donderdag 30 juli 2015

Opsteker 15



Antoine de St. Exupéry:

Wanneer je een schip wilt bouwen, breng dan geen mensen bij elkaar om hout aan te slepen, werktekeningen te maken, taken te verdelen en het werk in te delen. Maar leer mensen te verlangen naar de uitgestrektheid van de zee. 

Het schip komt er dan zeker, de geschikte bemanning ook.

zondag 26 juli 2015

Hi_Ha_Huisgenoten

Het is maandagochtend, héél vroeg, het is net vijf uur geweest,en om de een of andere reden wil ik even kijken waar de katten zijn. In deze tijd van het jaar zijn ze heel veel buiten, maar gisteravond wilde ik ze een nachtje binnen houden. "Je weet maar nooit", dacht ik....
     In de slaapkamer van de jongste zie ik de grote kater liggen en net als ik me omdraai om weer mijn bed in te duiken, zie ik in het halfdonker iets op de grond liggen. "Het zal toch niet..." denk ik nog. En ik doe het licht aan. "He gatver!" en jawel het is een muis, een dooie muis.

Ik woon in een oud huis en dus kun je het verwachten: muizen, maar ik heb sinds jaar en dag twee katten en dus verwacht ik het niet!
Jarenlang had ik geen last, op een enkel geluidje van muizenpootjes tussen het plafond en de vloer boven na. Een kniesoor die daarop let.

Opeens sinds een paar weken hoor ik ze overal, ik zit 's ochtends achter de computer en opeens schiet er iets weg bij mijn voeten vandaan, ik kijk en zoek en zie nog net een staartje onder de stoel verdwijnen. Gatver! Ik hoor geritsel in de kast, ik ga kijken maar zie niets. Ik hoor weer geritsel, sta op en kijk nog een keer, ik verschuif een doos en roetsjjj, daar gaat er weer één.... Ik zit op de bank en kijk teevee, en daar loopt er zowaar één voorlangs met nota bene een kattenbrokje in zijn bek, hij zwaait nog net niet naar me....

Op een gegeven moment wordt het me echt te gortig, ik vind het vies en word er ook iebel van, dat geritsel en die wegschietende schaduwen. Nadat muizenvalletjes leeggegeten worden zonder muizen vast te houden, besluit ik een ongedierteverdelger te bellen. Hij komt eens kijken en besluit dat hij alle gaten zal dichtmaken (!) en op strategische plaatsen gif neer zal leggen, en dat komt hij doen net zo lang als het nodig is. Dat kost me 75 euro per keer. Ik zeg dat ik er nog even over zal nadenken. Oh ja, heel fijntjes zegt hij me ook dat ik het wel goed schoon moet houden achter het fornuis, de wasmachine en de koelkast.

Ik besluit dat een oud huis zoveel kieren en gaten heeft dat je die nooit van zijn leven allemaal kunt dichtmaken, of je moet het hele huis vol pur spuiten, maar dan kun je er zelf niet meer in. Ik laat de verdelger voor wat hij is en duik de volgende ochtend, het is dan zondag, vroeg de keuken in. Hij is niet groot, maar er kan toch heel wat vuil groeien, moet ik tot mijn schande bekennen. Ik ben namelijk niet iemand die vaak alle apparaten verplaatst en lekker vrolijk daarachter gaat soppen. Terwijl de allerliefste nog op één oor ligt maak ik me eens flink kwaad en gruwend van wat ik aantref achter het fornuis etc. ga ik aan de gang. Ik dacht dat het nooit zo lukken, maar na niet eens zo erg lang soppen, is het allemaal weer toonbaar en met wat krachtinspanning (gelukkig net mijn rug- en armspieren aangepakt met fitness) zet ik alles weer terug op de plaats. Ik ben tevreden met mijzelf.
     Ik ben nog niet klaar in de keuken of ik hoor weer geritsel in de kast. Tot mijn oprechte verbazing zie ik daar dat een grote zak kattenbrokjes opengeknaagd is, en enkele brokjes liggen ernaast. Ik pak dus ook de hele kelder- cq. voorraadkast aan. Rijst gaat naar de bovenste plank, de rest kattenbrokjes gaat in een stevige plastic doos. Alles wordt gestofzuigd en schoongemaakt.
     Halverwege de dag vertelt de liefste me fijntjes dat een van de katten met een halve muis in de bek uit de tuin van de buren komt... Gatver, houdt het dan nooit op...

