donderdag 27 augustus 2015

Wat klopt hier niet?

Watskebeurt...?
Wanneer je goed naar het plaatje kijkt dan zie je dat er iets vreemds aan de hand is.

Ik zit op de bank met de laptop op schoot ('lap' dus) en opeens krijgt de grote dikke kater een vlaag van verliefdheid over zich. Ik let niet op hem en met een elegante sprong ploft hij boven op de laptop bovenop mijn schoot. Ik vind het sneu om hem meteen weg te jagen terwijl hij me probeert te overladen met kopjes en kwijl en andere uitingen van genegenheid... ik weet niet wat hij doet met de toetsen maar opeens zie ik het scherm veranderen... alles staat op zijn kop...
          Om een lang verhaal kort te houden; het duurt even voordat ik uitvind hoe ik het beeld weer goed krijg, vooral het op zijn kop en tegengesteld sturen van de muis is lastig...

Oplossing: rechtermuisknop; Grafische opties; Rotatie; Normaal.

vrijdag 21 augustus 2015

Serenade

Even voelt het
alsof
we terug
in de tijd zijn

Zo snel gewend
aan jij en ik
samen
ons huis
ons bed
ons leven

Vanochtend ben je vertrokken
ik ben blij voor je
maar
ik mis je
ik denk
de hele lange dag
aan jou

Oost Duitsland
jeugdvriend
"Kom je terug?"
"Ja," zeg je lachend,
en
je houdt me stevig vast
"Natuurlijk kom ik terug."

Over 48 uur
zijn we weer wij
samen,
tegenwoordige tijd.

Slog 52


vrijdag 14 augustus 2015

Een half jaar later


 

De tijd vliegt... de buren komen al weer langzaam terug van hun vakanties. Helaas...niet dat ze terugkomen natuurlijk, maar dat de vakantie al weer bijna om is.
   
Een half jaar later, een half jaar verder, een half jaar is voorbij, sinds 1 februari jongstleden, de dag dat hij kwam om te blijven.
We hebben het geweldig samen en het kost ons onverwacht weinig moeite om zomaar samen verder te gaan. Twee alleengaanden met verleden en achtergronden die zomaar samen komen. Nou ja, zomaar, wie hier vaker komt weet dat het heel wat voeten in de aarde had, en dat we het bijna niet meer geloofden dat het ooit nog zou gaan gebeuren.
     Hij doet erg zijn best om snel en goed Nederlands te leren, en ik ben beretrots op hem. Af en toe voert hij al een echt gesprek in het Nederlands en stiekem welt er een traan in mijn ogen van trots en geluk.

Het lijkt of we het beste in elkaar naar boven halen; ik mag mijzelf wel  wanneer en hoe ik met hem ben. We leren van elkaar, zoals we van het leven zelf leerden, en nu als resultaat, zijn we in staat om zo nu en dan het geluk van de ander boven ons eigen geluk te stellen. We gunnen elkaar leuke dingen, we stellen belang in elkaars ontwikkeling, we zijn graag samen. We hebben het goed.

En toch, zo na een half jaar, is er opeens een raar gevoel. Ik kan mijn vinger er niet opleggen, maar ik voel mij anders dan eerder... We zijn allebei gevoelige mensen dus voel ik zijn stemming, al kan ik het nog niet thuisbrengen, en ik voel mijn eigen stemming, ook al kan ik die nog niet helemaal thuis brengen. Het is tijd om even stil te staan en terug te kijken naar het eerste half jaar. 
    
Mijn lief mist soms landgenoten om zich heen, zijn eigen taal spreken, attaya drinken etc. Dat gaan we nu af en toe regelen. Gewoon, even Gambianen onder elkaar, Mandinka, of Wolof, of wat dan ook spreken, herinneringen ophalen, slappe lach om niets, en ga zo maar door. 
     En ik? Ik ben trots op hoe we elkaar de ruimte geven om onze eigen gang te gaan binnen ons samen zijn, maar toch merk ik dat ik moet leren om die ruimte ook te nemen. Na jarenlang moederen ben ik een beetje verleerd om mijzelf de ruimte te geven, ruimte om te schrijven, te schilderen, te bezinnen, niets te doen. Dat soort ruimte. Zo leren we steeds onze bijzondere band verder te verstevigen.

