dinsdag 30 juli 2013

Taboe

Zelfs nu, terwijl ik achter mijn computer zit, twijfel ik: zal ik het wagen? Wat haal ik op mijn hals? Kan en wil ik mij verdedigen? Het doet me pijn dat ik dit deel van mijzelf niet of nauwelijks kan delen.

Toen ik in 1987 voor het eerst in West Afrika was, was ik onder de indruk van de Islam. Een liefdevol geloof, waarin mensen voor elkaar zorgen. Een geloof van liefde, respect en tolerantie. Islam betekent liefde, werd mij keer op keer verteld. Ik ging na mijn verblijf in Mali terug naar Nederland. Ik leerde in Europa een Islam kennen die ik verafschuwde. In naam van Allah werd er gevochten, gehaat, gemoord. Dit heeft niets met de Islam te maken.
Alom verwarring: wat is religie en wat is cultuur.
Ik heb geen antwoorden...
In mijn ogen is de Islam mooi en liefdevol.
In mijn ogen heeft de Arabische cultuur prachtige kanten, geweldige schrijvers, filosofen, architecten, noem maar op. Waar komt die haat vandaan?
Jihad; het gaat hier om het innerlijk gevecht, het grootste gevecht dat ieder mens tegen komt, het gevecht met jezelf, het overwinnen van je zwakkere zelf.
Jihad, geïnterpreteerd als gewapende strijd om het geloof te verbreiden, of te verdedigen.
Bestaat er een geloofwaardige God of Allah, die wil dat mensen elkaar afmaken vanwege het geloof...

Het was 2011.
Mijn lief en ik wilden onze liefde 'officieel' maken, we wilden iedereen laten zien dat we met elkaar verder willen. Nooit eerder in mijn leven wilde ik trouwen, totdat ik deze man tegenkwam.
Wij gingen er van uit dat dit een in veel opzichten gemengd huwelijk kon zijn. Op het laatste moment bleek dat om in de moskee te kunnen trouwen, wat wij wilden, dat ik Moslim moest zijn...
We hadden weinig tijd. Ik stond voor een een ongelooflijk dilemma. mijn vrije geest protesteerde; waarom moet ik mij officieel bekeren. Is de intentie immers niet het belangrijkste... Tegelijk was de Islam zoals ik die heb ervaren het geloof waar ik voor wilde kiezen, als ik zou kiezen.
Ik heb gekozen die week, en ik heb geen spijt.
Er is iets in mij dat intens gelukkig word van het Moslim zijn.
Het is spiritueel, het verbindt mij met mijn lief, die gelukkig liberaal in zijn geloof is.
Ver weg van mijn Afrikaanse thuis heb ik soms een moment dat ik als niemand het kan zien, een gebedsdoek om doe en mij diep in mijzelf terug trek. Noem het bidden, noem het meditatie. Het brengt me rust en liefde, universele liefde, het gevoel deel te zijn van het hele al. Op die momenten ben ik gelukkig.

Het doet me pijn; de angst. Overal die angst: Word je nu ook terrorist? Oh gelukkig, je hebt geen hoofddoek om. De angst, de zorgen, van mijn kinderen en familie.
Het compliment in de moskee omdat ze het dapper vonden dat ik Moslima durfde worden in een wereld waar het beeld van de Islam is bepaald door zieke geesten als bijvoorbeeld El Qaida.
Ergens in geloven is taboe. Het vrije westen.
Een christelijke vriendin maakt hetzelfde mee. Je bent achterlijk als je ergens in gelooft.
Ik, en zij ook, heb geen zin om in discussie te gaan met vooral cynische mensen die de wijsheid in pacht denken te hebben. En ja, ik zie ook de afschuwelijke confrontaties met een liefdeloosheid in naam van God, en van Allah. Ik zie ook die gek die met een bebloed hakmes in de hand schreeuwt: Allah Akbar! Het doet pijn, het heeft niets met de Islam te maken maar tegelijk wordt het agressieve en waanzinnige beeld van de Islam weer versterkt. Ik zie ook het vele misbruik in de kerken.

Ik ben op zoek naar mijn eigen manier om vorm te geven aan mijn geloof. Ik denk niet dat er een mensachtige God/ Allah is die het belangrijk vind dat ik mijn haren bedek.
Tegelijk vind ik het te gemakkelijk om helemaal niets te doen en vanuit dat standpunt kies ik ervoor om geen alcohol te drinken. Het wel of geen alcohol drinken is niet belangrijk, maar wel uiting geven aan het toegewijd zijn. Al is dat alleen voor mijzelf zichtbaar. Voor mij is de intentie waarmee ik leef en de intentie tegenover het hele al, waar het om gaat. Binnen de Islam neig ik daarin naar het Soefisme, de prachtige wijsgerige stroming. Het beste uit jezelf halen, bijvoorbeeld het overwinnen van je diepste angsten, dat vind ik belangrijk.
Mijn Moslim zijn is kwetsbaar, ik zoek zelf nog naar de weg.
Het laatste taboe...

