woensdag 26 februari 2014

Megaproject deel 2

 



Deze week heb ik weer 10 van mijn schilderijen 'verhumbeld'. Het is een gekke klus, heel intens en ik beleef er zowel veel plezier als een hoop ergernis aan om het te doen. Waarom doe ik het dan, zul je je wellicht afvragen.
     In de eerste plaats omdat ik tegenwoordig meer met Humble bezig ben dan met schilderen, maar omdat, in de tweede plaats, blijkt dat mijn schilderijen nog steeds hetzelfde verhaal vertellen als wat ik met Humble zou willen zeggen. Wat ligt er dan meer voor de hand dan dat ik mijn schilderijen verhumbel.
     Verhumbelen is een enorm intensieve klus, je moet namelijk in heel weinig lijnen proberen de essentie van het bestaande schilderij weer te geven. Wanneer ik tien doeken heb verhumbeld ben ik bekaf. En dan zijn het alleen nog maar zwartwit tekeningen. Dan moeten ze de computer in en weer eruit om ze te kunnen kleuren. Zover ben ik nog lang niet, maar ik heb al wel stiekem wat uitgeprobeerd, zoals je hierboven kunt zien. Wanneer alle doeken zijn verhumbeld en ik echt aan het inkleuren toe ben, dan moet ik ook nog bedenken hoe ik ze ga inkleuren. Doe ik het op de typische Humble manier, met losse schetsachtige strepen/ kleuraanduidingen, of ga ik netjes de plaatjes helemaal volkleuren, naar de oorspronkelijke schilderijen? Gelukkig heb ik nog even tijd om daarover na te denken.
     Ja, het is gekkenwerk, maar wat een uitdaging.


woensdag 19 februari 2014

Megaproject

Gisteren ben ik officieel begonnen aan een megaproject, al realiseerde ik me dat toen nog niet helemaal.
Ik heb een idee in mijn hoofd en daarvoor wil ik eerst van al mijn schilderijen Humble versies maken. Hartstikke leuk toch! (??!!??) Maar wat een werk, daar heb ik me aardig op verkeken.
    
Ik heb tot nu toe van de eerste tien doeken een Humble versie gemaakt. Dat is heel intensief werk, met een paar lijnen moet ik het origineel vatten, en soms moet ik ook de verhoudingen aanpassen. Laat ik als voorbeeld het schilderij Groene vrouw nemen. Oorspronkelijk is dat een staand schilderij en omdat ik alle Humble tekeningen op liggend formaat wil hebben moet ik de verhoudingen aanpassen. Het duurde een hele ochtend voordat ik er tien af had.
Vanochtend ging ik verder en wilde ik die eerste tien tekeningen inscannen en uitprinten. Lijkt zo simpel, maar na het inscannen heb ik eerst op de computer nog tekeningen aangepast. Oogjes weggeknipt en op een andere plaats weer geplakt en geroteerd etc. Hoofden een andere houdingen gegeven. Kortom: Een hele klus, maar wel erg leuk.
Daarna ging ik ze printen, twee maal op een pagina, omdat ik ze met de hand wil inkleuren en wil uitproberen wat het leukste is, zoveel mogelijk de originele kleuren van het schilderij aanhouden, of nieuwe kleuren gebruiken.Daarom heb ik minstens twee afdrukken nodig. Ik ben nog LANG niet aan het kleuren toe, en alleen het printen gaf al problemen. Er werd een heel lichtgrijze achtergrond meegeprint, en dat wil ik natuurlijk niet. Dat werd dus weer terug naar het bewerken van de ingescande tekeningen en handmatig heb ik overal alle achtergrond verwijderd, opgeslagen, en weer geprint. Tevreden? HM, nee, nog iets anders proberen. Tevreden, Hm, bijna, nog wat proberen. Ja, daar gaat heel veel tijd in zitten.

Nou heb ik totaal gauw zo'n zestig schilderijen die ik wil bewerken op deze manier, en ik heb er nu pas tien
getekend, gescand en geprint. Pfoeh, waar begin ik aan; ik lijk wel gek...
Maar het is wel hartstikke leuk en ik ben vreselijk benieuwd hoe het er straks allemaal uit gaat zien.


vrijdag 7 februari 2014

Gedichten van toen ik twaalf was



Op zoek naar iets heel anders, kom ik tussen mijn papieren opeens drie gedichtjes uit mijn kindertijd tegen. Ik was twaalf jaar oud toen ik ze schreef. Ik vind ze aandoenlijk en ben verbaasd over het taalgebruik op die leeftijd.

1
Wat is er fijner voor een dartel kind
Dan rennen en draven in de wind
O, mensen, dit alles is een wonder
En kijk, daar gaat de zon al onder
Het kind is nu erg moe
En gaat naar haar bed toe
Dan geeft het kind een luide gaap
En valt dan blij in slaap
Laat ieder kind zo zijn,
Dan wordt de wereld plezierig en fijn


2
Er loopt een paard op straat
met een veulen dat er naast gaat
Het moederpaard is bruin
tot en met haar kruin
Het veulen is meer bont
en is maar iets groter dan een hond
Het was een mooi gezicht,
Het leek wel een gedicht,
de dieren liefkoosden elkaar.
Mensen, het is toch wonderbaar


