zondag 25 augustus 2013

Dierbare foto


In de zomer van 1963 waren we met het hele gezin een dagje uit. Ik weet niet meer precies waar we waren, misschien was het Avifauna? Dat komt het eerste in me op. Ik zit op een muurtje naast mijn grote sterke vader, en iemand heeft dat dierbare moment vastgelegd in een foto.

Een maand later waren we niet meer een compleet gezin. Mijn grote sterke vader bleek minder sterk dan ik als vanzelfsprekend aannam. Op 25 augustus 1963 overleed hij op 34-jarige leeftijd, ik was toen net zes jaar oud.
Ik kan me niet veel herinneren van de tijd rond zijn overlijden. Slechts enkele flarden zijn blijven hangen.
Mama, mag ik dan zijn dadels hebben?’, over de dadels in zijn fruitmand die hij nu niet meer nodig had.
Ik herinner me ook dat op 5 december van dat jaar een hele lange grote tafel vol met cadeautjes voor mijn broertjes, zusje en voor mij, de huiskamer vulde. Men had met ons te doen en dit was een manier om ons te steunen in ons verdriet.
Het verdriet herinner ik me niet. Ik herinner me een wereld met een grote onbevatbare leegte. Leegte en onbegrip. Wat gebeurde er? Mijn leven, mijn wereld, is daarna niet meer vanzelfsprekend geweest. Het gevoel dat ik niet begrijp wat er met mij en om mij heen gebeurt, heb ik nog vaak.

Een klein meisje, onveilig, onbeschermd, in een te grote wereld.
Papa waar ben je?, en
Mama waar ben je?’.
Mijn moeder stond plotseling alleen met vier kinderen tussen zeven en twee jaar oud. Ook weg. Alleen met haar eigen verdriet. Ik voelde haar aanwezigheid niet meer. Papa weg, mama weg. Ik voelde alleen, en dat is lang zo gebleven. Zonder dat ik het wist, zonder dat het afgesneden zijn een naam had.

Heel lang dacht ik dat de afwezigheid van mijn vader gewoon een gegeven was, een life event, een van de dingen die nu eenmaal gebeuren in een leven. Ik dacht dat het geen gevolgen had. Vijftig jaar geleden-gebeurd-over-voorbij.
Nu ik terugkijk, zijn we altijd alleen gebleven. Mijn moeder, mijn broers, mijn zusje en ik.  Alleen zijn is een gevoel, het hoeft geen feit te zijn. Alleen, tussen anderen. Alleen, in een relatie. Alleen, als moeder.
Pas sinds kort lukt het me om me te durven en te kunnen verbinden. Wat heb ik de verbinding, het vertrouwen en de geborgenheid van verbinding, gemist, en ik wist het niet. Ik wist niet dat een mens pas echt leeft en liefheeft in verbinding. Verbinding met mijzelf, met mijn bron, met de bron. De basis voor verbinding met de ander.

Wat als…?
Wat als ik niet een meisje zonder vader was geworden? Hoe lang was ik dan kind gebleven? De onschuld, de vanzelfsprekendheid, had ik rust gehad?
Ik zal het nooit weten en het is goed zo. Alles schijnt een reden te hebben.

Ik was een klein meisje, nog steeds, en ik lag in mijn bed. Het was donker in mijn kamertje en ik voelde dat mijn vader bij me kwam, op zijn knieën zat hij bij mijn bed. Ik lag met mijn rug naar hem toe, en hij legde zachtjes zijn hand op mijn heup. Ik zag hem niet maar soms weet je iets heel zeker.
Doe maar niet pap, ik vind het eng als je zo bij me bent,’ zei ik in mezelf en ik voelde hoe hij steeds verder weg trok. Ik was weer alleen.
Jaren later bezocht ik een vrouw die contact kreeg met mijn vader. Hij vroeg haar om mij door te geven hoe trots hij op mij was. Ik werd omarmd door een grote wolk van licht en onvoorwaardelijke liefde, en mijn hart werd langzaam verwarmd. Sindsdien zijn we weer samen.
Een ongrijpbaar samen zijn. Ver weg, ieder in zijn eigen wereld, wilde ik zeggen maar dat klopt niet, het is een en dezelfde wereld. Dichtbij en ver weg.

Het fotootje dat in de zomer van 1963 werd gemaakt is mijn dierbaarste bezit. 
Het hangt in de woonkamer en vertelt mijn verhaal.

zaterdag 17 augustus 2013

Hoop en desillusie

De afgelopen maanden leefden mijn lief en ik tussen hoop en desillusie. De hoop dat we elkaar deze zomer even zouden kunnen vasthouden en de desillusie dat het niet haalbaar zou zijn.
Met pijn in het hart moeten we ons erbij neerleggen dat, hoewel we er zo dichtbij waren, het niet haalbaar blijkt.

