maandag 30 maart 2015

U mag me helemaal wel uitkleden...

Vrijdagochtend en ik zit in de bus naar mijn werk*. Bij het ziekenhuis stappen twee jonge meisjes in en ik vang hun gesprek op; er is een stroomstoring. Eén van de meisjes maakt zich ongerust over haar oma, die nu onbereikbaar is, want ze heeft geen mobiel, tablet, of computer, alleen een huistelefoon die op stroom gaat. Ik hoor voor het eerst over de stroomstoring want thuis heb ik niets gemerkt en ik bedenk dat hij waarschijnlijk begon op het moment dat ik de deur uit stapte. Wanneer ik op de plaats van bestemming aankom hangt er een aparte sfeer, niemand weet wat er aan de hand is of hoe lang het gaat duren. De deuren zijn van het slot en de bewoners kunnen zo maar naar buiten lopen. Hoezeer ik ze dat ook gun, voor hun eigen veiligheid is het beter wanneer ze niet de straat op gaan.
       
Een voor een komen de collega's met wie ik wekelijks loop binnendruppelen en we bespreken de mogelijkheden. De liften kunnen we niet gebruiken dus we kunnen niet met mensen van onze vaste afdeling lopen, en we besluiten deze keer mensen van beneden mee naar buiten te nemen.  Zo gezegd, zo gedaan. Nou ja, het duurt altijd wel even voordat iedereen klaar is, jassen aan, rolstoelen gecheckt, ja deze heeft nog voetsteuntjes, deze ook. Oh sh*t, deze heeft een zachte band. etc. Maar goed, we zijn klaar en beginnen hoopvol aan ons avontuur wanneer plotsklaps de hemel openbreekt.

Stroomstoring én een wolkbreuk.
En nu? Terugbrengen naar de afdeling is ook zo'n afknapper. We besluiten dan maar eerst een kopje koffie te doen, en we rijden met de rolstoelen naar het café-gedeelte te gaan.
'Mag ik uw jas even losmaken?', vraag ik aan de heer die mij is toegewezen. Een alleraardigste man die zijn hele leven postbode is geweest. Hij vindt het best, hij kijkt me aan en zegt onverwacht:
'U bent een engel!'
Nou, dat hoor ik niet dagelijks, en ik raak als bedankje zijn hand even aan.
'Mag ik uw jas ook even losmaken?', vraag ik aan zijn buurman. De man kijkt me donker aan en knikt ja. Zo gauw ik aanstalten maak om zijn rits los te maken, slaat hij woest in het rond.... Okee, dan niet. Omdat ik vermoed dat hij geen vrouw aan zijn lijf wil, vraag ik een mannelijke collega om hulp, maar ook hij wordt wild weggeslagen. Daarop vraag ik hem vriendelijk of hij zelf zijn jas even los wil maken. Ja, dat is goed.

Zeker bij nieuwe mensen duurt het even voordat je de gebruiksaanwijzingen kent...Later is hij ook geïrriteerd als we suiker in zijn koffie doen, het koekje dat we niet mogen uitpakken stopt hij met papier en al in zijn mond...en ondertussen kijkt de postbode vriendelijk toe hoe we bezig zijn, hij leidt de man af met vriendelijke verhalen en uiteindelijk drinkt de man zijn koffie op. De vriendelijke postbode zit te popelen om naar buiten te gaan: 'Regent het nog?', vraagt hij om de paar minuten.
          We hebben niet veel tijd meer over wanneer we eindelijk naar buiten gaan en een van de collega's bedenkt een korte, alternatieve route. Het is heerlijk om toch even buiten te zijn. De postbode aan wie ik ben toegewezen geniet volop en ikzelf trouwens ook. Ik geniet van deze ochtenden, en het duwen van de rolstoelen tegen een omhooglopende weg op, is nog gratis fitness ook. Wat wil je nog meer. Maar serieus, ik heb niet vaak zulk betekenisvol werk gedaan.
          Na het korte tochtje gaan we weer naar binnen en brengen iedereen terug naar de eigen afdelingen, waar het eten al bijna klaar staat. Ik vraag nogmaals of ik de ex-postbode zijn jas mag uittrekken. Dat mag, en dan kijkt hij me schalks aan en zegt: 'U mag me helemaal wel uitkleden....'. We lachen allebei en ik breng hem naar de eettafel. Wanneer ik terugloop bedenk ik me dat veel mensen hier nauwelijks meer worden aangeraakt, geknuffeld, of bijvoorbeeld worden uitgekleed door een geliefde...

Het is zo eenvoudig wat we doen, maar in het leven van deze mensen maak je een verschil...eventjes. Zeker voor mensen die nauwelijks familie hebben en/ of bezoek krijgen. Een hond wordt iedere dag uitgelaten en veel mensen in een tehuis gaan maar eens in de paar weken naar buiten. Dat is toch niet normaal?


