zaterdag 8 december 2018

Herkenbaar?

Soms zit je met zo'n situatie die je maar niet achter je kunt laten.
Je kunt de situatie niet veranderen,
Maar het blijft zo onrechtvaardig.
Harde les hoor,
en langdurig.
Herkenbaar?

zondag 25 november 2018

AKWASI Laten we het er maar niet over hebben

AKWASI

Beste Akwasi, ik zag je niet bij DWDD. Ik zie namelijk bijna nooit DWDD.
Ik zie wel: 'Laten we het er maar niet over hebben.'
Je komt voorbij op Facebook en ik denk: 'Hmm'. Meer denk ik nog niet, maar ik vind de titel fascinerend. Ik zie je steeds vaker en ben benieuwd.
Gisteren was er een tweedehands markt voor een goed doel en daar lag je.
Helemaal nieuw. Ik verbaasd. En blij, meteen meegenomen.
Voor vijftig cent, ja, laten we het daar ook maar niet over hebben.

's Avonds thuis op de bank sla ik het open en lees
Auw! Recht in het gezicht!
Nooit eerder zo duidelijk verwoord.
Zo'n lieflijk begin en juist daardoor die pijn.

Wat me voorlopig (pas de helft gelezen) het meeste bijblijft is dat gedicht van dat fijne feest, van dat jongetje dat zit te genieten, en dan PATS BOEM, daar is het weer. Het bijbehorende filmpje werd bij DWDD gedraaid.
Persoonlijk vind ik de tekst gewoon zwart op wit (geen bijbedoeling hier) op papier het rakendst (is dat een bestaand woord?).

Waarom besteed ik een blog aan AKWASI?
Ik blog steeds minder, heb steeds minder behoefte om over wat dan ook een blog te schrijven.  Akwasi is iemand om in de gaten te houden. Ik zie na googlen dat hij al een tijd bezig is, hele verschillende dingen doet. Ik hou van zijn stijl. Authentiek. Hij houdt ook van Bram Vermeulen, dat is bij mij een hele grote pré.

Dank voor je bijzondere bundel AKWASI.
Meer, meer, meer....

maandag 3 september 2018

Weekendje Osnabrück

 Maandagochtend, weer thuis!
We hadden een feestje in (de omgeving van) Osnabrück dit weekend. Een zeer dierbare jeugdvriendin van mijn man en nu ook een dierbare vriendin van mij, vierde haar veertigste verjaardag. Ze vierde het groot en groots. Van verschillende delen van Europa kwamen vrienden en familie langzaam binnen gedruppeld. Wij waren onder de laatsten. De allerliefste is kennelijk zó geliefd op zijn werk dat hij vrijdag geen vrij kon/ mocht nemen...
We hadden een leuk hotel dat grensde aan het spoor, zo bleek, maar we hebben geen trein gehoord.Het was een cht prettig hotel; eenvoudig, modern, schoon en vooral héél vriendelijk personeel! Het was een bijzondere reis waar veel werd gewacht. Is dat niet zo in de hele reis van het leven?!

We gingen met de trein. Toen we aankwamen was de receptie gesloten tot einde van de middag en de elektronische ontvangst weigerde ons... Kortom, wachten wachten wachten, terwijl we ons wilden opfrissen en dan gauw naar het feest. Okee, om een lang verhaal kort te houden; begin van de avond vertrokken we voor de trein naar Wissingen waar we met een auto zouden worden opgehaald. Er was een giga rij wachtenden bij het loket waardoor we de trein voor onze neus zagen wegrijden. Een uur later(!) ging er gelukkig nog een trein.
Op het kleine stationnetje stond een Afrikaanse vrouw, dat kon haast geen toeval zijn bedachten we en dat bleek, zij ging naar hetzelfde feest. Onze mobiels hadden kuren. Sommige Duitse nummers wilden ze niet bellen, en zelf waren we ook niet erg bereikbaar. Maar na een tijd wachten stopte er een auto om ons op te pikken. Kennelijk was het bericht van onze aankomst niet gekoppeld aan het bericht van de aankomst van de vrouw, met haar kinderen en kinderwagen, want naast de chauffeur zat een passagier. Allervriendelijkste begroeting en dan persen maar... Voordeel als je wat fors bent uitgevallen is dat ze je vaak voorin zetten, haha.