Goed, daarom besloot ik dus om vannacht de katten binnen te houden in de hoop dat de muizen dan weggaan of -blijven. Hoewel de ongedierteverdelger over de katten zei dat ze nieuwe batterijen nodig hebben, omdat ze de muizen niet vangen, lag er dus vanochtend een dooie muis. Ik heb helemaal niets gehoord vannacht, maar kennelijk hebben ze toch hun best gedaan.

Nou hoop ik toch echt dat met een schonere keuken, en extra opletten dat eetbare spullen goed afgesloten worden, en af en toe een nachtje de katten binnenhouden, dat het einde van onze hi_ha-huisgenoten in zicht is. Gatver, de viezerikken, de brutále viezerikken zelfs.


maandag 13 juli 2015

Ter nagedachtenis


Het  regende vanochtend en ik vroeg me af of ik zou gaan, uiteindelijk ben ik natuurlijk wel gegaan. Gelukkig maar! Iedere twee weken ga ik een uurtje voorlezen aan een licht demente 85- jarige vrouw in een tehuis. Voordat ik vertrek zoek ik geschikte boekjes uit; korte verhalen, veel plaatjes als het kan- want ze is gek op tekeningen.
       
 Ik geniet van haar reacties. Onnavolgbaar vaak, maar daarom niet minder dierbaar.  Ze heeft geen familie of vrienden en daarom is zij uitgekozen om aan voor te lezen. 'Voorlezen' als startpunt voor een beetje aandacht. Dierbare uurtjes, in ieder geval voor mij, en ik zie aan haar dat ze geniet, ook al heeft ze na afloop geen idee meer wie ik ben of wat we hebben gelezen. Dat maakt niet uit, even een uurtje aandacht, dat is alles.
         Niet lang geleden heb ik voor en over haar een verhaal getekend en geschreven voor het vertelkastje. Gelukkig heb ik dat de laatste keer nog kunnen laten zien, en ze genoot volop. Veel verhalen kwamen los, die voor mijn gevoel niet direct iets met het verhaal te maken hadden, maar voor haar gevoel kennelijk wel.
     
Vanochtend toen ik aankwam werd ik staande gehouden bij de receptie:
          'U komt toch voor mevrouw M.? Ze is gisteren overleden.'
Ik loop door naar de afdeling waar ze woonde en spreek de teamcoach. Ik hoor dat ze heel rustig en onverwacht is overleden in haar slaap.  Of ik haar misschien nog even wil zien? Dat wil ik wel. Ze ligt er rustig bij, dat is fijn.
          Omdat er geen nabestaanden zijn komt er geen begrafenis, alleen wat ze noemen 'een technische crematie'.

Verdwaasd liep ik terug naar huis, me realiserend dat ik de enige was die op visite kwam; één ochtend in de twee weken...Mijn hart huilt, dat kan toch niet de bedoeling zijn...Geen begrafenis, geen waardig afscheid voor deze bijzondere vrouw die haar hele leven zo hard gewerkt heeft...

Ter nagedachtenis heb ik het verhaal voor het vertelkastje op Pinterest gezet, als een klein monumentje voor haar. Ik loop dat wie deze tekst leest even aan haar denkt, misschien zelfs de tijd neemt om op Pinterest haar verhaaltje te lezen. En wie weet, misschien dat iemand die dit leest zelfs zich opgeeft om ook als vrijwilliger een of meerdere personen af en toe een uurtje aandacht te geven. Een beetje aandacht, dat is alles....

