Een half jaar later

 

De tijd vliegt... de buren komen al weer langzaam terug van hun vakanties. Helaas...niet dat ze terugkomen natuurlijk, maar dat de vakantie al weer bijna om is.
   
Een half jaar later, een half jaar verder, een half jaar is voorbij, sinds 1 februari jongstleden, de dag dat hij kwam om te blijven.
We hebben het geweldig samen en het kost ons onverwacht weinig moeite om zomaar samen verder te gaan. Twee alleengaanden met verleden en achtergronden die zomaar samen komen. Nou ja, zomaar, wie hier vaker komt weet dat het heel wat voeten in de aarde had, en dat we het bijna niet meer geloofden dat het ooit nog zou gaan gebeuren.
     Hij doet erg zijn best om snel en goed Nederlands te leren, en ik ben beretrots op hem. Af en toe voert hij al een echt gesprek in het Nederlands en stiekem welt er een traan in mijn ogen van trots en geluk.

Het lijkt of we het beste in elkaar naar boven halen; ik mag mijzelf wel  wanneer en hoe ik met hem ben. We leren van elkaar, zoals we van het leven zelf leerden, en nu als resultaat, zijn we in staat om zo nu en dan het geluk van de ander boven ons eigen geluk te stellen. We gunnen elkaar leuke dingen, we stellen belang in elkaars ontwikkeling, we zijn graag samen. We hebben het goed.

En toch, zo na een half jaar, is er opeens een raar gevoel. Ik kan mijn vinger er niet opleggen, maar ik voel mij anders dan eerder... We zijn allebei gevoelige mensen dus voel ik zijn stemming, al kan ik het nog niet thuisbrengen, en ik voel mijn eigen stemming, ook al kan ik die nog niet helemaal thuis brengen. Het is tijd om even stil te staan en terug te kijken naar het eerste half jaar. 
    
Mijn lief mist soms landgenoten om zich heen, zijn eigen taal spreken, attaya drinken etc. Dat gaan we nu af en toe regelen. Gewoon, even Gambianen onder elkaar, Mandinka, of Wolof, of wat dan ook spreken, herinneringen ophalen, slappe lach om niets, en ga zo maar door. 
     En ik? Ik ben trots op hoe we elkaar de ruimte geven om onze eigen gang te gaan binnen ons samen zijn, maar toch merk ik dat ik moet leren om die ruimte ook te nemen. Na jarenlang moederen ben ik een beetje verleerd om mijzelf de ruimte te geven, ruimte om te schrijven, te schilderen, te bezinnen, niets te doen. Dat soort ruimte. Zo leren we steeds onze bijzondere band verder te verstevigen.

    Op naar het volgende halve jaar...

Vol_ledig

Zo, dat is een tijd geleden!
Langzaam probeer ik de draad weer op te pakken van waar ik was gebleven voordat...
Leeftijdgenoten van mij beginnen vaak een beetje af te bouwen... ik begin nog eens opnieuw....

Jaren hebben we er naar toe geleefd, bijna niet meer gelovend dat het nog zou kunnen gebeuren, maar hier zijn we.. Eindelijk samen.

Het huis werd een thuis. Figuurlijk en ook letterlijk.  Op deze foto's zie je hoe mijn lief een terras heeft aangelegd. Nooit eerder gedaan, en zomaar opeens omdat de buurman wat steentjes over had een terras aangelegd. Ik ben heel trots.


Het is wel grappig wat er allemaal verandert. Opeens heb ik meer contact met de buren. Hoor ik er meer bij nu ik deel van een 'stel' ben? Of komt het gewoon omdat mijn lief zo'n ontzettend mensenmens is: ontwapenend, vriendelijk, open...
Hoe het ook zij; zand en worteldoek kregen we van een andere buurvrouw, gereedschap konden we van diverse mensen lenen, en na een paar lange dagen op de knieen in de tuin was het terras daar. Weg met het oude grind waar van alles doorheen groeide en dat me mateloos ergerde.

Natuurlijk vroeg ik me regelmatig af hoe dat nou zou gaan, dat samenwonen. Ik had nooit eerder samengewoond. Wel met de zoons maar niet met een partner.  Hoewel getrouwd in 2011, zijn we nu sinds vier maanden eindelijk echt samen. Wel, ik moet zeggen dat het echt al onze verwachtingen te boven gaat. Wat een feest!!!

Zoveel goedheid die nu mijn kant op komt, het is soms overweldigend.
Van twee levens een leven maken, dat is niet niks.
Langzaamaan begin ik nu de draad van mijn eigen leven weer op te pakken en in ons gezamenlijk leven te verweven. Langzaam, langzaam begin ik weer te schrijven en ik heb me opgegeven voor fitness. Het willen zorgen voor elkaar kan makkelijk een valkuil zijn en dus proberen we ook allebei te zorgen voor onszelf. Zo veel liefde voor elkaar. We halen het beste in elkaar naar boven.