Na een rit door dorpen en bos kwamen we op de plaats van bestemming aan. Biu Hutte in Bissendorf. Een prachtige plek met veel natuur en een flinke zaal met tafels en stoelen en een barretje, een grillhut, maar ook zag ik informatie over oude natuurdokters, een beetje vergane glorie/ spa-achtig park. Ik liet me rondleiden door een lieftallig nichtje uit Schotland. Helaas viel de schemer al in.

Er werd volgens goed Afrikaans gebruik, flink gekookt en er was veel drank, gelukkig ook veel non-alcoholic, in huis. De moeder en de zusjes van de jarige stonden een heerlijke Benachin te maken, en een neef, tevens jeugdvriend van de allerliefste, beter bekend onder de volgens mij zelfgekozen naam van grillmaster, was uitgebreid aan het grillen.

Het werd al snel donker en iedereen kon in de grote zaal gaan eten. Ik zelf vond het gezellig om buiten bij de koks en later bij de zusjes van de jarige te zitten. Langzaamaan raakte ik verkleumd van de kou en ik had nog wel een spijkerjasje aan. Naast mij zat één van de zussen in een cocktailjurkje, brr... Maar het was beregezellig!!!


Aan alles komt een eind en gelukkig waren er gasten die ons in Osnabrück naar het hotel brachten 's nachts om een uur of drie. Dan is het heerlijk als je een schone frisse kamer hebt waar ik helaas nog wel een tijd wakker lag. Alle indrukken gingen door mijn hoofd, en mijn spieren deden eerlijk gezegd pijn van de koude. Maar het lag zeker niet aan het heerlijke bed. De allerliefste was meteen vertrokken en al gauw hoorde ik zijn vertrouwde gesnurk naast mijn hoofd.
Na een veel te korte nacht ging ik al vroeg mijn bed uit. Rond acht uur stond ik bij de receptie en vroeg of we de kamer misschien voor twee of drie uur extra konden huren. Helaas kon dat niet omdat er nieuwe gasten zouden komen en de kamer toch echt schoon gemaakt moest worden. Wel mocht ik een ontbijtje mee naar boven nemen zodat de liefste nog even door kon slapen, voordat we om twaalf uur de kamer uit moesten.

Om de tijd te doden tussen uitcheck en het vertrek van de trein om een uur of vier die middag, mochten we in de lobby van het hotel wachten. We waren veel te gaar om Osnabrück in te gaan met onze gezellige rolkoffertjes. En dus wachtten we maar tot het tijd was. We deden ons best om wat te lezen, maar regelmatig vielen de ogen van de een of de ander dicht. Ik voelde mijn pijnlijke spieren nog meer door het hangen in de stoel. Maar okee, je moet wel tegen een stootje kunnen, nietwaar.

Eindelijk op het station. Wachten, wachten, wachten. We waren expres op tijd vertrokken, maar helaas, de trein had vertraging. Het werd behoorlijk druk op het station maar er was gelukkig genoeg plaats en we konden ook nog naast elkaar zitten, wat toch prettig is als je zo'n eind reist. De stoelen konden we in slaapstand zetten...
Echt slapen doe ik niet makkelijk als ik op reis ben, maar een beetje dutten lukte wel af en toe. Door het verlate vertrek misten we onze overstap in Amersfoort en jawel, we moesten dus weer wachten. Een half uur deze keer. Om de tijd te breken namen we een trein naar Hilversum en vandaar de trein naar onze bestemming.

Nou dat was me het feestje wel!
Veel dank voor alle inspanningen, het was een geweldig feest!

 










vrijdag 3 augustus 2018

Hernieuwde kennismaking

Down Memory Lane? Of, op naar de toekomst?
Ken je dat? Ga je woensdagochtend op visite bij een oude nicht, kom je vrijdag tegen de avond pas weer thuis...
Als jonge meisjes trokken we samen op, in ieder geval bij familiedingen en vakanties, als oudere meisjes/ vrouwen zien we elkaar bij meest begrafenissen. Soms raakt een post op Facebook de een of de ander, zo ook de laatste keer. Zullen we nou gewoon eens... Ik was nog nooit bij haar geweest in het huis waar ze al twintig jaar woont. Haar geweldige dochter had ik tot voor woensdag zelfs nooit in het echt gezien.
Duinen bij Schoorl

Lichtjesavond in Petten

Duinen bij Schoorl




Om een lang verhaal kort te houden; we hebben gepraat en gepraat en gepraat, over vroeger, over nu , en een klein beetje over straks, waarheen.... We hebben verloren sleutels geprobeerd te vervangen door takjes en een tennisracket, midden in de nacht.
We  hebben gelopen door de duinen en over het strand, we hebben in de zon gelegen en genoten van de zee.
Maar boven alles hebben dochter en ik elkaar als tante en nichtje geadopteerd. Blij mee!



zondag 29 juli 2018

Aanrader: cursus over zelfgenezing!



