vrijdag 21 april 2017

En nog een keer Noord




Ik kan er kennelijk geen genoeg van krijgen, vanavond was ik namelijk weer in Noord. Twee weken geleden pas 'ontdekt' en nu weer met het pontje naar die fascinerende torens.

Vanuit het café van de Tolhuistuin uitzicht op het water en de achterkant van het station, ja C.S. natuurlijk. Mooi, mooi uitzicht, lekker plekkie. Ik ben op zoek naar flexplekken op de lijn Amsterdam, Hilversum, Utrecht. Deze plek kan er best wel eens één van worden.

Mijn eigenlijke doel was een lezing over Nola Hatterman in Framer Framed.  Helaas was het al de laatste lezing in een hele serie. Ik hoorde er nu pas over. Interessant, allemaal namen uit mijn verleden: Nola Hatterman, Nando Baag, Albert Helman. Niet dat ik ze persoonlijk kende, maar namen uit mijn antropologie cq. Tropenmuseum- tijd.
Goed bereikbaaren de moeite om in de gaten houden.




maandag 17 april 2017

De ontmanteling

Nu ik er bij stilsta, denk ik dat ik dankzij Zinexprez mijzelf serieus ben gaan nemen als schrijver.

Hier staat het verslag van mijn allereerste keer in de stiltecoupé van Zinexprez in Hilversum. 
Gemiddeld één keer per maand ging ik naar Zinexprez. Tijd voor mijzelf, tijd om niets anders te doen dan schrijven; geen internet, geen facebook. Alleen pen en papier. Én Corrie! Corrie Gramser van Zinexprez. Met haar nam ik aan het eind van de ochtend het geschrevene door, en we brainstormden ook over schrijven en over ondernemen in het algemeen. Dierbare momenten, wat mij betreft.
Ik ben meeverhuisd van het eerste pand, volgens mij aan de Jan van der Heijdenstraat, naar het huidige pand aan de Vaartweg in Hilversum. Mooi om de ontwikkeling mee te maken van klein pand naar groter pand. Panden met een wat industriële sfeer die in no time typisch Zinexprez werden qua inrichting en sfeer.
Zinexprez aan de Vaartweg was ook de plaats waar ik voor het eerst een lezing hield. Het was een vertrouwde plek om buiten mijn comfortzone te stappen. Een stapje verder in mijn groei als schrijver... Een schrijver schrijft namelijk niet meer alleen, nee hij/ zij legt uit, laat zien, vertelt, draagt voor, publiceert.

Publiceert.
Zowel Corrie als ik hebben in deze tijd ons eerste boek uitgegeven. Nou ja, letterlijk gezien wacht ik nog op de daadwerkelijke publicatie maar dat kan nu ieder moment gebeuren. 'De man met de hoed', van Corrie en 'Meneer Humble' van mij.

Afbeeldingsresultaat voor de man met de hoed

De ontmanteling
Het begon met de verwarming die uitviel. Het werd te koud om nog klanten te ontvangen. Zelf redde ze zich nog even met kacheltjes en dekentjes. De zoektocht naar een ander pand begon en er werd uiteindelijk een nieuw pand gevonden. Tijdens de eerste stappen van de verhuizing bleek dat ook daar de verwarming het niet deed. Toeval? Een teken?
Om een lang verhaal kort te houden; de inrichting van Zinexprez staat nu te koop op Marktplaats. Oh melancholie.
Vorige week ben ik nog één keer langsgegaan, een laatste schrijfcafé-ochtend
aan de Vaartweg. De ontmanteling vindt al plaats. Einde van een tijdperk, voor mij in ieder geval. Zinexprez blijft bestaan, maar nu op locatie. Hou Corrie en Zinexprez dus vooral in de gaten, want ze blijft mooie, leuke, creatieve, verdiepende workshops geven.
En ik?
Ik ga verder natuurlijk. Zoals gezegd wacht ik op het moment dat mijn eerste boekje door de brievenbus valt. Daar gaat mijn eerste aandacht nu naar uit. Daarna en daarnaast ga ik verder. Schrijven, tekenen, vertellen. Het wordt namelijk steeds leuker.