Ja, deze man was het meer dan waard om zo lang op te wachten.

Weven

het is niet niks
jouw wereld, mijn wereld, jouw, mijn, mijn,
wordt beetje bij beetje ONS
mijn hele leven geef ik mijn eigen geld uit,
en nu overleg ik met jou,
          zullen we dit of zullen we dat
ik wijs je er met nadruk op
dat mijn huis ook jouw huis en bijna ons huis is
           en het verbaast me
           dat ik niet bang ben,
           en ik ben trots
           op hoe ik het doe

dicht bij mezelf
          luister ik naar de rand
          waar we allebei
          niet overheen moeten gaan
aftasten, liefdevol aftasten,
met respect, heel veel respect
en vooral genieten,
         verwonderen,
         dankbare overgave
aan de liefde zonder grenzen
gebouwd op een stevig fundament
van zes jaren tussen hoop en angst en hoop

ik ben de schering

jij bent de inslag

samen vormen we

een gouden weefsel

van onze diepe liefde

8 Maart Vrouw-en-dag

 

Vandaag is het 8 Maart... Alweer...

25 Jaar geleden verwachte ik opnieuw moeder te worden, waarom? Ik was pas de 21e uitgerekend. Maar ja, ik was bij de eerste zoon twee weken voor de uitgerekende datum bevallen, dus nu verwachte ik wel drie of vier weken eerder te bevallen. Viel dat even tegen toen ik aan het eind van de dag mijn tweede zoon nog steeds binnen in mij droeg...

          Vrouwendag: Het moederschap leerde mij dat mannen en vrouwen, ook in Nederland, niet helemaal gelijk zijn. In maatschappelijk opzicht, de andere verschillen had ik al eerder ontdekt...

Precies vijf weken geleden kwam mijn allerliefste naar Nederland en voor het eerst in mijn leven woon ik nu samen, eindelijk, want we zijn al in 2011 getrouwd. 

          Vrouwendag: Het in een, wat ons betreft, eindeloze relatie zijn, leert mij hoe het voelt om door de allerliefste als een koningin te worden behandeld...als koningin naast mijn koning.

8 maart Vrouwendag

Ik groeide op in het besef dat mannen en vrouwen weliswaar niet hetzelfde zijn maar dat ze wel gelijkwaardig zijn. Net als mijn broers konden en mochten mijn zusje en ik alles worden dat we zelf wilden, voor zover we daar de capaciteiten toe hadden. Ik ben opgevoed door een sterke vrouw die 'er alleen voor stond' sinds mijn vader heel vroeg overleed. Ik werd zelf ook een vrouw die 'er alleen voor stond' door omstandigheden.

     Vrouwendag: Vrouwen kunnen de wereld aan, vrouwen kunnen kinderen krijgen, en vrouwen kunnen koningin zijn. 

Als samenwonende vrouw leer ik alle aspecten van het vrouw zijn in mij te verenigen: Moeder, dochter, minnares, leerling en lerares. 

     Vrouwendag 2015:  Ik heb mij niet eerder zo gewaardeerd en gelijkwaardig gevoeld als in deze relatie met de allerliefste die 6.000 km hier vandaan werd geboren, wij zijn Moslim, er is een leeftijdsverschil van 15 jaren tussen ons, en toch....

Ik lees het programma van de plaatselijke Vrouwendag. Het ziet er interessant en boeiend uit en ik ben zeker van plan te gaan, totdat...ik beter kijk om uit te zoeken waar ik precies heen wil gaan. Een voor een vallen er onderdelen af; ach, dat kan ik thuis ook, en ach, dat doe ik al... Wat overblijft is de bijeenkomst met Kaouthar Darmoni. Wow, Buikdans, zie ik op haar site. Ik ben meteen geboeid; deze zomer ontdekte ik de enorme kracht van de buikdans, het supervrouwelijke gevoel dat buikdans geeft en het rechtstreekse contact met het Goddellijke. Maar toch, ik heb geen behoefte aan een verhaal over... en beslis dat zo gauw het kan ik weer les neem bij Roos. Ik kan niet wachten!
Tsja, de Afghaanse maaltijd, die lijkt me natuurlijk niet te versmaden. Dat zou een reden zijn om te gaan, maar ik weet nog niet of dat genoeg reden zal blijken, zo aan het eind van de dag.

       

VROUWENDAG 2015: Wat betekent vrouwendag voor jullie?

En ze leefden nog lang en gelukkig...