Vorig seizoen heb ik met heel veel plezier en interesse de cursus Zelfgenezing gevolgd die werd gegeven door de heer Pierre Capel. Het was een cursus van acht avonden, als ik me niet vergis, en het was veel te snel voorbij. Nog nooit heb ik iemand met zo veel plezier de moeilijkste onderwerpen horen uitleggen. Ik had soms het gevoel dat ik naar een Disney-film zat te kijken. Zo genoot ik van zijn speelse uitleg en benadering van een serieus onderwerp als zelfgenezing. Ik twijfel zelfs of ik de cursus nog een keer zal volgen, maar de heer Capel geeft ook een cursus Kwantummechanica en die spreekt me ook erg aan. 

Ik zie net dat de cursus zelfgenezing in september opnieuw start. Die raad ik dus bij deze van harte aan.
Kwantummechanica heb ik nog niet gevolgd, maar ik verwacht dat die ook een feestje zal zijn; een moeilijk maar interessant feestje. Hieronder wat info van de website:

De najaar cursus start op 25 september 2018 

(Meer info http://www.pierrecapel.nl/zelf-genezend-vermogen/)

 

Het programma van deze 8 avonden is:

1:    Inleiding en de werking van meditatie
2:   Evolutie en anatomie van hersenen
3:   Hoe sturen emoties ons lichaam
4:   Het emotionele DNA
5:   Hoe sturen meditatie en yoga onze emoties
6:   Chronische stress, een sluipmoordenaar
7:   De werking van stress en meditatie op ziekten 1
8:   De werking van stress en meditatie op ziekten 2

Op deze site is ook info over de cursus Kwantummechanica te vinden:  http://www.pierrecapel.nl/cursus-kwantum-mechanica/
 





zaterdag 28 juli 2018

Moederschap 3.0


En dan komt er dat moment
Dat je naar haar gaat
Wanneer je het niet meer weet, of
Wanneer je vreselijk blij bent

Er zit een klein, misschien minder klein,
Moedertje in mij,
En dat moedertje weet het soms niet
Mijn jongetje, mijn eerstgeborene,
Mijn jongetje, mijn laatstgeborene
Lege armen
Waar ben je

Maar zo gaat dat toch mam
Ondertussen
Doet het pijn
Ondanks het geluk, de liefde
De Liefde
Of juist daardoor

En toch ben ik blij, dankbaar,
Voor alle keren dat je naar mij kwam
Op die momenten dat je het niet meer wist,
Of dat je vreselijk blij was

Ik snap de afstand
Je hebt gelijk
Zo gaat dat toch
En ik ben blij dat zij er is
Maar vooral ben ik blij dat jij er bent
Ik hoop dat je er ook voor jezelf bent

Waar dan ook ter wereld
SA/ juli 2018

Voor D & S
1992

vrijdag 27 juli 2018

Libelle op de waslijn

Dat het weer niet alleen op mensen invloed heeft maar ook op dieren, is te merken aan deze kleine libelle op de waslijn vandaag. Hoewel ik hem van alle kanten bekeek en fotografeerde, en heel dichtbij hem kwam met mijn mobiel, maakte hij geen enkele aanstalten om weg te vliegen.



maandag 11 juni 2018

Wat een bak! (-ken)


Het duurde even maar toen was ik er toch aan gewend geraakt; in ons kleine keukentje hing aan de deurknop een grote plastic zak waar we plastic in verzamelden. De rest ging in de grijze bak. Ergens onderweg was ik gestopt met schillen en (meestal niet veel) etensresten in de groene bak te doen. Dat ging zo stinken!  Oh ja, en natuurlijk papier in de blauwe bak. Een tamelijk klein huis vol inzamelpunten en een royalere tuin vol met grote afvalbakken.