3
Er is een dierenwinkel in de straat,
Waar een konijn in staat,
het is gevlekt en o zo lief,
maar laatst was er (voor mijn doen) een dief.
En kocht het diertje klein,
toen deed mijn hartje pijn.
Ik bleef twee nachten wakker,
ik vond mijzelf een hele stakker.
Nu vind ik dat ik overdreef.
Ik geloof dat ik niets meer om hem geef.

woensdag 5 februari 2014

Doorgaan

Vroeg deze ochtend kom ik deze link tegen naar een radiodocumentaire over de stad Djenné in de Republiek Mali. Hij duurt vijfenveertig minuten en ondanks het vroege uur luister ik hem helemaal af. Het is een feest van herkenning.
Tijdens mijn studie antropologie deed ik stage/ leeronderzoek naar de relatie tussen bouwen en wonen in Mali, West Afrika. Ik was er tegelijk met een student van de TH in Eindhoven. De TH deed er al langer bouwkundig onderzoek, en in de genoemde radiodocumentaire hoor ik diverse namen die ik nog uit die tijd ken, ze zijn nog steeds bezig met  onderzoek in de stad Djenné. Ik woonde toen in een dorpje vlakbij Djenné, genaamd Sirimou.Na mijn stage maakte ik een fotoboekje dat ik in eigen beheer uitgaf (toen al, ja). Ik stuurde een aantal van deze boekjes met zelfgemaakte kaarten, terug naar de mensen in Sirimou.
En ik ging verder met mijn leven. Aanvankelijk stuurden we nog kleine briefjes aan elkaar, maar het ging niet verder dan: Hoe gaat het met je, hoe gaat het met je familie? Mijn Frans was toen al matig, en nu, bijna dertig jaar later, kom ik op Facebook onze oude vriend en helper-bij-alles tegen (Boubacar Kouroumanse), en ik kan hem niet meer spreken omdat ik het Frans niet meer beheer. Hoe suf.

Terwijl ik dit schrijf komen er heel veel herinneringen boven en ik dwaal af van de aanleiding voor dit stukje.
Nog niet heel lang geleden kreeg ik van iemand het advies om door te gaan met iets waar ik mee bezig was (en ben!!!), ook al zag ik op dat moment nog niet een bepaalde mate van succes. Sinds dit advies kom ik af en toe mensen tegen die door zijn gegaan op een moment dat ik stopte. Oude collega's, vrienden, die nu op hun gebied naam maken. Ze hebben een enorme ervaring opgebouwd die hen een meerwaarde op hun gebied geeft. Net als de personen uit bovengenoemde documentaire.
          Dat zet me aan het denken.
          Deze week besprak ik met iemand mijn levensverhaal, en ik werd gewezen op het feit dat ik zo veel verschillende dingen had gedaan. Zij noemde het dat steeds dingen mislukten en ik iets anders ging doen. Ik zie het anders. Ik ben namelijk heel lang heel snel verveeld geweest, zo gauw de uitdaging ergens vanaf was, dan wilde ik iets anders gaan doen om daar nieuwe uitdagingen te zoeken en vinden. Niet alleen qua werk, maar ook qua wonen. Ik ben heel vaak verhuisd in mijn leven.
          Pas toen ik kinderen kreeg, leerde ik dat ik het opvoeden enzo weliswaar even zat kon zijn, maar dat wanneer ik door ging (!) het vanzelf weer leuk werd, en vaak nog leuker dan daarvoor.

Kennelijk ben ik een laatbloeier en zie ik pas nu het licht!
Zelfs toen ik al kinderen had, deed ik hele verschillende dingen ernaast. Soms vanwege kortlopende contracten maar vaak uit vrije wil.

Nu, op deze leeftijd begin ik pas in te zien hoe waardevol het kan zijn om door te gaan met iets, ook al ben ik de uitdaging misschien even kwijt. Het is nieuw voor me, maar ik ga het proberen. Eerst keuzes maken, en dan op die weg door blijven gaan. Hmmm, moeilijk hoor. Ik vind zoveel dingen leuk, maar wat vind ik nou het leukste. Waar wil ik me echt aan verbinden. Of misschien moet ik juist stoppen met keuzes maken en gewoon volgen wat op mijn pad komt??? 









.

zondag 2 februari 2014

Een goede oogst

Koud
Zachte winter
Soms is niets meer wat het lijkt. Een zachte winter in een koud land, een koude winter in een warm land.
Een hart alleen, toch tussen anderen. Meer warmte en nabijheid dan eerder en toch....die ene nabijheid is zo ver weg.
Ik probeer te accepteren en te waarderen wat ik heb, maar...

Het is gek hoe je op het ene moment zo zeker kunt weten dat je op het goede pad zit, en dat overgave aan het grote geheel je zal helpen om je doel te bereiken, en je samen zal brengen met je lief.
En hoe het volgende moment je hart en hoofd vol twijfel lijken; hoe kan het zijn dat je op het goede pad zit als alles zo moeizaam gaat. Forceren we iets tegen beter weten in? Horen we misschien helemaal niet samen? Is het een grote zelfbedachte illusie?

Samen zijn
Vanavond vieren we het Imbolc; het aloude zaai- en ploegfeest waarbij de Godin Brigid om hulp werd gevraagd om de akkers te zuiveren en weer vruchtbaar te maken zodat ze in het nieuwe seizoen een goede oogst zouden dragen. 
Wie weet zal het nieuwe seizoen mijn lief en mij een goede oogst brengen,
 misschien vinden we een oplossing om hetzij in Afrika, hetzij hier, samen te kunnen zijn en blijven!