dinsdag 28 mei 2013

Slog 12 to the Zoo

Apies kijken

Analyse van mijn schrijfstijl

Vandaag kwam ik de schrijftool Stylene tegen. Met dit gereedschap kun je je eigen schrijfstijl laten analyseren. Leuk, voor wat het waard is.
Natuurlijk kon ik het niet laten om een van mijn Humble teksten te laten analyseren.

Het ging om de tekst 'Welkom'.


De conclusie in het kort is dat mijn schrijfstijl meer vrouwelijk dan mannelijk is.
Mijn teksttype  zie je in het plaatje hierboven. Hoe dichter de stip bij de cirkel ligt, hoe meer mijn tekst daarop lijkt.
Mijn tekst is dus behoorlijk literair (!), een beetje sprookjesachtig en heeft geen overeenkomsten met een wetboek, haha. Nou, niet zo'n gekke uitslag, al zeg ik het zelf.


Het literair taalgebruik binnen het teksttype werd ook vergeleken.Mijn schrijfstijl zou het meest overeenkomen met die van Remco Campert, en ook veel overeenkomsten vertonen met de stijl van Gerard Reve en Marc de Bal (?). 
Ach, het zegt niet veel natuurlijk, maar ik vind het toch leuk.

zaterdag 25 mei 2013

Grenzen

Zomaar wat mijmeringen over grenzen:

Sinds ik een kind was heb ik een instinctieve hekel aan grenzen. Waarom? Joost mag het weten.
Paradijsvogel

Het begon wellicht al op school waar je niet buiten de lijntjes mocht kleuren.
Niet buiten de lijntjes kleuren: wat een waanzin! Wanneer ik met kinderen of bijvoorbeeld demente ouderen werk, dan stimuleer ik ze om vooral over de grens te kleuren. Durf te leven, durf je eigen weg te gaan, bepaal zelf je regels.
Er is er maar één aan wie je verantwoording hoeft af te leggen, en dat ben je zelf, de God in je zelf, de universele bron in je zelf. Je bent zelf verantwoordelijk voor je daden. Wanneer mensen door grenzen worden tegengehouden gaan ze zoeken naar manieren om eroverheen te gaan. Verspilde energie die positiever gebruikt kan worden.

Sinds jaar en dag voel ik me verwant aan de Paradijsvogel. Ik bedoel dan niet de prachtige tropische vogel met zijn uitbundige kleuren, maar ik bedoel de Paradijsvogel, de mens, die zijn/ haar eigen pad gaat, onafhankelijk van  de geldende regels.


Wanneer je dit zo leest zou je kunnen denken dat ik een vrij mens ben. Niets is minder waar.
Zo lang ik me kan herinneren heb ik het idee dat ik 'verkeerd denk', niet in een hokje pas, en dus deed ik tot voor kort, wat in mijn mogelijkheden lag om te zijn zoals ik dacht dat dat van mij werd verwacht.  Ik legde mezelf grenzen op die ik niet begreep.
Op een gegeven moment bereik je een punt dat je je aan alles en iedereen aanpast en het tot je frustratie toch nooit doet zoals je denkt dat je het zou moeten doen.
Dat overkwam mij uiteindelijk. Ik kwam tot de schokkende ontdekking dat al dat aanpassen aan grenzen en regels, die ook begrenzen natuurlijk, nergens toe leidde. Integendeel, toen ik mezelf langzaamaan toestemming kon geven om te worden die ik ben, te worden die ik bedoeld ben om te zijn, toen leken sommige grenzen te verdwijnen. Te verdwijnen omdat ik er niet meer tegen hoefde te vechten.
Wat een verluchtiging. Wat een bevrijding.