Volg het bord Humble op bezoek bij mevrouw M van Saskia op Pinterest.







maandag 6 juli 2015

Over fitness en de spirituele maand

Enkele weken geleden heb ik me eindelijk weer opgegeven voor fitness. Het leek me een goede besteding van mijn vakantiegeld dit jaar om een abonnement te nemen en zo mijn voornemen om weer twee keer per week te fitnessen gestalte te geven.
Zo gezegd, zo gedaan. Nieuwe sportschoenen aangeschaft, en daar ga ik. In principe iedere dinsdag en donderdag. Ik ben niet fanatiek en het moet leuk blijven, dus ik begin rustig aan met een rondje oefeningen van ongeveer 45 minuten. Ik fiets, rek mijn benen, sterk mijn rug, oefen mijn buikspieren -oeioei- en roei. Lekker. En ik loop heen en terug ongeveer een kwartiertje. Mooi toch.
En nodig, want ik doe veel zittend werk als schrijver/ vormgever.

Afbeeldingsresultaat voor ramadan en fitnessEnkele jaren geleden ben ik Moslim geworden, en ik ben zoekende naar een vorm die bij mij en mijn culturele achtergrond past. Ik voel me het meest aangetrokken tot de Soefistische tak van de Islam, de mystieke weg.
De Ramadan, de vastenmaand voor de Islamieten, heeft me altijd aangetrokken, en vorig jaar wilde ik mee doen, maar dat was ingewikkeld, ik had geen ervaring, noch kende ik anderen die vastten, dus uiteindelijk heb ik het laten gaan. Maar dit jaar is eindelijk mijn lief in Nederland, en met hem samen is het een stuk gemakkelijker. Ik leer van hem de bidhoudingen en we bidden samen. Ik ken de tekst nog niet maar kan die zelf invullen, en hij bidt voor en ik volg hem. En ik vast, samen met hem.

Het voelt goed, de Ramadan. Een periode van meditatie en Mindfullness. Bezinning op mijn leven, mijn relaties, en vooral nadruk op mijn verbinding met het grotere geheel, met God, Allah, het Universum. Overgave, Dankbaarheid, Bescheidenheid, Verbinding,  dit zijn enkele kernwoorden van deze bijzondere maand. Ik had me niet helemaal gerealiseerd hoe bijzonder het is om dit met mijn allerliefste samen te ervaren. De gebroken nachten in het begin door de gebeden, de loomheid tegen de Iftar, het breken van de vasten, de smaak van Quinqeliba, Afrikaanse thee, die nooit zo bijzonder was als tijdens het breken van de vasten, wanneer we bijna twintig uur niet hebben gedronken - en dat met dit weer- en ook het gestuntel met mijn stijve spieren na het opstaan tijdens het gebed...en het eindeloze geduld van mijn lief, dit alles maakt deze maand zo liefdevol en bijzonder en verdiepend. Prachtig.

http://ramadansurvivalguide.com/wp-content/uploads/2014/06/SPIRAL_BOUND_Ramadan-Survival-Guide-E-book1.png
Maar...
Fitness en Ramadan, dat is een ander verhaal. Al twee weken nadat ik ben gestart met fitness  begint de Ramadan. Wat nu?  Natuurlijk ga ik gewoon fitnessen, neem ik me voor. En dan gaat de temperatuur omhoog...35 graden, vasten en dan nog eens fitnessen, wel een beetje veel tegelijk.
Ik luister goed naar mijn lijf, en probeer zo weinig mogelijk te zweten (vochtverlies) en 's nachts tussen 10 en 3 uur zoveel mogelijk te drinken.

Image result for ramadan en fitnessBijkomend gevolg van het vasten is dat we zo gezond mogelijk eten; omdat we maar één keer per dag eten, letten we extra op dat we gevarieerd en lekker eten. Tot mijn verbazing vind ik het heerlijk om uren in de keuken te staan en maaltijden voor te bereiden.( ik vind het overigens ook heerlijk als mijn lief uren in de keuken staat en ik kan relaxen). Ik gun mezelf ook extra rust, wat eigenlijk heel lekker is en ik misschien na deze maand ook wel er in probeer te houden.

Al met al is het een bijzondere tijd. Ik ben ook wel trots dat ik weer fitness, en ik ben trots dat ik vast. Mijn bezigheden pas ik een beetje aan, zo vind ik het fijn om 's avonds om tien uur thuis te zijn en samen met mijn lief het vasten te breken.