vrijdag 25 december 2015

Kerstdiner

Het einde van een avond...
Twee dagen lang was ik er mee bezig; een voorafje.
Ik zeg het eerlijk, het zag er indrukwekkend uit: Avocadobavarois met garnalentartaar en een takje dille.

Twee dagen lang geprobeerd van sago met kleurtjes iets leuks te maken. Vreemd spul... Het is eetbaar maar oh wat een vaag iets. Onbewerkt is het heel mooi, maar je moet het heel lang weken en dan koken en dan weer weken voordat het zachter wordt. En dan heb je gekleurd snot. Zoiets. Ik heb al snel de versiering weer uit het voorafje gehaald. Het zag er als ik eerlijk ben gewoon niet uit.

Alledrie alleen dit jaar met de kerst, dus besloten we samen... Ik het voorafje en de drankjes, de jongste het hoofdgerecht, en de oudste een toetje en wat nootjes en chocolade.
Ik beken het maar meteen; ik ben niet zo van de kerst, maar zo met de jongens samen leek me wel een keer leuk.
     Gisteren werd ik gebeld of ge-apped dat de heren eerst nog naar de film StarWars gingen en daarna zouden ze komen. Oh, okee. Dat viel een beetje tegen, dat wordt dus een latertje. Als ze na zessen uit Amsterdam komen en er moet dan nog worden begonnen met koken...hmm... nou ja, okee.
      Vandaag de woonkamer mooi gemaakt, de tafel alvast gedekt, kaarsjes aan, wierookjes aan. Doe ik normaal nooit met kerst maar ik vond het wel leuk voor een keer.
Om een uur of zes gaat de telefoon en ik denk; oh nee he. Mam, sorry sorry, ik was vergeten dat de winkels dicht zijn op kerstmiddag en nu heb ik niets om te koken, maar maak je niet druk, ik verzin wel wat. Grote broer komt lachend ook even aan de telefoon, haha, nee ik heb ook nog niets, maar dat komt goed.
     Daar zit ik in de romantisch versierde kamer, klaar voor een stemmig etentje.,,

Om een lang verhaal kort te houden:
* De voorafjes waren mooi en vrij bewerkelijk maar veel te machtig en niet echt onze smaak...
* Biologisch wijntje voor de heren omdat ik dacht dat ze van het gezonde waren...
* Het hoofdgerecht kwam van de Turkse snackbar...
* Het toetje was afwezigl oh zou ik het toetje doen, ik dacht dat jij...
* Echt waar, zou ik nootjes en chocolade doen? Haha, vergeten...

De jongste gaat nog voordat we klaar zijn met eten van tafel, en gaat op de bank liggen want hij is niet zo lekker. Hij snotterde behoorlijk tijdens het eten. De hele avond ligt hij vast te slapen, waarschijnlijk een kou onder de leden. De oudste was nog voor negenen weer weg. Hard gewerkt, wilde vroeg naar bed.
     Ik vraag me af of er nou iets zo verschrikkelijk is misgegaan in de opvoeding van deze heren, of is dit kennelijk een typische manier voor ons gezin om dit soort officiele verplichtingen te doen...
Kortom, zal ik erom huilen of zal ik erom lachen?

Dan zie ik dat het ook hier weer gaat om de keuze voor angst (slechte opvoeding) of liefde ( dit zijn wij),,,
en ik besluit er maar hartelijk om te lachen...
en ach, laat het een troost zijn voor wie alleen zit deze avond en denkt dat hij/ zij iets mist.





donderdag 24 december 2015

Bedankt


Heel blij met deze mooie bloemen die ik kreeg van de dochter van mevrouw G (Zie  Friemelbaar cadeautje) als dank voor de bezoekjes aan haar moeder.

woensdag 9 december 2015

Friemelbaar cadeautje

Lieve mevrouw G,

Sinds een paar maanden zijn we in elkaars leven. Eén middag in de week brengen we een paar uur samen door. Wat een mooie ontmoetingen zijn het vaak. Intensief, aftastend, inschattend, vermoeiend, blij wanneer er contact is, ontroerd bij het terugkeren van herinneringen.
Vandaag wil ik een soort ode aan ons schrijven, aan u en aan mij en aan onze ontmoetingen.

Vorige week droeg ik een gehaakte poncho. Het is vaak erg warm in het
huis waar u woont, net als in andere tehuizen, en dan is het makkelijk als ik wat uit kan doen, een poncho is dan handig. U reageerde heel sterk op mijn poncho en bleef er aan voelen en friemelen en onderwijl was u duidelijk terug in een ver verleden. Ik liet u daar een tijdje; geen vragen, geen opmerkingen.
Eenmaal thuis bleef het beeld in mijn achterhoofd. Ik zag steeds hoe de aanraking met de mooie zachte stof u meevoerde.

Er zijn momenten dat het leven niet zo makkelijk en aangenaam is. Ouderdom komt letterlijk met gebreken. We zijn nu in een fase dat u door moeilijk slikken steeds wat vocht verliest, kwijlt, noemt men dat wel. Wanneer ik bij u ben veeg ik zachtjes de draden en druppels weg. Gelukkig staat u me dat toe. Stel je voor: Iemand die je amper herkent en die je mond gaat schoonvegen. "Dat is fijn,"  zei u dankbaar.
De gebreken, het verdwijnen van grip op de werkelijkheid, het zijn minder mooie kanten van ouder worden.

Daarom is het voor mij een uitdaging om een klein beetje warmte en liefde terug te brengen. Het is een uitdaging voor mij om juist waar men gauw alle waardigheid verliest, u en anderen in een vergelijkbare situatie, met respect en liefde te behandelen, en u het gevoel te geven dat u er toe doet. Ik ben dankbaar dat u mij toestaat om u te bezoeken.


Ik denk erover om u mijn poncho te geven maar doe het uiteindelijk niet. Zo kom ik wel  op het idee om u een zelfgehaakt dekentje te geven. Het is indertijd met veel liefde gemaakt en het is zacht en kleurig en ik wil het u heel graag geven. Maar... ik bereid me er op voor dat u kunt zeggen: "Nee hoor, neem maar weer mee. Wat moet ik daar mee?"
          Gelukkig! U vind het heel mooi, u houdt van de kleuren en u waardeert het werk dat er in zit. "Heb je dat helemaal zelf gemaakt? Dat is toch heel veel werk?"
Er kwamen herinneringen aan de tijd dat u zelf haakte en breide. Ik ben vooral heel blij dat u zo helder bent vanmiddag. 

Het dekentje is een blijk van waardering van mij aan u, net als dit blog.
Dank u wel voor alle mooie momenten die we samen hebben.

Tot volgende week.
XXX