh, soms met onze omvang te maken? Ik moet ze in een 'o' vorm houden om mijn voeten op de plek te plaatsen.



Maar goed, het grote woord was vooral GENIETEN!
Gereden, gelopen, gezeten, ontspand, veel gepraat, op bankjes gezeten over water uitkijkend, prachtige natuur gezien en gevoeld. Heerlijk. We zijn in de buurt van kasteel Groeneveld geweest en daar was het zo mooi:








zondag 28 augustus 2016

Computerleed


NOT


Gatver, amper wakker en ik sta op, even de mail checken.

Mededeling: 
Update: wil je um straks of nu. Nou, doe dan maar nu.
Uren later...

Fijn zo'n nieuwe update van Windows 10 (!?) Ja, ik weet het, had ik niet moeten doen.
Mijn printer doet het niet meer. Uren bezig met herinstalleren, nieuwe upload van drivers, nog niet...
Gatverdegatver, hele dag weg en niets opgeschoten.
Mooi weer, en geen rust om ervan te genieten,
eerst moet en zal die printer het weer doen. AAAAARGHHHHH...

vrijdag 26 augustus 2016

Vakantie in de achtertuin

Toch een tijd gedacht dat het niet meer zou gebeuren! Wat een absoluut genieten is dit.




Als je heel goed kijkt, zie je dat het verschillende foto's zijn van een stralendblauwe lucht.

Slog 62

Boerkini, overgewicht, nou én!