Het zal je niet verbazen dat de ultieme grenzen, de landsgrenzen, mij een gruwel zijn.
Waarom mag ik in dit land zijn omdat ik hier toevallig ben geboren, en mag jij hier niet verblijven omdat je nou eenmaal ergens anders bent geboren? Dit soort grenzen gaan mijn verstand te boven.
Nog niet zo heel lang geleden, kwam ik mijn grote liefde tegen in een ander deel van de wereld. Grenzeloos verliefd, zelfs grenzeloos getrouwd.
Geloof me, ik liep niet eerder tegen zoveel grenzen op. Grenzen waar ik niets van begrijp.
Nou heeft het vechten tegen grenzen zoals die worden aangegeven door bijvoorbeeld de IND, de immigratiedienst, weinig zin.
Mijn lief en ik kiezen onze eigen weg, en proberen te vertrouwen op het grote geheel, het Universum, waarin dit soort grenzen een lachtertje zijn.  Natuurlijk zijn er momenten dat je heel verdrietig wordt van de aangegeven grenzen, maar we proberen ons er niet door te laten leiden. We geloven allebei in wondertjes.

Vroeg of laat komt er een moment waarop je te horen krijgt: 'Je moet grenzen stellen.'
Grenzen stellen? Ik?
Mensen kunnen toch voor zichzelf denken, mensen nemen toch hun eigen verantwoordelijkheid.
Helaas, weer heb ik het verkeerd begrepen.
Weer kom ik die verdomde grenzen tegen, en nu moet ik ze nog zelf stellen ook. Ik moet vechten voor mijn eigen grenzen. Heb ik dan grenzen, wat zijn mijn grenzen, hoe bewaak ik ze?
Nou, dat is een hele zoektocht als je niets met grenzen hebt.  Een levenlang proberen aan te passen, en nu moet ik grenzen gaan stellen. Grenzen stellen om vrij te zijn, grenzen stellen om te kunnen leven zoals ik dat wil, om te zijn wie ik bedoeld ben te zijn.
Snap jij het nog?



dinsdag 21 mei 2013

Na de Stiltecoupé

Na vier weken schrijven in de Stiltecoupé van Zinexprez (zie ook blog 17 april), ging ik vandaag naar de plaatstelijke bibliotheek om in stilte te schrijven.
En? Beviel het?

Gisteravond kwam ik er achter dat de bibliotheek vanochtend pas om tien uur opende. Dat viel tegen, ik wilde lekker om negen uur beginnen. Het nadeel van om tien uur beginnen bleek al snel, ik had te veel tijd om mijzelf af te leiden en zelfs na licht haasten, kwam ik pas om half elf in de bieb aan. ik zocht een plekje. Er was een tafel zonder computers achterin, waaraan nog een jonge vrouw aan het werk was. Ze had geen er bezwaar tegen dat ik daar wilde zitten. Ik stalde mijn spullen uit; boekjes, kaarten, uitgetypte verhalen, pennen etc. Ik zou beginnen.

Op dat moment zaten er twee vrouwen van, zeg maar, middelbare leeftijd, ze waren kennelijk een scriptie aan het bespreken. ...overgang....constipatie.... allerlei termen vlogen om de oren.
Dat viel tegen, geen stiltecoupé, maar net als in de trein hoorde ik het gebuzz van andere reizigers. Ik nam me voor om me er niet aan te ergeren en te proberen om het te negeren. Ik richtte me op mijn eigen werk. Wonder boven wonder ging dat af en toe goed, en af en toe ook niet, dan werd ik weer afgeleid. Daar is bij mij niet veel voor nodig, vandaar dat het idee van een stiltecoupé voor mij een zegen is.

Ik had zelf een flesje met water meegenomen, en een gezonde koek. Ik miste de koffie die ik bij Corrie van Zinexprez krijg, maar allah, met water is ook niets mis. Bovendien zag ik toen ik wegging een koffie- automaat hangen waar je voor 50 cent koffie uit kan halen.
Ja, en dan moet je ook het toilet natuurlijk bezoeken. Ik vond het een vies toilet, de vloer was vochtig en er lagen flarden al niet gebruikt toiletpapier. Als dat zo vroeg in de ochtend is dan kun je je haast niet voorstellen dat het toilet rond openingstijd schoon was... bah.

