vrijdag 25 oktober 2013

Aardperen

Het was uitzonderlijk herfstweer de afgelopen week, echt weer om naar buiten te gaan dus zei ik natuurlijk ja, toen een vriendin belde of ik zin had om mee te werken in haar volkstuin.

Op het landje staat een houten schuur, zo één die een halve meter in de grond staat en anderhalve meter boven de grond. Ik had wel zin om die lekker in de olie te zetten. Ze maakt zelf massageoliën en van haar vorige 'oogst' waren een paar potjes bedorven omdat er een schimmel in was gekomen, deze olie is natuurlijk heel geschikt om het hout mee te bewerken. Zo gezegd zo gedaan, en ik stond lekker in het zonnetje een uur in de wind te stinken.
       'Zo, zet je het hout in de olie?' zei een ouder echtpaar dat net van hun landje kwam.
       'We ruiken het al van verre.'
Oeps, daar had ik geen erg in maar ach, het is de vrije buitenlucht dus dat is geen probleem. De olie droop ondertussen van de kwast over mijn handen en ik had na afloop een heerlijk zachte huid!
       Na het schuurtje ben ik bramen gaan plukken. Grappig, eerst dacht ik dat er bijna geen bramen hingen maar gaandeweg raakte ik vertrouwd met de bramenstruiken en ik ging er steeds dieper in.
      'Auw, auw', allemaal krassen en zelfs een blauwe plek van een krachtig terugzwiepende tak. Het resultaat was nog ruim een halve bak bramen.
      In de schuur op plankjes voor het raam, heeft de vriendin rijen potten staan waarin ze nieuwe olieën laat rijpen voor haar massagepraktijk. Of ik de potjes wilde openen en de vochtdruppels uit de potjes en van de binnenkant van de deksels wilde verwijderen, om te voorkomen dat er schimmels in komen. 'Tuurlijk, geen probleem.  Nadat dit klusje was geklaard was het al weer bijna donker en dus tijd om op te stappen.

De vriendin had wat knollen uit de grond gehaald en in het gras te drogen gelegd. Ik dacht eigenlijk dat het een soort bloem- of plantenbollen waren, dus toen ze me vroeg of ik ze mee naar huis wilde nemen, keek ik haar vragend aan. Ze zei dat ze heel lekker waren om te eten, het waren aardperen. Aardperen, nooit van gehoord. Hoe eetje die dan? Gewoon schoonmaken en koken, nee, je hoeft ze niet te schillen.
       Thuisgekomen heb ik de knollen die onder de zwarte aarde zaten onder de hete kraan afgespoeld en schoon geschobt, ik sneed ze in stukken en deed ze met een half bouillonblokje, een gesneden ui en verse andijviebladeren in een pannetje. Ik moet zeggen: ik heb heerlijk gegeten. Twee dagen zelfs.

Het leuke is dat het zo'n heerlijke oergevoel geeft: knol vol aarde uit de grond, even schoonmaken en koken maar. Ik voelde me een beetje heks, net als wanneer ik brandnetel uit mijn tuin door het eten gooi.



woensdag 23 oktober 2013

Piet en Sint


Toen ik een jaar of achttien, misschien twintig was, wilde ik geen Sinterklaas meer vieren. Ik vond Sinterklaas een racistisch feest en ik besloot dat ik daar niet aan mee wilde doen. Het werd me niet in dank afgenomen, ik verpeste het feest voor mijn familie. Mensen om me heen (zwart en/of wit) vonden het zwaar overdreven en vroegen zich af waar ik me druk om maakte.
   
         Jaren later toen mijn kinderen jong waren, besloot ik weer Sinterklaas te vieren. Ik vond dat ik mijn kinderen zo'n nationaal feest niet kon ontnemen. Sinterklaas was toen vooral: cadeautjes! Piet liet ik in het midden, en vooral de kleuren van Piet of Sint, daar maakte ik geen issue van. Al vond ik het wel fijn dat mijn jongste op de kleuterschool gewoon Sint mocht spelen ondanks zijn lichtbruine hoofd, en Zwarte Piet was wit met sproetjes en rood haar.
           In die jaren merkte ik pas hoeveel verdriet ik mijn moeder had gedaan door aan het eind van mijn pubertijd hoogstpersoonlijk het Sinterklaasfeest af te schaffen en de consequenties die zo'n beslissing voor mijn moeder, broers en zusje hadden.
        'Ja, nu wel hè.'
         Sorry mam...

En nu, twintig jaar later, valt opeens iedereen over Zwarte Piet. Nou ja iedereen...
En wat vind ik?
Kijk, als het afschaffen van Zwarte Piet, Nederland ook maar één racist minder opleverde, dan zou ik zeggen:
        'Okee, acuut, doen.'
Op dit moment ben ik bang dat het afschaffen van Zwarte Piet, zeker in een zogenoemde crisistijd, meer racisme oplevert dan opoffert.
        'Ze nemen onze banen in, ze krijgen zomaar huizen, en nou nemen ze ons ook nog Zwarte Piet af. Wat denken ze wel.'