We zijn allemaal gelijk en het enige waar het om gaat is de onvoorwaardelijke liefde. Elkaar in vrede tegemoet treden...het is zo simpel. Toch...?

vrijdag 26 juli 2013

Schrijf mijlpaal (tje)

Het is gelukt, de boekjes zijn binnen. Vorig weekend was ik nog bezig met het schaven aan tekst, tekeningen en vormgeving, en maandag werden ze door de printer al verstuurd naar Post.nl.
En toen werd het stil... en stil... en stil...
Ze zouden dinsdag tussen 12.30 en 15.30 worden bezorgd, dus daar hou je dan rekening mee. Je gaat nergens heen, durft amper naar het toilet, of achter in de tuin te werken omdat je bang bent dat je net de bel niet hoort. Rond een uur of vier keek ik op trackandtrace, waar je kunt zien waar je pakketje is en wanneer het aankomt. Reuze handig. De datum was opeens veranderd. Er stond een waarschuwingsteken bij en ze zeiden: de datum is veranderd. Woensdag zou opnieuw tussen 12.30 en 15.30 worden bezorgd. Okee, kan gebeuren, vakantietijd, vakantiekrachten etc. Kortom het kan. Om vijf uur 's middags stond er nog steeds dat het pakket voor 15.30 bezorgd zou worden. Nou, dan maar eens bellen naar Post.nl. Dat lukt zomaar niet, maar okee, eerst een nummer voor 10ct per minuut, werd ik doorverwezen naar een ander nummer voor 45 ct per minuut, na lang wachten werd ik terugverwezen naar de website waar dus alleen op stond dat er voor 15.30 die dag bezorgd zou worden. Frustrerend. En ik was zo benieuwd!!!


's Nachts toch even een mail naar het printbedrijf www.printenbind.nl met de vraag wat ik nou moest. Geweldige service daar; de volgende ochtend hadden we contact en ze zouden direct opnieuw printen en opsturen. Duimen, duimen, duimen, en jawel. Toen ik vanmiddag thuiskwam, ik kan niet altijd zitten wachten- lag het pakketje in mijn brievenbus.
(Ik had dus ook helemaal niet zo achterlijk bij de bel hoeven wachten) Heel blij. Leuk resultaat, goed verzorgd, echt tevreden.
En nu begint het spannendste, het uitdelen aan de proeflezers, en het wachten op hun reacties.

Wordt vervolgd.
Waarschijnlijk.

maandag 22 juli 2013

Slog 16 Oh happy day

This time not a real Slog but a colouring page.
Deze keer niet echt een Slog maar een kleurplaat.

vrijdag 19 juli 2013

Humble bundel

Het was 2011 toen ik begon met Humble in zijn huidige vorm.
Snelle kleine tekeningetjes, vrolijk gekleurd.
Toen mijn moeder ziek werd en overleed, lag Humble opeens stil. Ik weet natuurlijk niet of het een met het ander te maken had. Bijna een jaar lang gebeurde er niets. De focus lag toen op de tekeningen en op merchandise. Leuke tassen, t-shirts, pennen en vooral kerst- en ansichtkaarten.
Ik miste iets.
Ik was op zoek naar het verhaal achter Humble.

Inmiddels heb ik een tiental korte verhalen geschreven, gebaseerd op de serie ansichtkaarten die we hebben uitgegeven. iedere kaart is de basis van een verhaaltje. Per hoofdstuk zijn er twee tekeningen. De eerste is de tekening van de bijbehorende kaart, en de tweede is een nieuwe tekening in zwartwit. Aan het einde van ieder hoofdstuk komt een kleurplaat. De kleurplaat kun je zelf inkleuren maar als je dat zonde vindt kun je hem natuurlijk copieëren.

Op dit moment zit ik in de schrijf- en herschrijf- en passen-en-meten-, opnieuw tekeningen inscannen-, opnieuw passen- en- meten- etc. fase. Het klinkt misschien niet zo als ik het zo opsom, maar ik geniet er enorm van. Ik vind dit heerlijk om te doen. Ik vind het ook erg leuk om te zien hoe Humble stug door blijft gaan en door blijft groeien.

Het is mijn plan om binnenkort een vijftal proefexemplaren te laten printen en dan een aantal mensen zoeken, alle leeftijden, soorten en maten, die kritisch willen lezen en oordelen aan de hand van enkele vragen. Kritisch kan trouwens ook positief zijn hoor, haha. Spannend is het wel, je kindje in het diepe gooien.
Wil jij (kind van 12 tot 120) tot het selecte groepje van proeflezers horen, dan kun je je hier aanmelden.



woensdag 17 juli 2013

Maskers/ De dwaas

Kennelijk heeft ieder mens een aantal thema's die hij/ zij tijdens het leven regelmatig tegenkomt, en dus iets mee moet. Een van mijn thema's is blijkbaar maskers/ de dwaas.
Het volgende gedicht is een van mijn 'alltime' favorieten. Het boekje De Dwaas van Kahlil Gibran, waar het uit komt kocht ik toen ik slechts een jaar of 15. 16 was. Telkens kom ik het weer tegen in mijn leven, en telkens weer vind ik het vooral heel waar:

De Dwaas

Je vraagt me hoe ik een dwaas werd. Het gebeurde aldus: Op een zekere dag, lang voor vele goden geboren waren, ontwaakte ik uit een diepe slaap en zag dat al mijn maskers gestolen waren – de zeven maskers die ik in mijn zeven levens gevormd en gedragen had – ik snelde ongemaskerd door de volle straten en schreeuwde: ‘Dieven, dieven de vervloekte dieven!’
Mannen en vrouwen lachten me uit en sommigen liepen uit angst vlug naar hun huizen.