zondag 9 april 2017

Booming Noord

Ja, zomers vandaag. Het werd de hele week al voorspeld. Ik ben niet zo'n tuinligger noch een strandhanger dus wat doe je dan? Mooi weer, water, pontje, ja, dat gaan we doen; we nemen het pontje naar Noord.
Wat een ontdekking.
Het begint al leuk wanneer je CS uitloopt en op het IJ kijkt. Is het iets kinderlijks, het vol overgave genieten van het pontje? Zondagmiddag, mooi weer, zorgt voor een overvolle pont. Eén overvolle pont? Nee, ze varen af en aan en af en aan. In drie minuten wordt je naar de overkant gebracht. Heerlijk op het water en prachtige oplichtende golfjes door het zonlicht.
Het plan was om het Mandelahuisje te bezoeken, maar helaas gaat dat pas per 1 mei open. We zijn er even langs gelopen. Eerlijk gezegd was de eerste indruk dat het veel kleiner is dan het op de website lijkt. Maar ik ga zeker nog een keer langs als het terras open is. Daarna gingen we terug weer over de sluisbrug die nu open stond. Ook al leuk om mee te maken. Zou dat nog steeds leuk zijn als je haast hebt of het regent en is koud? Nu was het in ieder geval echt leuk. Verder doorgelopen, terrasje gepakt op het Van der Pekplein. Nog even door de Tolhuistuin waar net niets te doen was toen wij er waren. De Tolhuistuin is ook een plek waar ik nog steeds niet was geweest hoewel het vaak mooie programma's heeft.

Ik moet zeggen: Noord is hip geworden. Een bijzondere plek met als een soort Twin Towers de oude Shelltoren met de griezelige schommel op het dakterras heel erg hoog in de lucht, en daarnaast de nieuwe woontoren Bmine die in juni opgeleverd gaat worden en waar ik op de 22e verdieping op familiebezoek ga komen, InshAllah. Geen straf om dan nog een rondje Noord te doen. 






maandag 3 april 2017

LEESTIP: Meisje zoekt meisje

Meisje zoekt meisje
De muzikale wereldreis van Jos en Robby


Meisje zoekt meisje is het soort boek dat je je nachtrust kost. Van begin tot het einde wil je weten hoe het ze verder vergaat. Jos en Robby, twee jonge vrouwen die als zangduo met hun gitaren en een rugzak, al liftend (!), de wijde wereld intrekken. Ze noemen zichzelf De Rojo's. Tegenwoordig komt het veel vaker voor dat mensen, vrouwen ook, tijdelijk de wereld intrekken. In de jaren dat de Rojo's dit deden was dat echter nog lang niet normaal.
De jaren vijftig komen voorbij, gevolgd door de jaren zestig. Uiteindelijk zijn Jos en Robby elf jaar onderweg geweest.  De vrouwen kwamen met elkaar in contact door een advertentie in het Parool:

 'Meisje vraagt meisje voor trekkerstocht. 
MEISJE, 2e stem zingend en gitaar spelend. ( niet vereist) 
Br. P7-9749 Bur. Parool'

Samen reisden ze de hele wereld over, zelfs in landen waar dictators heersten, daar hadden ze namelijk geen boodschap aan.  Roken, drinken, tijdelijke liefdes voor anderen en voor elkaar, niets bleef ze bespaard.
Jos is degene die alles dat de twee meemaakten documenteerde en ze schreef vele brieven. Haar in Amsterdam achtergebleven moeder liet ze een archief bijhouden. In ruil mocht de moeder een enkele keer overkomen en delen in de weelde die bij tijden werd meegemaakt. Maar de Rojo's maakten ook tijden van honger en misère door, het is een wonder hoe ze het volhielden. 

Wat een archief hebben de schrijvers door moeten werken; heel veel foto's, teksten, zelfs filmpjes en geluidsfragmenten, alles is bewaard gebleven. Complimenten voor de manier waarop de twee schrijver-onderzoekers uiteindelijk één geheel en een goedlopend, geloofwaardig verhaal hiervan hebben kunnen maken.