Jarenlang leefden we met het idee dat ik naar Afrika zou vertrekken, en dat mijn lief en ik daar samen zouden zijn. Helaas bleek het op een gegeven moment gewoon niet mogelijk, vanwege allerlei redenen. Vorig jaar was daardoor misschien wel ons moeilijkste jaar: Hoe verder? Hebben we wel een toekomst samen? Hoe lang moeten we nog ver van elkaar deze relatie onderhouden?
Om een lang verhaal kort te houden: HIJ IS HIER!!!
De laatste mogelijkheid om samen te zijn bleek als hij naar Nederland zou komen. Nadat we de beslissing hadden genomen om een poging te wagen, volgde er een enerverend jaar. We durfden uit bijgeloof niets aan vrienden en familie te vertellen. Liefkozend noemden we deze missie ons NP, New Project. Steeds kwamen we een klein stapje verder en we wilden het vaak wel van de daken gillen...

Vanaf de eerste stap; het via Bol.com op laten sturen van het Nederlandse lespakket voor de inburgeringscursus, tot uiteindelijk gisterochtend vroeg de eerste blikken op Schiphol: Wat een traject... De stille voorpret, langzaamaan wisten een paar familieleden en nabije vrienden dat we hier mee bezig waren.
Hiernaast zie je het 'Welkom thuis' affiche dat ik maakte voor mijn allerliefste. Wat werd het zwaar die laatste week. Meer dan een jaar hadden we elkaar al niet meer gezien, maar ook het feit dat ik nooit eerder samen heb gewoond, maakte het een spannend project.
Een nieuwe start, een nieuwe levensfase.

Iedereen is blij voor ons en laat dat merken, waardoor ons weerzien een behoorlijk emotionele lading erbij krijgt. Hier in Nederland krijgen we lieve kaartjes, een grote boodschappentas vol met lekkers, een taart en een royaal ontbijtje voor de eerste ochtend. Familie die zo vroeg in de ochtend aanwezig is om mijn lief op te halen. Geweldig.
Dan gaan de koffers open (15 kg overgewicht probleemloos ingecheckt) en komen alle verhalen van familie en vrienden die ik ook al een jaar niet gezien heb. Ik word overladen met lieve woorden, prayers en heel veel cadeautjes. Een rib uit het lijf voor iedereen, dat weet ik. Ik voel me geliefd en bijzonder.

Maandagochtend heel vroeg, rond half vijf, schijnt de maan in mijn gezicht, het heeft iets magisch, alsof ik word aangeraakt. De allerliefste ligt naast me, veilig en slapend. We hebben het gered. Natuurlijk lukt het me niet om verder te slapen en daarom zit ik zo vroeg in de ochtend aan de computer en schrijf dit stukje.
Klaar voor de gezamenlijke toekomst, ons leven samen, waar we zoveel geduld voor nodig hadden, en dat nu echt is, ook al kan ik het nog niet helemaal bevatten, maar vol vertrouwen mede door de stevige basis die we in al die jaren hebben opgebouwd. Ik ben gelukkig en de allerliefste en ik voelen ons de rijkste mensen op aarde.

sǝɾʇnɐǝpɐɔ

˙˙˙uǝdɐןs ǝɾʇɥɔɐu ɟןɐɥɹǝpuɐ ƃou 'ʎɐʍ ǝɥʇ ǝʎq

˙sɯos pǝoƃ oz sı uǝʌǝן ʇǝɥ 'ʍoʍ˙˙˙ʇɟǝǝƃ ǝƃɐɹpɾıq ǝɯoʞןǝʍ uǝǝ ǝıp ǝpɯǝǝɹʌpןıʍ uǝǝ sɟןǝz

˙uǝʌǝןǝǝɯ ǝıp ǝıןıɯɐɟ uǝ uǝpuǝıɹʌ uǝ uǝʇɥɔɐpǝƃ ǝıooɯ ǝıp ןɐ 'uǝʌoןǝƃ ǝʇ ʇǝıu ˙ɟɐ ǝɯ do uǝɯoʞ sǝɾʇnɐǝpɐɔ ןǝǝʌoz

http://www.hoejetypt.nl/ondersteboven.php

Laptop top top

Dag en nacht zit ik aan mijn laptop, natuurlijk zijn er tussendoor ook wel tijden dat ik gewoon mijn leven lijd, los van het wereldwijde web. Ik moet bekennen: voordat ik ga slapen kijk ik altijd nog even of er een berichtje is van de allerliefste, en als dat er niet is blijf ik soms besluiteloos hangen om te zien of hij nog online komt. 's Ochtends gaat dat net zo, het eerste dat ik doe is checken of er die nacht nog mail is gekomen van mijn verre lief. En soms zijn we urenlang aan het chatten. Tsja, als dat je enige contactmogelijkheid is.
Daarnaast hou ik mijn eigen site, mijn weblogs en facebook- pagina's bij, en ik werk veel van mijn (aan- )tekeningen en ander kunstwerk uit op mijn laptop.