Om een lang verhaal kort te houden: Ik weet het niet, ik weet niet wat wijs is op dit moment. Als ik de publieke opinie zo inschat dan doet de discussie geen goed, en draagt zeker niets bij aan een eventuele saamhorigheid onder alle Nederlanders (hier bedoel ik alle mensen die in Nederland verblijven voor korte of lange tijd), en dat lijkt me het uiteindelijk doel van samenleven.

Misschien is de discussie of ouders hun kinderen zo ongegeneerd voor mogen liegen dat Sinterklaas bestaat, wel veel meer een discussie waard. Ik herinner me dat ik als kind hevig ontdaan was dat mijn ouders zo glashard tegen me hadden gelogen toen ik hoorde dat Sinterklaas helemaal niet bestond.
Zo bekeken bestaat noch Sint noch al dan niet Zwarte Piet. 
Waar maken we ons druk om?







maandag 21 oktober 2013

De vijandkat

In een eerdere column heb ik al eens beschreven hoe gevaarlijk het leven hier in het kleine dorpje is, op de onderstaande foto's zie je dat het gevaar nog steeds niet is geweken.

Van de week ging ik via de
voordeur mijn huis uit en toen zat de 'vijandkat' me op te wachten. Ik vond het een beetje eng maar bedacht dat ik me niet aan moest stellen. Hij liep een heel eind met me mee en ging iederen keer op zijn rug liggen rollen: 'Aai me, aai me'.
Nee, dat was ik niet van plan gezien ons vijandige verleden. Toen opeens viel hij me weer aan en greep met beide poten mijn onderbeen.
Hem verder negerend liep ik snel verder. Op het werk merkte ik dat mijn been toch wat pijnlijk was en toen ik naar beneden keek zag ik bloed door mijn broek heen komen. Oei, dat was erger dan ik had verwacht.
Thuisgekomen heb ik de wonden goed schoon gemaakt. Nee, ik hoefde geen tetanusprik, die zit nog voldoende in mijn lijf van mijn reizen.

vrijdag 18 oktober 2013

Trent Shelton

Tupac
The Rose that grew from Concrete
Did you hear about the rose that grew from a crack in the concrete?
Proving nature's law is wrong it learned to walk without having feet.
Funny it seems, but by keeping it's dreams, it learned to breathe fresh air. 
Long live the rose that grew from concrete when no one else ever cared.

Het bovenstaande gedicht van Tupac Shakur kwam in me op nadat ik, via Facebook en het internet, kennismaakte met Trent Shelton. Trent Shelton... Vanochtend zag ik een link naar een videootje van hem op Facebook, en dat was voor mij de eerste keer dat ik van hem hoorde:
Don't ever let someone take your dream for you. Don't ever let someone tell you that your vision is wrong. Don't ever give opinions power to rule your life. Please share this video because someone you know needs it. Help a life, and help someone to keeping going for their dreams. - Trent Shelton #RehabTime
Sinds die eerste video heb ik er verschillende van hem bekeken, en ik ben onder de indruk van deze man die spreekt over Onvoorwaardelijke liefde, en die hoop en zelfrespect geeft. Ik kan veel over hem zeggen maar zijn video's spreken voor zich. Iemand om in de gaten te houden, volgens mij. Wat vind jij?

maandag 14 oktober 2013

Mijn droom, mijn toekomst



In 1985 ging ik voor het eerst naar Afrika en sindsdien heb ik heimwee gehouden. Was het zo ideaal en geweldig daar? Nee, natuurlijk niet, maar ik was er thuis. Ik was er thuis zoals ik me in Nederland nooit thuis heb gevoeld.
            Het duurde tot 2008 voordat ik weer terug was. Bijna twintig jaar had ik heimwee gehad, en trouwens ook nog twee kinderen opgevoed in de tussentijd. “Tussentijd’, hm, dat is toch een opmerkelijke uitdrukking.

Weer voelde het als thuiskomen. In mijn euforiestemming besloot ik een huisje bij kennissen op de compound te bouwen. Het huisje is prachtig en enige tijd noemden we het ons kleine paradijs.
            ‘We’, ja, want inmiddels was ik er de liefde van mijn leven tegengekomen. Zo zeker van elkaar en onze liefde dat we in 2011 in het huwelijk traden, er van uitgaande dat we ons leven samen zouden kunnen leven.
            Helaas, nu in 2013 weten we minder dan ooit hoe we dat zouden kunnen realiseren. We willen samen in Afrika leven. We hebben een huisje en we hebben een stukje grond, helaas staat het huisje niet op het eigen stukje grond, zodoende hebben we geen eigen plekje in Afrika waar we samen kunnen zijn, en waar we aan een eigen leven kunnen beginnen.

Hier begint -of eindigt- de droom.

