maandag 21 mei 2018

Trots op mij

Als schrijver is het tegenwoordig niet voldoende om te schrijven maar is het handig wanneer je ook in staat bent om te spreken en workshops te houden. Spreken in het openbaar is echter een vak apart. Toen ik werd uitgenodigd om aan het Speak2Inspire seminar deelt te nemen heb ik dan ook van harte 'ja' gezegd, hoewel het ver uit mijn comfort zone lag. Ik had weinig idee wat ik kon verwachten, maar inmiddels zijn de namen Dirceu da Silva en Rutney Sluis geen onbekende namen meer voor mij. Wat een talenten!

"Speak to Inspire" event met Dirceu da Silva
Deze sprekers training zal jou ontwikkelen om succesvol te kunnen spreken en presenteren. Dit is een absolute must voor elke ondernemer, manager, coach en trainer. Dirceu da Silva helpt jou om als spreker een inspirerende en effectieve boodschap naar anderen over te brengen vol passie. 


In het kort gezegd vond ik het een heel fascinerend seminar, fascinerend in de meest positieve zin van het woord. Luide muziek, vaak voor elkaar klappen, springen, dansen... Wat ik al eerder zei; wat buiten mijn comfort zone. Maar ik moet zeggen, ik voelde me meteen al thuis (ondanks dat ik vaak 2x ouder dan anderen was). In korte tijd heb ik enorm veel geleerd, zowel theoretisch als praktisch. Doordat we met elkaar in kleine groepjes ons (levens)verhaal deelden voelden we ons al gauw bij elkaar betrokken. Misschien kwam de goede sfeer ook voort uit het feit dat een groot deel van de aanwezigen net gezamenlijk een NLP training achter de rug hadden.

Het waren twee lange dagen van 's ochtends vroeg tot in de avond, daarbij kwam de treinreis naar Rotterdam en terug.  Heel intensief seminar: 'Okee, schrijf in tien minuten een speech van zeven minuten, en presenteer die aan je groep en geef elkaar feedback.' En dit alles zonder eten, zonder drinken, en met gebroken nachten vanwege de Ramadan. 
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het zondagmiddag niet meer trok; slaapgebrek en dorst speelden me parten. Rond 14.30 vertrok ik naar huis waar ik twee uur later aankwam. Thuis ging ik meteen mijn bed in om vlak voor Iftar (21.37) wakker te worden gemaakt door de allerliefste, die al het eten voor deze tweede seminardag weer helemaal had voorbereid. 

 Vanwege al deze uitdagingen ben ik trots op mij. Ik ben er in gedoken en heb meer dan mijn best gedaan. Ik vond het dan ook erg leuk om vanochtend vroeg een berichtje te ontvangen dat ik toch een certificaat heb gekregen.
 

donderdag 17 mei 2018

Ramadan Mubarak

Mijn vierde Ramadan,
naar uitgekeken, zin in.

Wie geen ervaring heeft met Ramadan  denkt alleen aan: niet eten, niet drinken, moeilijk, zielig, etc. maar ik vind het een mooie maand, een soort feestmaand. Bezinning, nadenken over het leven, over mezelf, mijn geloof. Meer dan anders. Er hangt een speciale sfeer en het is erg fijn om dit samen met de allerliefste te kunnen doen. Verbinding en verdieping van verbinding. I feel blessed.

zaterdag 12 mei 2018

Artis(4) ten afscheid

Mijn abonnement op Artis loopt per 1 juni aanstaande af. Een goede reden om nog gauw een afsluitend dagje die kant op te gaan.  Het is de derde poging: de eerste keer beland ik uiteindelijk in het Tropenmuseum, de tweede keer ga ik onverrichter zaken weer naar huis (!), maar vandaag loop ik al vroeg over een nog in opbouw zijnde markt. Ik heb het in mijn hoofd gehaald dat ik om negen uur, wanneer Artis opent, naar binnen ga...Waarom zo vroeg? Ik heb de hele dag de tijd, maar toch...


Wat is lekker om zo vroeg door Amsterdam te lopen, zo rustig. Zeker op een zaterdagochtend. En ook; wat is het lekker om zo vroeg door Artis te lopen. Veel dieren lijken net wakker, of wachten op hun eten. Nog geen gillende kinderen of (groot-) ouders, een soort serene rust, Nauwelijks verkeersgeluiden op de achtergrond, alleen heerlijke dierengeluiden. De temperatuur is ook nog eens goed. Kortom, genieten dus!
 Deze oma aap zit in een hoekje te sudderen, nog geen irritaties van langslopende hordes. Gewoon lekker zitten sudderen. Ik heb een beetje met haar te doen, ze zit er ook wat zielig bij. Kale plekken, grijzige haren, daarom noem ik haar een oma aap. Ik voel enige ontroerende verwantschap, al ben ik noch oma noch aap, maar toch...
Nou ja, mijn fantasie slaat weer eens op hol haha.
Langzaam zie ik de eerste dieren eten. Oh ja, de gorilla's die ik graag nog wil zien zijn waarschijnlijk nog in het binnenverblijf. Jammer, ik krijg ze vandaag niet te zien.

 De zwarte panter aan het ontbijt:


Het park begint vol te lopen, maar er zijn genoeg mooie rustige plekjes om je terug te trekken als je even geen zin hebt in drukte.
 