Maar nu opeens moeten we het omgooien: GFT en PMD apart en de rest is rest!!!
Groente Fruit Tuin, okee dat moet wel lukken.
Plastic Metaal Drankkartons, kijk dat wordt ingewikkelder, maar natuurlijk gaat dat ook wel lukken.

Oh jee, nu sta ik te koken en gooi ik automatisch het etensafval in de grijze bak, shit! Het plastic hangt nog aan de deurknop, maar dat gaat nu ook in de grijze bak, geloof ik. Aj aj aj, ik maak er een zootje van.
Misschien dat het schrijven van dit stukje me helpt om het even goed door te laten dringen...
En dan krijgen we ook nog andere ophaaldagen... Okee.
Oh ja, en niet te vergeten; het klein chemisch afval (batterijen, cartridges, lampjes) mogen in de kartonnen container aan de andere keukendeur en die gaat eens in de zoveel tijd naar het G.A.D. De Gemeentelijke Afval Dienst.

Wat een bak! (-ken)
Wat is allemaal PMD?




vrijdag 8 juni 2018

Een impressie

Rond tien uur 's avonds is het het breken van de vasten. Wat we zoal eten? We beginnen met dadels en hele sterke Afrikaanse thee. Daarna meestal sla, fruitsalade, noten, wraps met van alles, soms mais. We drinken ook minimaal anderhalve liter, voornamelijk water, maar soms ook wonjo of baobabjuice. In het begin namen we ook nog een zogenaamde hoofdmaaltijd, maar dat bleek toch te zwaar.


Je zou het zo misschien niet zeggen, maar toch is het eten bijzaak. Het gaat natuurlijk om de bezinning, de verdieping van de relatie met het/ de onnoembare. Dát maakt Ramadan haast tot een feestmaand.













maandag 21 mei 2018

Trots op mij

Als schrijver is het tegenwoordig niet voldoende om te schrijven maar is het handig wanneer je ook in staat bent om te spreken en workshops te houden. Spreken in het openbaar is echter een vak apart. Toen ik werd uitgenodigd om aan het Speak2Inspire seminar deelt te nemen heb ik dan ook van harte 'ja' gezegd, hoewel het ver uit mijn comfort zone lag. Ik had weinig idee wat ik kon verwachten, maar inmiddels zijn de namen Dirceu da Silva en Rutney Sluis geen onbekende namen meer voor mij. Wat een talenten!

"Speak to Inspire" event met Dirceu da Silva
Deze sprekers training zal jou ontwikkelen om succesvol te kunnen spreken en presenteren. Dit is een absolute must voor elke ondernemer, manager, coach en trainer. Dirceu da Silva helpt jou om als spreker een inspirerende en effectieve boodschap naar anderen over te brengen vol passie. 


In het kort gezegd vond ik het een heel fascinerend seminar, fascinerend in de meest positieve zin van het woord. Luide muziek, vaak voor elkaar klappen, springen, dansen... Wat ik al eerder zei; wat buiten mijn comfort zone. Maar ik moet zeggen, ik voelde me meteen al thuis (ondanks dat ik vaak 2x ouder dan anderen was). In korte tijd heb ik enorm veel geleerd, zowel theoretisch als praktisch. Doordat we met elkaar in kleine groepjes ons (levens)verhaal deelden voelden we ons al gauw bij elkaar betrokken. Misschien kwam de goede sfeer ook voort uit het feit dat een groot deel van de aanwezigen net gezamenlijk een NLP training achter de rug hadden.

Het waren twee lange dagen van 's ochtends vroeg tot in de avond, daarbij kwam de treinreis naar Rotterdam en terug.  Heel intensief seminar: 'Okee, schrijf in tien minuten een speech van zeven minuten, en presenteer die aan je groep en geef elkaar feedback.' En dit alles zonder eten, zonder drinken, en met gebroken nachten vanwege de Ramadan. 
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het zondagmiddag niet meer trok; slaapgebrek en dorst speelden me parten. Rond 14.30 vertrok ik naar huis waar ik twee uur later aankwam. Thuis ging ik meteen mijn bed in om vlak voor Iftar (21.37) wakker te worden gemaakt door de allerliefste, die al het eten voor deze tweede seminardag weer helemaal had voorbereid. 

 Vanwege al deze uitdagingen ben ik trots op mij. Ik ben er in gedoken en heb meer dan mijn best gedaan. Ik vond het dan ook erg leuk om vanochtend vroeg een berichtje te ontvangen dat ik toch een certificaat heb gekregen.