En toen ik op een markt kwam, riep een jongen die op het dak van een huis stond: ‘Het is een dwaas.’ Ik keek naar hem op; de zon kuste voor de eerste maal mijn naakt gelaat en in mijn ziel ontbrandde de liefde voor de zon, en ik verlangde niet meer naar mijn maskers. En als in een droom riep ik: ‘Gezegend, gezegend zijn de dieven die mijn maskers stalen.’

Zo werd ik een dwaas.

En ik heb in mijn dwaasheid zowel vrijheid als veiligheid gevonden; de vrijheid der eenzaamheid, en de veiligheid van niet-begrepen-worden. Want wie mij begrijpt, maakt iets in mij tot slaaf.
Maar laat ik niet te trots zijn op mijn veiligheid. Want ook een dief in de gevangenis is veilig voor een dief.



Het thema van de maskers die men op- en hopelijk vooral afzet, speelt een grote rol en heb ik zelfs een keer in verf neergezet:


zondag 7 juli 2013

Dementie


We zitten met alle zusters in de aula en zijn voorzien van koffie en thee. Ik zit aan het tafeltje met 'onze' zusters, de zusters van de meerzorg. Naast mij zit zuster A. Nadat ze een flinke verkoudheid had die weken duurde, is ze niet meer echt opgeknapt. Vaak is ze te moe om haar ogen open te houden en het hoeft voor haar allemaal niet meer zo.  Voor de afleiding halen we haar toch af en toe naar beneden. Vandaag hebben we bezoek van een koor dat zeemansliederen zingt.

De zuster heeft haar ogen gesloten en is heel ver weg.
Opeens hoort ze een liedje dat ze kent en uit volle borst zingt ze alle woorden mee... Ze heeft haar ogen open, maar ze is niet onder ons. Dat kun je zien aan haar wazige blik. Ze zingt hard en heeft zelfs rode wangen van de inspanning. Dan is het liedje afgelopen en gaan de ogen weer dicht. Ze is weer vertrokken in haar eigen wereld. Ik aai zachtjes over haar hoofd, en daar is ze even. Ze lacht lief naar me, en kijkt eens diep in het kopje dat voor haar staat. Ze wil een slokje nemen maar het kopje is leeg. Ze tuurt diep naar de bodem. 'Oh heb ik mijn koffie al opgedronken?' en ze kijkt me hulpeloos aan. Dan gaan de ogen weer dicht, binnenin is het veilig.

Aan de andere kant zit zuster M. Een intelligente vrouw met veel interesses. Het is prachtig hoe ze van verschillende verhalen een nieuw verhaal maakt.
      Ik zit met haar in de tuin en ze geniet er van om even buiten te zijn.
      'Ik zit hier maar te verpieteren', zegt ze over het vele binnen zitten.
      'Vroeger ging ik altijd met zuster A. fietsen en boswandelingen maken. Nu kan ze dat niet meer.
      Wat is dat toch? De dokter moet er naar kijken.'
      Ik weet dat ze in de tijd dat ze nog kon fietsen niet in hetzelfde klooster zat als zuster A. maar ze 
      heeft nog wel enig benul dat het met zuster A. niet zo goed gaat.
Zuster M. geniet volop van het zeemanskoor en zingt uit volle borst mee. Stiekem geniet ze zelfs van al die mannen vandaag in het klooster. Ze klapt in haar handen en volgens mij zou ze zelfs wel willen dansen, maar de voeten willen niet meer mee.

Voor mij zijn de paar uren per week dat ik bij de zusters mag zijn, altijd een genot. Ik ken mezelf niet terug en vraag me vaak af wat dat nou is. Waarom ik hier zo graag kom.
Ik vergelijk het wel eens met mijn tijden in Afrika, ook een plek waar ik niets hoef te bewijzen en waar ik word gewaardeerd om wie ik ben. Een van de weinige plekken waar ik me helemaal vrij voel, op mijn plek. Heel bijzonder.

Ik herinner me een moment in Afrika dat we op een binnenplaats waren van een bedrijfje waar ze stoffen verven. Op een gegeven moment zag ik een oud vrouwtje op een mat onder en boom zitten. Ze zat daar gewoon maar. Ik ging op een boomstronk bij haar zitten en ze begon tegen me te praten. Ik had geen idee wat ze zei en ik praatte in mijn eigen taal terug. Een heel liefdevol moment. Ze was in haar eigen wereldje.
'Zo wil ik ook oud worden', dacht ik. 'Gewoon onder een boom, genietend van bedrijvigheid om me heen en niets meer hoeven.'

Dementie. Stemmen van de ziel.
Terug naar de bron van het leven, naar de essentie.