Het is dus helemaal niet zo gek dat er langzaam aan steeds meer uitvalt: De accu is al een tijd wijle, maar ach, hij kan nog op stroom. De CD/DVD speler en brander kan ik al lang niet meer gebruiken, dat maakte het lastig om programma's te herinstalleren na een crash enige tijd geleden. En nu de laatste tijd heeft hij nieuwe kuren, volkomen onverwacht valt het scherm uit en dan kan ik niets meer. Ik kan de laptop alleen op de harde manier uitzetten en tot nu toe komt het beeld weer terug wanneer ik hem daarna weer aan zet.

Maar hoe lang blijft hij nog mijn trouwe metgezel, en ik kan niet zonder op het moment. Ik wil niet zonder deurtje naar het wereldwijde web. Dus ging ik me oriënteren. Er zijn tegenwoordig heel veel tweedehands laptop verkopers. Redelijke prijzen, en misschien betrouwbaarder dan kopen bij een particulier?! De prijzen vielen me niet echt mee. De allergoedkoopste vond ik te mager, en de wat betere liepen gauw naar de €200.00 of meer.

Om een lang verhaal kort te houden, ik heb twee weken geleden een mooie laptop via Marktplaats kunnen kopen voor een hele redelijke prijs. Natuurlijk blijft het een gok om via Marktplaats, dus van een onbekende een tweedehands laptop te kopen, maar het risico verklein ik meestal door van te voren een mailwisseling te voeren. Zo krijg je een indruk van een potentiële verkoper: Geeft hij/ zij uberhaupt antwoord?  Word je een beetje fatsoenlijk aangesproken? Heeft iemand verstand van zaken? Waarom wordt het betreffende item weggedaan? etc. 

Deze laptop was een Asus UL80VT-WX059V, 14" laptop met windows 7, 4 Gb intern en harde schijf van 500 gb. Ik heb hem opgehaald aan de andere kant van het dorp, en de verkoper en ik bleken elkaar zijdelings zelfs nog te kennen. Dat geeft een vertrouwd gevoel. Ik betaalde €125.00 en ben sinds die tijd bezig met herinstalleren, beetje extra schoonmaken etc. Leuk dus!

          En toen... zag ik deze week NOG een mooie aanbieding op MP...namelijk: Laptop Asus x58c nooit gebruikt dus gewoon nieuw. Een 17", en inderdaad heel schoon, want niet gebruikt. Niet te geloven toch zo'n mooi aanbod. En dus ging ik gistermiddag naar een aangrenzend dorp waar ik voor €100.00 nog een leuke laptop haalde.

Beetje overdreven? Misschien, maar nu kan ik rustig mijn documenten overzetten voordat de huidige laptop het definitief begeeft. Omdat ze alle drie van Asus zijn kan ik onderdelen verwisselen indien nodig. Dus... mijn vervanger staat klaar...en ik heb een leuk cadeautje voor iemand die binnenkort jarig is. 

Niet verder vertellen dus...

Schrijfwedstrijd

Het is zondagochtend, amper negen uur, en ik heb al een verhaal geschreven voor een schrijfwedstrijd.
Het gaat om de wedstrijd Unplugged van Schrijven Online/ Schrijversacademie. De opdracht is: Verwerk deze zin in je inzending: 'De telefoon, internet, televisie - alles gaat uit. Je slaakt een zucht.'
Met deze wedstrijd kun je een en opleiding naar keuze krijgen, die 1,5 jaar duurt, ter waarde van €1950 van de Schrijversacademie . Lijkt me GEWELDIG! Ik weet al welke opleiding ik zou kiezen, namelijk de opleiding Kinderboeken schrijven. 

Ik heb me laten inspireren door de droom dat mijn lief en ik ooit samen zullen zijn en dan rechtstreeks kunnen communiceren, dus zonder telefoon of internet. Ik heb net geteld dat we alleen dit jaar al over de driehonderd mails aan elkaar hebben gestuurd!
We hoeven dan niet meer bang te zijn voor telefoonstoringen of het uitvallen van het electriciteitsnet, ja inderdaad NAWEC, voor de kenners. Het nieuws op de televisie over bijvoorbeeld Ebola, kan dan ook niet meer direct ons samenzijn beïnvloeden. Dat zou toch geweldig zijn.

Hoe lekker is het om te dromen, is het niet over het eindelijk samen zijn met mijn grote liefde dan is het wel over het winnen van de wedstrijd/ schrijfcursus.

Opsteker 8

Een goede oogst

Koud

Zachte winter

Soms is niets meer wat het lijkt. Een zachte winter in een koud land, een koude winter in een warm land.
Een hart alleen, toch tussen anderen. Meer warmte en nabijheid dan eerder en toch....die ene nabijheid is zo ver weg.
Ik probeer te accepteren en te waarderen wat ik heb, maar...