Tsja, en dan zit het er echt op voor mij. Ik ga naar huis in het besef dat ik niet gauw terug zal komen zonder abonnement. Maar okee, ik heb genoten vanochtend.









vrijdag 11 mei 2018

Whatsapp what's up

Telefoonleed!!!
Nou ben ik niet bepaald een veelgebruiker, integendeel. Eigenlijk heb ik een hekel aan opbellen. Ja, even een berichtje sturen vind ik prima, dat wel. En ontvangen ook nog.
Maar toch.
Het is nu vrijdagavond en sinds dinsdagmiddag kon ik opeens niet meer whatsappen. Een gruwel is dat.
Volkomen onverwacht en voor mijn gevoel zonder enige aanleiding hield het op. Stil. Ondoorgrondelijk. Verdorie, wát is er nou aan de hand?

Het duurde sowieso al een lange avond en een deel van de ochtend voordat ik doorhad dat ik wél kon bellen en sms'en, maar niet kon whatsappen. Alle instellingen aangepast en weer teruggezet, heel voorzichtig natuurlijk.

Sommigen van jullie hebben het al gevolgd via Facebook, en je zag mijn frustratie groeien.

Berichtje op Facebook: ...Dan ben je een hele avond en ochtend aan het puzzelen om hem weer aan de praat te krijgen, en dan opeens doet hij het en weet je niet meer wat nou de reden is dat 'ie het nu wel doet...en waarom hij het eerst niet deed. Typisch zo'n gevalletje van Niets doen was misschien de beste oplossing geweest... VAAG...🤔🤔  

Toen leek het al voorbij, maar voor ik het wist was het probleem terug. Weer avond en ochtend en middag heen en weer gedoe. Ik bestel een nieuwe simkaart, die over enkel dagen zal komen. Misschien helpt dat?

Volgend berichtje op Facebook:
Whattsapp werkt niet meer op mijn mobiel. Ik krijg geen verbinding terwijl de 'huiswifi' het gewoon doet. Heel lastig.
Heeft iemand hier ervaring mee?


Op advies van enkele Facebookgebruikers gooi ik uiteindelijk whatsapp van mijn mobiel en installeer het opnieuw... alle berichten kwijt...en dan...Weer niets....

Mopper mopper

Ik ga het dorp in en ga langs een telefoonwinkel: Oh mevrouw, dat model is te oud voor whatsapp. We verkopen leuke nieuwe mobiels en eventueel ook tweedehandse.
Ik ga naar een andere mobielreperateur: We kunnen hem niet testen want onze wifi doet het niet. (!?)
Dan is er nog een telefoonwinkel: Mevrouw is er in huis niet iemand die u kan helpen?

Ja, duh...

Wat nu? Gisteren had ik de provider van mijn mobiel gemaild, ze waren uiteraard niet bereikbaar op Hemelvaartsdag. Het antwoord was helemaal niet relevant. Ik besluit ze dan maar te bellen. Ze kunnen niets voor me betekenen omdat ik wél kan bellen en sms'en en het ligt dus niet aan hun.
Op advies en vol ongeloof bel ik dan maar met mijn wifi-provider...

En dan denk ik pas echt dat ik gek word... 'Oh okee', een jonge vrouw zegt me dat ik even mijn gegevens moet doorgeven zodat ze 'iets' kan verzetten aan mijn modem...  alsof het een fluitje van een cent is...even mobiel opnieuw opstarten... nog tijdens het gesprek hoor ik mijn test- berichtje gaan...HIJ DOET HET WEER. Ik durf het niet te geloven, maar echt waar, hij doet het nog steeds.

* Voor niets whatsapp verwijderd, opnieuw geïnstalleerd en alle berichten kwijt * Voor niets een nieuwe simkaart besteld * Voor niets al dat gezoek en gedoe * Voor niets een slecht humeur en frustraties * Oh ja, en tot mijn schande merk ik hoe onrustig ik ben als ik niet kan appen, en vooral geen berichtjes kan ontvangen.


HOERA, hij doet het

vrijdag 4 mei 2018

Stigma

Net vandaag, 4 mei, werk ik aan een recensie over het boek STIGMA van Erving Goffman. Deze studie gaat over de invloed van een negatief sociaal stempel op de manier waarop mensen met een dergelijk 'stigma' zichzelf zien en worden gezien door anderen, de zogenaamde normalen...

4 Mei, we herdenken de overledenen, alle overledenen.  
IK herdenk alle overleden omdat ik geloof in de inclusieve maatschappij...
IEDEREEN hoort erbij. We zijn allemaal één, we zijn hetzelfde.


 Loesje had rond de sleepwet een mooie kaart:

 In verband met deze kaart opperde ik in een gezelschap dat als we oprecht naar elkaar zouden luisteren, dat ook terrorisme niet zou bestaan. 
Voor verschillenden ging die uitspraak wat ver, ze vonden hem provocerend denk ik. 
Toch zit er een kern van waarheid in.
Wanneer je wordt buitengesloten door de meerderheid, door de zogenaamde NORMalen, dan ga je je daar op een bepaalde manier naar gedragen. Sommigen worden agressief tegen zichzelf, anderen worden agressief tegen de afwijzende samenleving.

Wanneer we elkaar allemaal als NORMalen gaan zien, en geïnteresseerd zijn in ieders verhaal, onze eigen geschiedenis kennen, en de geschiedenis van elkaar kennen. Wanneer we elkaar laten uitpraten zonder dat ons ego protesteert, dan komen we een stuk dichter bij elkaar.
Terugkomend op 4 mei:
Dan hoeft niet iedereen 'zijn eigen doden', 'het eigen verleden' te herdenken, omdat we één verleden hebben, ons verleden. En dan rouwen we om al 'onze' doden.

Maybe I am a Dreamer...