Hoop en desillusie

De afgelopen maanden leefden mijn lief en ik tussen hoop en desillusie. De hoop dat we elkaar deze zomer even zouden kunnen vasthouden en de desillusie dat het niet haalbaar zou zijn.
Met pijn in het hart moeten we ons erbij neerleggen dat, hoewel we er zo dichtbij waren, het niet haalbaar blijkt.

De afgelopen twee zomers was mijn lief enkele weken bij mij, en dat was geweldig. Na alle mails hadden we een paar weken de tijd om samen te zijn, dingen te bespreken die je niet per mail bespreekt, samen te eten, het huis te delen, familie en vrienden te delen. Geweldig!
Dit jaar kon ik het me niet meer veroorloven om hem hierheen te halen.
Gezamenlijke vrienden in Duitsland hadden met ons te doen, en bovendien is er eind van de maand een bruiloft waar ze ons graag bij wilden hebben, en dus probeerden ze om hem naar Duitsland te halen. Hoop.
De eerste tegenvaller was toen zij niet garant konden staan. Desillusie.
Wat waren we blij geweest dat we elkaar toch zouden kunnen zien...
Na veel wikken en wegen iemand gevonden die garant wilde staan in Duitsland, daarnaast de vriendin die de helft van de reis wilde betalen, de vriend die mijn lief kost en onderdak wilde verschaffen. Nieuwe hoop.
Tot ons grote geluk kon mijn lief ondanks veel kosten van zijn kant en heel veel moeite waaronder een verblijf van een week in Dakar, in buurland Senegal, het visum ophalen. Blijblijblij.
Maar toen; zelf kon ik echt niets bijdragen aan zijn reis, ik hou zelf het hoofd amper boven water. De aanstaande bruid zat financieel aan haar grens en de vriend had pech met zijn oproepbaan, waar hij bijna niet voor werd opgeroepen, en kon ook niets extra bijdragen. Desillusie.
Mijn lief struinde stad en land af om te kijken of iemand het resterende bedrag kon bijdragen. Ik kreeg er een hard hoofd in, mijn lief nog niet, optimist als hij is. Hoop/ desillusie/ hoop...

Op dat moment nodigde mijn broer me uit om een weekje mee te gaan naar zijn caravan in Spanje. Mijn God, wat een dilemma. Precies in de tijd dat mijn lief eventueel nog naar Duistland zou kunnen komen. Duitsland, ik zou zelfs de reiskosten daarheen niet op kunnen brengen.
Wat een kans voor mij om even ertussenuit te gaan. Een weekje met mijn broer samen leek me erg leuk.
Ik hakte de knoop door en zei ja tegen mijn broertje.

Mijn lief besloot daarop verdere pogingen te staken. Desillusie, desillusie, desillusie.
Het opgeven van de hoop elkaar nog te kunnen zien valt heel zwaar. Ik ontvang net een mail van mijn lief dat hij letterlijk ziek van de situatie is, hij kreeg dysenterie. Zelf ga ik met een zwaar gemoed naar bed en overvalt me de desillusie zo gauw ik wakker word na een veel te korte nacht.

Ik kijk uit naar het weekje vakantie in Spanje. Echt waar, maar het markeert tegelijk de definitieve realisatie dat mijn lief en ik nog langer gescheiden blijven. Desillusie.
Het valt soms zwaar om te blijven geloven in wonderen. Hoop.
Dat is alles dat we hebben op dit moment: hoop, en onze sterke onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, die tegen alle desillusies in onveranderd blijft groeien.