Het is gek hoe je op het ene moment zo zeker kunt weten dat je op het goede pad zit, en dat overgave aan het grote geheel je zal helpen om je doel te bereiken, en je samen zal brengen met je lief.
En hoe het volgende moment je hart en hoofd vol twijfel lijken; hoe kan het zijn dat je op het goede pad zit als alles zo moeizaam gaat. Forceren we iets tegen beter weten in? Horen we misschien helemaal niet samen? Is het een grote zelfbedachte illusie?

Samen zijn

Vanavond vieren we het Imbolc; het aloude zaai- en ploegfeest waarbij de Godin Brigid om hulp werd gevraagd om de akkers te zuiveren en weer vruchtbaar te maken zodat ze in het nieuwe seizoen een goede oogst zouden dragen. 

Wie weet zal het nieuwe seizoen mijn lief en mij een goede oogst brengen,
 misschien vinden we een oplossing om hetzij in Afrika, hetzij hier, samen te kunnen zijn en blijven!

Slog(s) 25 Terugblik

Huisvrouw in Afrika/ housewife in Africa

Eindelijk even samen/ Together, for the time being

Wat zal ik zeggen? Roundhouse

'Massage'

Praten, praten, praten/ Keep on talking

Alles okee, of wanhoop

Maandagochtend en ik plaats een videootje van een schattig moment. Het afgelopen weekend was de grote stoere kater heel aandoenlijk met zijn pootje water uit de parasolvoet aan het hengelen, dat hij daarna van zijn poot af likte. Aaaahhh, schattig! Ja, klopt.
          Ondertussen word ik gek. Ik ben ongeveer tien dagen terug uit Afrika, tien dagen zonder de liefste.  We hebben geen idee wanneer, of waar, we elkaar weer kunnen zien.

'I am so empty and lonely without you.'

'I feel absolutely the same, I am so lost without you.'

Okee, we sturen nog een 'sumbu', een kusje mee met onze smsjes, en dat is het dan. Dat is alles dat we hebben nu, op dit moment. De wanhoop slaat soms even toe... Hoe moet het nu toch verder met ons. We kunnen niet daar en niet hier samen zijn. Wie heeft een gouden tip?

Katjes in Afrika

Zonnige ziekenboeg

Het is al weer voorbij. We keken er bijna een jaar naar uit, ruim drie weken samen, wat een luxe!
Het is niet niks om maanden en maandenlang alleen via e-mail contact te hebben met de allerliefste en misverstanden liggen dan soms op de loer. Het is onvermijdelijk dat je je weleens afvraagt waar je nou eigenlijk mee bezig bent. Tot we elkaar zagen, en weer zeker wisten: Oh ja, dit is het toch echt!

De eerste dagen bleef ik in en om het huisje, om een beetje te acclimatiseren, bovendien moest de liefste nog een weekje werken en daarna zou hij vrij zijn. Zoals je op de foto hiernaast ziet, is het geen straf om thuis te blijven.
Maar toch... die eerste dagen thuis liepen onverwacht uit tot bijna drie weken aan huis gebonden. Ik weet nog steeds niet wat de directe aanleiding was, ik hou het zelf op het emotionele weerzien zelf, op een gegeven moment ging ik grandioos voor de bijl: dysenterie. Mijn actieradius was ongeveer een tot twee meter van een toilet. Verder durfde ik niet te gaan. Ik zal niet in details treden, maar erg romantisch was het niet. Vreemd genoeg smaakte het eten me goed en dat werd zo'n beetje mijn enige vertier op een dag. Klinkt sneu natuurlijk, maar dit ziek zijn bleek een Blessing in disguise omdat de allerliefste en ik nu uren en uren met elkaar praatten, misverstanden konden ophelderen, vragen beantwoorden, plannen konden maken en weer veranderen, haha.
         

Hier staat Barrow op zijn rug voor een massage

Toen ik langzaam opknapte kreeg mijn lief ongelooflijke last van zijn rug, een oude kwaal waar hij al een tijd bijna geen last meer van had gehad. Hij vindt het dan fijn als ik hem 'masseer', dat houdt in dat ik op zijn rug ga staan ... doodeng. Ik heb vorig jaar een fysiotherapeut gevraagd of dat nou geen kwaad kon en die zei van niet, dus ga ik met mijn volle gewicht (!) op hem staan. Opnieuw was de romantiek ver zoek, maar we waren dicht bij elkaar en hartstikke gelukkig.
Hierna werden we allebei nog snipverkouden, haha. 

Met schoonzusje Ossei aan het koken

Gelukkig lukte het de laatste week om nog alle gewenste familiebezoekjes af te leggen. Het was heel fijn en warm om iedereen weer te zien: Mustapha (Bonu) de houtbewerker, Olimatou, Ossei (Fatou), de lieve intelligente en bijzondere schoonzusjes, en vooral opa (uncle Kebba). Olimatou met wie ik een vertrouwelijk gesprekje voerde en met wie ik naar de markt gind, en Ossei met wie ik samen heb gekookt. Nou ja samen, zij deed het meeste. En dan opa; De bijzondere man die op zijn 87ste nog eens vader werd en waarmee ik hand in hand liep bij het afscheid.