* Werk? Je werkt toch niet!
   Ik vind van wel...
   Ja, maar jij werkt vrijwillig....
   Oh, jij wordt gedwongen?
   Nee, maar ik word ervoor betaald.

woensdag 25 maart 2015

Weven

het is niet niks
jouw wereld, mijn wereld, jouw, mijn, mijn,
wordt beetje bij beetje ONS
mijn hele leven geef ik mijn eigen geld uit,
en nu overleg ik met jou,
          zullen we dit of zullen we dat
ik wijs je er met nadruk op
dat mijn huis ook jouw huis en bijna ons huis is
           en het verbaast me
           dat ik niet bang ben,
           en ik ben trots
           op hoe ik het doe

dicht bij mezelf
          luister ik naar de rand
          waar we allebei
          niet overheen moeten gaan
aftasten, liefdevol aftasten,
met respect, heel veel respect
en vooral genieten,
         verwonderen,
         dankbare overgave
aan de liefde zonder grenzen
gebouwd op een stevig fundament
van zes jaren tussen hoop en angst en hoop

ik ben de schering
jij bent de inslag
samen vormen we
een gouden weefsel
van onze diepe liefde

zondag 8 maart 2015

8 Maart Vrouw-en-dag

 United we stand 2

Vandaag is het 8 Maart... Alweer...
25 Jaar geleden verwachte ik opnieuw moeder te worden, waarom? Ik was pas de 21e uitgerekend. Maar ja, ik was bij de eerste zoon twee weken voor de uitgerekende datum bevallen, dus nu verwachte ik wel drie of vier weken eerder te bevallen. Viel dat even tegen toen ik aan het eind van de dag mijn tweede zoon nog steeds binnen in mij droeg...
          Vrouwendag: Het moederschap leerde mij dat mannen en vrouwen, ook in Nederland, niet helemaal gelijk zijn. In maatschappelijk opzicht, de andere verschillen had ik al eerder ontdekt...

Precies vijf weken geleden kwam mijn allerliefste naar Nederland en voor het eerst in mijn leven woon ik nu samen, eindelijk, want we zijn al in 2011 getrouwd. 
          Vrouwendag: Het in een, wat ons betreft, eindeloze relatie zijn, leert mij hoe het voelt om door de allerliefste als een koningin te worden behandeld...als koningin naast mijn koning.

8 maart Vrouwendag
Ik groeide op in het besef dat mannen en vrouwen weliswaar niet hetzelfde zijn maar dat ze wel gelijkwaardig zijn. Net als mijn broers konden en mochten mijn zusje en ik alles worden dat we zelf wilden, voor zover we daar de capaciteiten toe hadden. Ik ben opgevoed door een sterke vrouw die 'er alleen voor stond' sinds mijn vader heel vroeg overleed. Ik werd zelf ook een vrouw die 'er alleen voor stond' door omstandigheden.
     Vrouwendag: Vrouwen kunnen de wereld aan, vrouwen kunnen kinderen krijgen, en vrouwen kunnen koningin zijn. 

Als samenwonende vrouw leer ik alle aspecten van het vrouw zijn in mij te verenigen: Moeder, dochter, minnares, leerling en lerares. 
     Vrouwendag 2015:  Ik heb mij niet eerder zo gewaardeerd en gelijkwaardig gevoeld als in deze relatie met de allerliefste die 6.000 km hier vandaan werd geboren, wij zijn Moslim, er is een leeftijdsverschil van 15 jaren tussen ons, en toch....

https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpf1/v/t1.0-9/10945544_10204417152967723_5434331554892409519_n.jpg?oh=1ca4761b03db96990ea57ac803945756&oe=557A4EA1&__gda__=1435153630_073dcec6ffc7b3b1452e266083ee72e0Ik lees het programma van de plaatselijke Vrouwendag. Het ziet er interessant en boeiend uit en ik ben zeker van plan te gaan, totdat...ik beter kijk om uit te zoeken waar ik precies heen wil gaan. Een voor een vallen er onderdelen af; ach, dat kan ik thuis ook, en ach, dat doe ik al... Wat overblijft is de bijeenkomst met Kaouthar Darmoni. Wow, Buikdans, zie ik op haar site. Ik ben meteen geboeid; deze zomer ontdekte ik de enorme kracht van de buikdans, het supervrouwelijke gevoel dat buikdans geeft en het rechtstreekse contact met het Goddellijke. Maar toch, ik heb geen behoefte aan een verhaal over... en beslis dat zo gauw het kan ik weer les neem bij Roos. Ik kan niet wachten!
Tsja, de Afghaanse maaltijd, die lijkt me natuurlijk niet te versmaden. Dat zou een reden zijn om te gaan, maar ik weet nog niet of dat genoeg reden zal blijken, zo aan het eind van de dag.

       
VROUWENDAG 2015: Wat betekent vrouwendag voor jullie?