zondag 29 mei 2016

Laptopleed

En dan zit je daar en je beseft opeens hoe vreselijk afhankelijk je van dat kleine ding bent geworden! Slim bedacht van ze; zowel de stofzuiger als de laptop begeven het net als het vakantiegeld binnen is. Dat dan weer wel. Maar toch, dat was niet de bedoeling.

Het heeft geen zin om over jaren trouwe dienst etcetera te praten, want dat is niet waar. Ergens in januari van vorig jaar kocht ik niet één maar twee nieuwe, nou ja tweedehandse, laptops. Mijn lief kwam naar Nederland en ik wilde hem ook een eigen laptop geven. Mijn oude laptop stond toen op het punt het op te geven en ook toen al kon ik niet zonder. Maar dat was ik weer helemaal vergeten totdat mijn huidige, helemaal niet zo gekke tweedehandse steeds langzamer ging. He getver, wat heeft 'ie toch. In sommige zaken ben ik niet erg geduldig, en de computer is één van die zaken. Opeens bij het - zeer langzame-  afsluiten hoor ik een gerochel en gereutel! Dat kan niet goed zijn, dacht ik nog...

Vrijdagavond was dat.
Zaterdag was ik eerst nog hoopvol bezig met het reanimeren van het kleine ding, maar helaas, wat ik ook probeerde, hij bleef puffen en kraken en vooral eigenwijs niets doen. De harde waarheid begon tot me door te dringen, en de paniek sloeg toe. NEEEEEEEEEEEEEEE... wat nu? Ik moet nog..., en ..., oh en natuurlijk nog even .... en niet te vergeten.... Daarna moet ik nog even.... checken.
Zo gaat dat toch? Je herkent dit vast wel, zelfs als je een mindere computerfreak bent dan ik.

Nagedacht, overlegd. Okee, toch maar een nieuwe. Een echte nieuwe, een die weer een tijdje meegaat.
Er is nog iets dat ik heb ontdekt: Ik wil een laptop voor mijzelf!
Met mijn verstand ben ik het er niet mee eens, we kunnen toch delen. Jajaja. Nee dus, niet de computer delen. Ja, nu even, nu ik er zelf geen heb, maar zo gauw mogelijk wil ik er ZELF een.

Zo was ik de zaterdagmiddag en - avond aan het zoeken, vergelijken, met mijzelf in conflict over de prijs en met mijn lief in overleg. Er waren er twee overgebleven:  Eentje die okee is, die ongeveer kan wat mijn laptop ook kon, voor 450 euro, en één, die echt een stap vooruit is, een echt beest, maar die is 599 euro. Terwijl ik mijn budget op 500 had gezet. Dilemma dilemma. Omdat ik veel met  foto's en tekeningen werk heb ik wel wat kracht nodig.
Net toen ik op wilde geven vond ik hem: Een beest (min of meer) met een aparte grafische kaart en 8gb werkgeheugen. Lekkerrrr. En afgeprijsd. Maar een klein beetje boven mijn budget maar daar kan ik mee leven.
        Altijd weer spannend, een nieuwe computer, en het duurt ook altijd weer even voordat je je zo'n ding hebt eigen gemaakt. Een paar klusjes laat ik dus even liggen tot ik mijn eigen laptop weer heb.  En nu ben ik als een gek bezig om te redden wat er te redden valt. Ik kan mijn oudje nog net - heel langzaam- openen, maar niets meer opslaan. Nou heb je altijd van die emails die je liever nog even wil bewaren, voor het geval dat. Opeens kwam ik op het idee om ze door te sturen naar een webbased email account waardoor ik ze altijd kan bereiken. Het duurde even maar het is gelukt. Yoehoe!
Een beetje overmoedig probeer ik nog een paar kleine dingetjes te copieëren naar een geheugenkaartje. Zo lang het duurt. Nou, en tegen die tijd is het vrije weekend met mooi weer al weer voorbij.

Ik kijk al weer uit naar mijn volgende werkpartner en ik hoop dat we een vruchtbare en vooral langdurige relatie kunnen opbouwen.

donderdag 19 mei 2016

Terugblik

Donderdag 12 mei was ik nog bij u en we hadden het eigenlijk nog best gezellig. Tevreden ging ik naar huis.
Vrijdag de dertiende (!) werd ik gebeld dat u een afschuwelijke val had gemaakt. Gebroken been, gezicht kapot, onder de blauwe plekken. Ik zou u waarschijnlijk niet meer zien, werd me verteld.
Gisteren, op mijn verjaardag, heb ik nog even kort afscheid van u kunnen nemen. U leek al half vertrokken, zo alleen liggend in de verduisterde kamer. Ik had met u te doen en hoopte dat het niet te lang meer zou duren.
Vanochtend ontving ik een mail van uw zoon. Het is voorbij, u heeft nu rust.