Ik haat afscheid nemen.
Op de een of andere manier voel ik me thuis op dat plekje van de wereld, mijn hart ligt er en ik heb heimwee wanneer ik weer 'thuis' ben. En dan heb ik het nog niet eens over mijn lief. Hoe kunnen we nou zo van elkaar verwijderd verder leven? Wanneer komt er een mogelijkheid om samen te blijven?
Natuurlijk zijn we daar weleens goed ziek van.

Is het echt zover?

Nog vier nachtjes slapen...
Na bijna een jaar zie ik mijn lief weer.

Ja, het is een zwaar jaar geweest. Het is lastig communiceren wanneer je alleen het internet tot je beschikking hebt. Misverstanden stapelen zich op, deels uit frustratie dat we niet samen kunnen zijn, deels omdat het Engels, onze voertaal, voor allebei een tweede taal blijft.

We kennen elkaar nu vijf jaar en zijn daarvan 2 1/2 jaar getrouwd. Een gezamenlijke toekomst lijkt verder weg dan ooit en ik moet bekennen dat ik er weleens het bijltje bij neer heb willen gooien, gewoon omdat ik het niet meer trek.
Het idee om zonder elkaar verder te gaan lijkt me nog altijd minder aantrekkelijk omdat we uiteindelijk gewoon heel erg gek op elkaar zijn, en allebei dat gevoel van voorbestemd zijn hebben.

Nog even en dan zijn we drie weken samen, en dan kunnen we heel veel praten, heel veel elkaar vasthouden en proberen te genieten van wat we wel hebben.

Even Stilte op het blog?

 

  The fool speaks, the wise man listens. 

Ethiopian Proverb

Overvloed

Het idee dat je geld tekort hebt maakt dat je geld tekort zult hebben. Het vertrouwen dat je geld genoeg hebt maakt dat je geld genoeg zult hebben.
Een hele leuke manier om aan geld te komen is: geld krijgen.Voor je verjaardag, voor een jubileum, voor een actie, voor een goed doel.
Belangrijk voor het krijgen van geld is mensen te laten weten dat je geld kunt gebruiken. 

 

De laatste tijd ben ik met een aantal mensen in contact gekomen die heel gemakkelijk geld aantrokken. Okee, de ene deed het sympathieker dan de ander, maar toch. Ik keek mijn ogen uit. Ik heb namelijk geen idee hoe je dat doet; geld aantrekken. Ik kan heel moeilijk dingen verkopen, en om geld vragen kan ik al helemaal niet.

     Mijn kinderen zeggen het al jaren, en misschien moet ik het maar eens gaan beamen: ik heb een rare relatie met geld. Al jaren word ik er op gewezen dat ik moet denken in overvloed. Niet mezelf beperken door bij alles te denken: daar heb ik toch geen geld voor.

Hm, ik voel me betrapt, op de een of andere gekke manier.

     'Zie het als een cadeautje van het Universum' zegt mijn jongste wijs wanneer ik hem vertel wat er aan belastingterugvorderingen op mijn deurmat valt.

     'Jaja', denk ik dan en voel me heel zielig.

Toch op een avond zie ik opeens het licht en weet heel zeker 'Geld is geen issue', want alles is immers al aanwezig, je hoeft alleen maar te pakken wat voor jou klaarligt. 

     Met een glimlach op mijn gezicht duik ik mijn bed in, waar ik vervolgens tot een uur of vier weer lig te draaien. Als ik nou zus, als ik nou zo....  Ik kan het maar niet laten, ik ben ongelooflijk hardleers. 

Ik hoef alleen maar het idee los te laten dat ik alles in mijn eentje moet doen, ik moet durven vertrouwen op de wetten van het Universum. Overvloed. Overvloed, over vloed, over, vloed.

     Misschien heeft geld ook helemaal niets met bezit te maken, met kunnen leven, met veiligheid of zelfs met schuldgevoel. In die zin: 'Geld is geen issue'. Klopt. Via omdenken kun je bijvoorbeeld een huis bouwen zonder geld, zie het huis van overvloed. Ik weet het, ik weet het, maar ik vind het zo moeilijk om me er aan over te geven, om niet te stressen als ik niet weet hoe ik mijn rekeningen moet betalen.

Wat leven we toch eigenlijk in een verdomd boeiende tijd, waar we zoveel kunnen leren.

Even oefenen: 

     'Ik heb genoeg'. 'Ik heb genoeg'. 'Ik heb genoeg'. 'Ik heb genoeg'. 'Ik heb genoeg'. 'Ik heb genoeg'.