De afgelopen twee zomers was mijn lief enkele weken bij mij, en dat was geweldig. Na alle mails hadden we een paar weken de tijd om samen te zijn, dingen te bespreken die je niet per mail bespreekt, samen te eten, het huis te delen, familie en vrienden te delen. Geweldig!
Dit jaar kon ik het me niet meer veroorloven om hem hierheen te halen.
Gezamenlijke vrienden in Duitsland hadden met ons te doen, en bovendien is er eind van de maand een bruiloft waar ze ons graag bij wilden hebben, en dus probeerden ze om hem naar Duitsland te halen. Hoop.
De eerste tegenvaller was toen zij niet garant konden staan. Desillusie.
Wat waren we blij geweest dat we elkaar toch zouden kunnen zien...
Na veel wikken en wegen iemand gevonden die garant wilde staan in Duitsland, daarnaast de vriendin die de helft van de reis wilde betalen, de vriend die mijn lief kost en onderdak wilde verschaffen. Nieuwe hoop.
Tot ons grote geluk kon mijn lief ondanks veel kosten van zijn kant en heel veel moeite waaronder een verblijf van een week in Dakar, in buurland Senegal, het visum ophalen. Blijblijblij.
Maar toen; zelf kon ik echt niets bijdragen aan zijn reis, ik hou zelf het hoofd amper boven water. De aanstaande bruid zat financieel aan haar grens en de vriend had pech met zijn oproepbaan, waar hij bijna niet voor werd opgeroepen, en kon ook niets extra bijdragen. Desillusie.
Mijn lief struinde stad en land af om te kijken of iemand het resterende bedrag kon bijdragen. Ik kreeg er een hard hoofd in, mijn lief nog niet, optimist als hij is. Hoop/ desillusie/ hoop...

Op dat moment nodigde mijn broer me uit om een weekje mee te gaan naar zijn caravan in Spanje. Mijn God, wat een dilemma. Precies in de tijd dat mijn lief eventueel nog naar Duistland zou kunnen komen. Duitsland, ik zou zelfs de reiskosten daarheen niet op kunnen brengen.
Wat een kans voor mij om even ertussenuit te gaan. Een weekje met mijn broer samen leek me erg leuk.
Ik hakte de knoop door en zei ja tegen mijn broertje.

Mijn lief besloot daarop verdere pogingen te staken. Desillusie, desillusie, desillusie.
Het opgeven van de hoop elkaar nog te kunnen zien valt heel zwaar. Ik ontvang net een mail van mijn lief dat hij letterlijk ziek van de situatie is, hij kreeg dysenterie. Zelf ga ik met een zwaar gemoed naar bed en overvalt me de desillusie zo gauw ik wakker word na een veel te korte nacht.

Ik kijk uit naar het weekje vakantie in Spanje. Echt waar, maar het markeert tegelijk de definitieve realisatie dat mijn lief en ik nog langer gescheiden blijven. Desillusie.
Het valt soms zwaar om te blijven geloven in wonderen. Hoop.
Dat is alles dat we hebben op dit moment: hoop, en onze sterke onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, die tegen alle desillusies in onveranderd blijft groeien.



zondag 11 augustus 2013

Dans van de ziel

Vandaag geen eigen tekst maar een gevonden tekst die me erg aanspreekt.
Het is een engelse tekst, met onderaan een vertaling.

Whenever you dance, wherever you dance, dance to heal the earth!

Dancing is power. 
Dancing is prayer. 
Some say that all is dance. Maybe. 
Now there's a big dance coming, a dance to heal the earth. If you're reading this, you're probably part of it. 
You take part whenever you do whatever you do to help heal the earth. 
When you recycle. 
When you choose to show love, to fight for justice, to bring healing, to bring out what is good in others. 
When you avoid cruelty and dishonesty and waste. 
When you are outraged. 
When you speak out. 
When you give. 
When you consider the generations to come. 
When you protest to the oppressors and encourage those who feel the cutting edge of injustice. 
And, of course, when you dance. 
There is a tree that all the prophets see, and whenever you let your love show, you make the flowers grow
 Wanneer je danst, waar je ook danst, dans om de aarde te helen!

Dansen is kracht.
Dansen is bidden.
Sommigen zeggen dat dans allesomvattend is. Misschien.
Er is een grote dans onderweg, een dans om de aarde te helen. Als je dit leest, ben je waarschijnlijk een deel van de dans.
Je neemt deel wanneer je doet wat je doen moet om aarde
te helpen genezen.
Wanneer je recyclet.
Wanneer je kiest voor de liefde, kiest om op te staan voor rechtvaardigheid, om genezing te brengen, om het goede in anderen naar boven te halen.
Als je wreedheid, oneerlijkheid en afval tegengaat.
Wanneer je verontwaardigd bent.
Wanneer je je uitspreekt.
Wanneer je geeft.
Als je rekening houdt met de komende generaties.
Wanneer je protesteert tegen onderdrukkers en de verontwaardigden steunt.
En, natuurlijk, als je danst.
Er is een boom die alle profeten zien, en wanneer je je liefde deelt, laat je haar bloemen groeien.