    Op naar het volgende halve jaar...

donderdag 6 augustus 2015

Cadeautje Zinexprez

Een cadeautje in twee opzichten: van een dierbare vriendin kreeg ik voor mijn verjaardag een tegoedbon voor maar liefst twee workshops bij mijn favoriete schrijfplek, en een cadeautje omdat de workshops van Zinexprez nou eenmaal ALTIJD heel erg leuk zijn.



Gisteren was het stralend weer en dus geweldig om de workshop Pennen in het Pinetum te volgen. Ik had nog nooit van het Pinetum gehoord, maar gelukkig begon Corrie Gramser van Zinexprez met een rondleiding, waarna we enkele inspirerende opdrachten kregen, waar ik verder dus niets over ga zeggen om niet te veel weg te geven aan iedereen die de workshop zelf gaat volgen. Ik geef alleen een sfeerimpressie:




Haiku's:
Ceder

Als ik ceder ruik
waan ik mij een magiër
één met de natuur 
 Krakende takken
paarse bloemen, rode lijst
schaduw geeft me rust

 



 



Je snapt het: Ik heb genoten!
2x Bedankt!!!


De weg kwijt, maar muziek haalt hem even terug

Of ik een handje kan helpen? Het is feest want het huis bestaat vijftig jaar en alle bewoners krijgen een stukje taart. Het is één van de drie huizen waar ik uit vrije wil werk, zo ook vandaag. Zonder sancties kan ik kiezen of ik wel of niet kom werken, en dus kom ik graag een handje helpen.
 
copyright: Kitty van Wilpe
Twee aan twee (wij natuurlijk weer met drie) krijgen we twee taarten en twee huiskamers toegewezen.
De taarten zijn vierkant en daardoor makkelijk in zestien stukjes te snijden. Iedere bewoner en medewerker krijgt een stukje taart op een bordje en we geven er een vorkje bij.
Het merendeel van de bewoners is niet meer in staat om zelf te eten; ofwel het benul dat het taartje in stukjes met het vorkje naar de mond kan worden gebracht ontbreekt, ofwel de motoriek om de hand met vorkje naar de mond te brengen werkt niet helemaal goed meer waardoor er heel veel taart naast de mond terecht komt.
Eén vrouw zit daarom apart aan een tafel omdat ze zo rustig haar pogingen kan wagen zonder commentaar van de nog wat helderderen van geest om zich heen die de aanblik niet zo fijn vinden.
De uitdaging in dit werk ligt er voor mij in om mensen die ogenschijnlijk alle waardigheid aan het verliezen zijn zo waardig mogelijk te benaderen. Ik spreek ze daarom ook met 'U' aan. Uit respect.
   'Tot ziens, het was fijn om u even te zien. Tot de volgende keer.'
Ook al krijg ik geen reactie terug, nou ja, soms een kleine beweging van de ogen.

Na de taart komt de muziek. Kees is één van de medewerkers: uitbundig en een ervaren performer. Hij speelt op de harmonica en zingt oud hollandse liedjes. Ik hoor hem al in de andere huiskamer wanneer ik nog bezig ben de laatste hapjes taart te geven. Ik kijk om me heen en zie een aantal hele jonge meiden, van velen stond de wieg in een ander deel van de wereld, en vol ontzag kijk ik hoe lief ze zijn voor de oudjes. Ik vraag me af; zouden PVV-stemmers zich realiseren wie degene is die waarschijnlijk hun ouders, of straks henzelf, zo liefdevol en geduldig begeleidt!

De taart is op en ik ga naar de muziek in de andere woonkamer. Eén van de bewoners die niet meer verstaanbare klanken uit, waardoor hij vaak onbegrijpbaar is, geeft zich helemaal over aan de muziek. Ritmisch wipt hij van de ene voet op de andere, zijn hoofd, handen en billen hupsen mee, en hij is blij. Onvermoeibaar gaat hij door en hij zingt; stralend, en onverstaanbaar. Hij volgt de muziek naar de andere kamer, hij kan er geen genoeg van krijgen en danst en danst en danst.
   Even is hij weer wie hij ooit was. Prachtig en aandoenlijk.