Droom

Life is a dream for the wise, a game for the fool, a comedy for the rich, a tragedy for the poor.

 Sholom Aleichem quotes 

Stel, je hebt een droom. Een mooie droom, voor sommigen zo simpel voor anderen onbereikbaar.
Je wilt samen zijn met de grote liefde van je leven. 
Klinkt simpel toch.
Iedere keer veranderen de omstandigheden net als je denkt dat er een oplossing nabij is.
Onverwacht moet je giga bedragen terugbetalen aan de belastingdienst, om maar eens iets te noemen.
Weg, nog verder weg gaat het bereiken van je droom.
En dan?
Wanneer geef je op?
Verbreek je een relatie met de allerliefste?
Of ga je nog wat harder knokken om je droom te bereiken?
Hou de droom levend.

Dromenvanger

Hou de kwade dromen weg

en laat alleen de goede droom door.

 

Hoop en desillusie

De afgelopen maanden leefden mijn lief en ik tussen hoop en desillusie. De hoop dat we elkaar deze zomer even zouden kunnen vasthouden en de desillusie dat het niet haalbaar zou zijn.
Met pijn in het hart moeten we ons erbij neerleggen dat, hoewel we er zo dichtbij waren, het niet haalbaar blijkt.

De afgelopen twee zomers was mijn lief enkele weken bij mij, en dat was geweldig. Na alle mails hadden we een paar weken de tijd om samen te zijn, dingen te bespreken die je niet per mail bespreekt, samen te eten, het huis te delen, familie en vrienden te delen. Geweldig!
Dit jaar kon ik het me niet meer veroorloven om hem hierheen te halen.
Gezamenlijke vrienden in Duitsland hadden met ons te doen, en bovendien is er eind van de maand een bruiloft waar ze ons graag bij wilden hebben, en dus probeerden ze om hem naar Duitsland te halen. Hoop.
De eerste tegenvaller was toen zij niet garant konden staan. Desillusie.
Wat waren we blij geweest dat we elkaar toch zouden kunnen zien...
Na veel wikken en wegen iemand gevonden die garant wilde staan in Duitsland, daarnaast de vriendin die de helft van de reis wilde betalen, de vriend die mijn lief kost en onderdak wilde verschaffen. Nieuwe hoop.
Tot ons grote geluk kon mijn lief ondanks veel kosten van zijn kant en heel veel moeite waaronder een verblijf van een week in Dakar, in buurland Senegal, het visum ophalen. Blijblijblij.
Maar toen; zelf kon ik echt niets bijdragen aan zijn reis, ik hou zelf het hoofd amper boven water. De aanstaande bruid zat financieel aan haar grens en de vriend had pech met zijn oproepbaan, waar hij bijna niet voor werd opgeroepen, en kon ook niets extra bijdragen. Desillusie.
Mijn lief struinde stad en land af om te kijken of iemand het resterende bedrag kon bijdragen. Ik kreeg er een hard hoofd in, mijn lief nog niet, optimist als hij is. Hoop/ desillusie/ hoop...

Op dat moment nodigde mijn broer me uit om een weekje mee te gaan naar zijn caravan in Spanje. Mijn God, wat een dilemma. Precies in de tijd dat mijn lief eventueel nog naar Duistland zou kunnen komen. Duitsland, ik zou zelfs de reiskosten daarheen niet op kunnen brengen.
Wat een kans voor mij om even ertussenuit te gaan. Een weekje met mijn broer samen leek me erg leuk.
Ik hakte de knoop door en zei ja tegen mijn broertje.

Mijn lief besloot daarop verdere pogingen te staken. Desillusie, desillusie, desillusie.
Het opgeven van de hoop elkaar nog te kunnen zien valt heel zwaar. Ik ontvang net een mail van mijn lief dat hij letterlijk ziek van de situatie is, hij kreeg dysenterie. Zelf ga ik met een zwaar gemoed naar bed en overvalt me de desillusie zo gauw ik wakker word na een veel te korte nacht.

Ik kijk uit naar het weekje vakantie in Spanje. Echt waar, maar het markeert tegelijk de definitieve realisatie dat mijn lief en ik nog langer gescheiden blijven. Desillusie.
Het valt soms zwaar om te blijven geloven in wonderen. Hoop.
Dat is alles dat we hebben op dit moment: hoop, en onze sterke onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, die tegen alle desillusies in onveranderd blijft groeien.

Waanzinnig verliefd

Canon 1100D

Het gebeurt niet vaak dat ik verliefd word, en al helemaal niet op een object, maar deze keer ga ik voor de bijl. Weke, knikkende knieën, bijna kwijlneigingen. Echt waar.

Deze camera heeft mijn favoriete kleur rood.
Mijn gordijnen hebben deze kleur, mijn oude bank had deze kleur, en zelfs mijn crosstrainer heeft deze kleur.