Goed. Beviel het schrijven in de bibliotheek me?
Jawel, het is een redelijk alternatief, maar het is zeker niet hetzelfde als de Stiltecoupé van Corrie. Qua sfeer kan het niet tippen aan de plek bij Zinexprez, maar okee, het is te doen.
Ik heb ook deze keer een kort verhaal geschreven. Soms heb je het gevoel dat je 'iets' hebt geschreven, dat had ik alle vorige keren in de Stiltecoupé, en vandaag had ik het minder. Er was meer afleiding waardoor ik minder 'diep' ging. maar goed, dat kan toeval zijn.
Wat ik echter wel miste was na afloop het bespreken van het geschrevene. ik ben er aan gewend geraakt om in het laatste uur mijn tekst voor te lezen en reacties van Corrie te krijgen, of, zoals de laatste keer, naar haar vers geschreven tekst te luisteren. Dat, en de sfeer, en de versie koffie, geven een absolute meerwaarde aan de Stiltecoupé van Zinexprez.

Wat niet kan dat kan niet en dus zal ik voorlopig de bibliotheek afwisselen met de Stiltecoupé.
En, oh, wat zal ik genieten op de dagen dat ik naar Hilversum, naar de originele Stiltecoupé ga.

Slog 11 birthday

Happy Birthday
En weer een jaartje ouder

donderdag 16 mei 2013

Dementie

Wanneer ik net binnen ben in de ruimte waar dagelijks de licht demente zusters bij elkaar komen, in een poging ze wat vertrooïng te brengen, komt een van de zusters binnen. Ze leunt op haar rollator en wordt ondersteund door een verpleegster. De verpleegster is overduidelijk van Latijns Amerikaanse origine en het klinkt grappig wanneer de oerhollandse, misschien wel oerduitse, zuster haar voorstelt als haar lieve nicht. (Had wel gekund natuurlijk)
'Dit is mijn nicht, ze is me helemaal op komen halen, en ze mag straks ook met ons meeëten.'

Later zitten we aan tafel en er wordt volop gekleurd. Een van de zusters werkt altijd graag met een voorbeeldje. Zo ook vandaag. Een blauw gekleurde cirkel met daarin een witte duif wordt als voorbeeld gebruikt. Niet veel later is ze het voorbeeld kwijt en de zuster naast haar heeft het voorbeeld als schoteltje gebruikt waar ze stralend haar koffiekopje op zet. Over het eigenlijke schoteltje zelf zegt ze:
'Kijk eens, mooi hè, heb ik zelf geschilderd!'
Ze is helemaal trots en kijkt naar het kopje, dat nu op de tekening van de andere zuster staat, en zegt:
'En dit kopje ook, dat heb ik net gekleurd. Dat heb ik mooi gedaan hè.'
De zuster naast haar wordt onrustig omdat ze haar voorbeeldje kwijt is. Wanneer ik het voorbeeldje ontdek pak ik het tactisch onder het kopje vandaan en schuif het terug in het zicht van de andere zuster.

Ze heeft het koud en haar nek doet pijn.
Onze lieve goedlachse zuster die na een flink ziekbed van weken niet meer de oude lijkt te worden. Hele middagen zit ze slapend aan tafel. Af en toe betrekken we haar bij de groep. Wanneer andere zusters commentaar hebben op haar geslaap dekken we haar af en zeggen dat ze niet slaapt maar de binnenkant van haar ogen bekijkt, of dat ze met haar ogen dicht geniet van de muziek. Dat wordt geaccepteerd.
Soms lukt het om haar iets te laten doen. Vanmiddag heeft ze een tijdje vogeltjes uitgeknipt  en soms maakt ze kruiswoordpuzzels. Dan weet ze opeens de moeilijkste woorden weer.

Liedjes van vroeger kennen ze bijna allemaal uit hun hoofd en soms zitten we met een groep al dan niet mooi zingende zusters die een beetje de weg kwijt zijn, en het is gewoon fijn om bij elkaar te zijn.




What do you do when you get lost inside your soul?

Wreed



Wreed

Okee, ik weet het,
Het gaat een eeuwigheid duren
Voordat we samenzijn
Okee

Opeens goed nieuws:
Mijn liefste lief kan toch komen
Feest, blij blij hoera!
Het wordt een warme zomer.

Binnen een week
Is de hoop weer ontnomen
Die stomme visum-eisen ook

Nu voelt het minstens twee keer
Zo lang voordat we samen kunnen zijn.