Impressie van een prille, drie maanden durende vriendschap:

Tussen de regels door zie ik dat het allemaal niet meer zo hoeft van haar. Ze mist haar man en ze zit maar te zitten. Ze is heel lief en klaagt niet ofzo, ze geniet van eten;
      'Ik ben een zoetekouw,'
en ze neemt nog een stuk chocolade. Ze vindt bezoek wel gezellig maar niet te lang, denk ik.
      'Nou nou, zo vroeg op de dag al bezoek,' alsof ze erg wordt verwend.
Met voorlezen zegt ze midden in een verhaal, ook als het zielig is:
      'Ja, leuk.'

Het is ook een stuk stervensbegeleiding . Ze is 95 meen ik. Ik toets voorzichtig hoe ze over de dood denkt en over leven na de dood en of ze haar man terug zal zien. Ze haalt haar schouders op en zegt:
      'Ik weet het niet.'
Of ze zegt:
      'Nog één, twee en dan uit.'
Wanneer ik vraag of ze het erg vindt dat het dan uit is zegt ze dat ze het niet weet. Dan sluit ze haar ogen weer. Er is heel veel dat ze niet weet. Dat klopt natuurlijk ook met dementie/ Alzheimer. 
___________________________

Via Marktplaats heb ik een boekje gekocht dat zij heeft geschreven en de foto's hierin zijn van haar zoon. Benieuwd hoe, en óf, ze daar op reageert.
    
 Dit is zó ontroerend.
     'Mijn hele leven trekt aan me voorbij,' verzuchte ze.
Ze was ongelooflijk blij en enthousiast om haar eigen boekje te zien.
Precies wat ik hoopte, en nog veel meer, was haar reactie. De steken, het tapijt van Bayeux; het roept allemaal herinneringen op.
Ik las haar de inleiding voor en de hele tijd bleef ze er bij.
Heerlijk om te zien hoe ze weer helemaal zichzelf herinnerde. Prachtig

Typisch dat ze 'scheuren en pleuren' leest waar er 'scheuren en plakken' staat. Ze kan er zelf om lachen wanneer ik zeg dat ik denk dat er 'scheuren en plakken' staat. Ze kijkt me aan en lacht om zichzelf.
      'Ja, dat denk ik eigenlijk ook wel.'

Ik wil het boekje zelf graag houden en besluit om er nog één te kopen voor haar.
______________________________________

 Een week later:
     'Goedemorgen, hoe gaat het met u?'
      'Ja, wel goed. Wonderlijk eigenlijk hè.'
Ze moet er zelf om lachen.

Ik geef haar haar cadeautje, haar eigen boek.
      'Nou, wat leuk zeg. Dat is ook toevallig, daar heb ik net met iemand vorige week over gepraat.' (Ja, duh...!)

Op een gegeven moment wordt ze steeds stiller en als ik iets vraag krijg ik geen antwoord meer. Ik vraag dus niets meer. Ze is heel ver weg in het verleden. Mooie zin van mevrouw wanneer ze een tijdje in gedachten in haar boekje kijkt:
     'Ik was heel erg onder de indruk van het zelf, het wezen.'
Ze is heel erg blij met het terugzien van haar eigen boekje. Het is geweldig om te zien.

      'Dat heb ik gemaakt toen ik een jaar of tien was.'
      'Oh ik dacht dat u al kinderen had toen u dit maakte.'
Ze kijkt m me meewarig aan, je ziet haar denken; vreemd mens.

Als ik die ochtend wegga zegt ze:
      'Ik ben er heel erg blij mee, zeg dat maar tegen ze.'
      'Wat fijn dat u er zo blij mee bent.'
Ze heeft voor het eerst kleur op haar wangen. Heerlijk.
__________________________________
Eerder schreef ik al blogs over het olifantje Willem,  en over het begin.
en over onze hernieuwde kennismaking: 
 
(Dementie/ Alzheimer)
Toen ik binnenkwam vroeg ik of ze wist wie ik was en dat wist ze niet. Toen gaf ik haar een hand en zei:
      'Ik ben Saskia.'
      'Haha, dat weet ik toch.'

                                                           Rust zacht lieverd.