Gelukkig of misschien helaas, heb ik geen nieuwe camera nodig. Maar wat zou ik dit juweeltje graag in mijn handen houden.


Klopt het dan toch dat stieren materialistisch zijn? Nou ja, so what, laat mij maar wegzwijmelen bij deze prachtcamera.
 Oh nou zie ik net dat Nikon ook zo'n lekkere rode heeft. Wauw!

Nikon D3100

Grenzen

Zomaar wat mijmeringen over grenzen:

Sinds ik een kind was heb ik een instinctieve hekel aan grenzen. Waarom? Joost mag het weten.

Paradijsvogel

Het begon wellicht al op school waar je niet buiten de lijntjes mocht kleuren.
Niet buiten de lijntjes kleuren: wat een waanzin! Wanneer ik met kinderen of bijvoorbeeld demente ouderen werk, dan stimuleer ik ze om vooral over de grens te kleuren. Durf te leven, durf je eigen weg te gaan, bepaal zelf je regels.
Er is er maar één aan wie je verantwoording hoeft af te leggen, en dat ben je zelf, de God in je zelf, de universele bron in je zelf. Je bent zelf verantwoordelijk voor je daden. Wanneer mensen door grenzen worden tegengehouden gaan ze zoeken naar manieren om eroverheen te gaan. Verspilde energie die positiever gebruikt kan worden.

Sinds jaar en dag voel ik me verwant aan de Paradijsvogel. Ik bedoel dan niet de prachtige tropische vogel met zijn uitbundige kleuren, maar ik bedoel de Paradijsvogel, de mens, die zijn/ haar eigen pad gaat, onafhankelijk van  de geldende regels.


Wanneer je dit zo leest zou je kunnen denken dat ik een vrij mens ben. Niets is minder waar.
Zo lang ik me kan herinneren heb ik het idee dat ik 'verkeerd denk', niet in een hokje pas, en dus deed ik tot voor kort, wat in mijn mogelijkheden lag om te zijn zoals ik dacht dat dat van mij werd verwacht.  Ik legde mezelf grenzen op die ik niet begreep.
Op een gegeven moment bereik je een punt dat je je aan alles en iedereen aanpast en het tot je frustratie toch nooit doet zoals je denkt dat je het zou moeten doen.
Dat overkwam mij uiteindelijk. Ik kwam tot de schokkende ontdekking dat al dat aanpassen aan grenzen en regels, die ook begrenzen natuurlijk, nergens toe leidde. Integendeel, toen ik mezelf langzaamaan toestemming kon geven om te worden die ik ben, te worden die ik bedoeld ben om te zijn, toen leken sommige grenzen te verdwijnen. Te verdwijnen omdat ik er niet meer tegen hoefde te vechten.
Wat een verluchtiging. Wat een bevrijding.

Het zal je niet verbazen dat de ultieme grenzen, de landsgrenzen, mij een gruwel zijn.
Waarom mag ik in dit land zijn omdat ik hier toevallig ben geboren, en mag jij hier niet verblijven omdat je nou eenmaal ergens anders bent geboren? Dit soort grenzen gaan mijn verstand te boven.
Nog niet zo heel lang geleden, kwam ik mijn grote liefde tegen in een ander deel van de wereld. Grenzeloos verliefd, zelfs grenzeloos getrouwd.
Geloof me, ik liep niet eerder tegen zoveel grenzen op. Grenzen waar ik niets van begrijp.
Nou heeft het vechten tegen grenzen zoals die worden aangegeven door bijvoorbeeld de IND, de immigratiedienst, weinig zin.
Mijn lief en ik kiezen onze eigen weg, en proberen te vertrouwen op het grote geheel, het Universum, waarin dit soort grenzen een lachtertje zijn.  Natuurlijk zijn er momenten dat je heel verdrietig wordt van de aangegeven grenzen, maar we proberen ons er niet door te laten leiden. We geloven allebei in wondertjes.

Vroeg of laat komt er een moment waarop je te horen krijgt: 'Je moet grenzen stellen.'
Grenzen stellen? Ik?
Mensen kunnen toch voor zichzelf denken, mensen nemen toch hun eigen verantwoordelijkheid.
Helaas, weer heb ik het verkeerd begrepen.
Weer kom ik die verdomde grenzen tegen, en nu moet ik ze nog zelf stellen ook. Ik moet vechten voor mijn eigen grenzen. Heb ik dan grenzen, wat zijn mijn grenzen, hoe bewaak ik ze?
Nou, dat is een hele zoektocht als je niets met grenzen hebt.  Een levenlang proberen aan te passen, en nu moet ik grenzen gaan stellen. Grenzen stellen om vrij te zijn, grenzen stellen om te kunnen leven zoals ik dat wil, om te zijn wie ik bedoeld ben te zijn.
Snap jij het nog?