De zon schijnt en het is nog een beetje koel in de vroege ochtend, wanneer ik de tuin in loop om de nieuwe dag te begroeten. De stralen van de zon geven het mooiste licht dat ik me kan wensen. Ik loop naar de buitenkeuken en zet water op het vuur om een kopje koffie te maken. Een bezoeker uit Nederland bracht ons een doosje Nescafé waar we tot de max van genieten. Normaal gesproken maken we een potje thee, natuurlijke thee uit de omgeving. Dat is ook lekker en zeker zo gezond.
            Mijn man moet zich, zoals vaker, haasten om naar het werk te gaan, daarom doe ik snelsnel een stuk brood in papier dat hij mee kan nemen voor onderweg.
Ik sluit het ijzeren hek achter hem en terwijl ik de heldere lucht insnuif draai ik me om.
Het zand waait door alle kieren het huis in dus het is een dagelijks terugkerend ritueel om de vloeren stofvrij te maken. In tegenstelling tot mijn huis in Nederland is dit huis vrij leeg, bijna geen friemeldefrutsels in de kamers, gewoon omdat het anders veel te stoffig wordt. Het geeft me rust, zo’n leeg huis.
            Vandaag is mijn vaste schrijfdag, en net als in Nederland ga ik één vaste dag buiten de deur schrijven. Soms ga ik in een internetcafé in de stad zitten, maar vandaag ga ik naar mijn vaste plekje op het strand.
            Nadat ik mijn schrijfspullen en wat brood en water bij elkaar heb gepakt, loop ik onze compound af en sluit het hek met het hangslotje aan de buitenkant. Na ongeveer een kwartier lopen door het losse zand kom ik aan bij de grote weg naar zee. Ik wacht in de heter wordende zon op een taxi die om de zoveel tijd langskomt. Ik heb geluk en hoef niet lang te wachten. Ik neem achterin plaats en zak met mijn achterste door de vering. Ach, als dat het enige is. Het duurt niet lang voor we de weg naar het strand indraaien, ik ben op mijn bestemming. Hier staat een strandtentje waar ze me inmiddels kennen en waar ik rustig aan een tafeltje kan zitten. Het tafeltje staat onder een bladerdak en dus zit ik hier uit de zon en met een beetje wind, en niet te vergeten met uitzicht op zee.

Niet gek toch!

Dat is zo’n beetje mijn droom. Met familie en vrienden om ons heen, en de mogelijkheid om een paar maanden per jaar in Nederland te zijn, ik ben uiteindelijk ook een moederkloek die haar nageslacht wil zien en voelen op zijn tijd.

Ik hou van een eenvoudig leven. Eenvoudig in de zin van, niet te veel spullen om me heen, net dat wat ik nodig heb. Een huisje van natuurlijke materialen voor zover mogelijk en reëel, en in een natuurlijke omgeving. Een tuin die deels wild is en deels verbouw ik groente en kruiden, misschien een fruitboom erbij. Ik vind het heerlijk om buiten te leven. Het is fijn als er wat mensen en kleine winkeltjes in de buurt zijn, maar ik ben ook graag op mezelf om te tekenen en te schrijven, onderwijl de heldere lucht opsnuivend.

De lange moeizame weg.

Het is bijna acht maanden geleden dat mijn lief en ik voor het laatst samen waren, en we hebben nog twee maanden te gaan. We hebben contact per email, gelukkig is mijn lief een schrijver en ik ook.
            We hebben elkaar te lang niet gezien en maken het elkaar moeilijk per mail, misverstanden, irritaties. Ik zit hier en hij daar en ik kan hem niet troosten nu hij zijn studie moest opbreken omdat er geen geld meer is. Ik hoor over politieke onrust en vraag me af of dat een land is waar ik heen moet willen. De eerste levensbehoeften zijn fors omhoog daar en mijn hart huilt om de mensen die de basisdingen niet meer kunnen aanschaffen: rijst, olie.
            Mijn toch al bescheiden inkomen gaat achteruit en de rekeningen worden fors hoger. Tot overmaat van ramp moet ik heel veel terugbetalen aan de belasting. Misverstand. Stom. Ach, het is maar geld… Het doet pijn omdat het mijn lief en mij nog langer uit elkaar houdt. Ik heb niet veel nodig maar soms zou ik ook een keertje overdadig willen kunnen doen in een overdadige wereld. Ik mis mijn lief.  
           Mijn lief en ik, we moeten los van elkaar het leven leiden dat ons hopelijk eens blijvend bij elkaar zal brengen. Soms is de rek er even uit en vraag ik me af waar ik mee bezig ben. Hou ik mezelf voor de gek, wanneer geef je een droom op?

Hieronder een tekening uit 2007 met als tekst:
‘Mama (Afrika), mag ik terug naar huis?’
En daarom kan ik mijn droom niet opgeven.

donderdag 3 oktober 2013

Downloads upload leed

Ken je dat, je hebt het eerder gedaan dus het MOET lukken.
Okee, het is een wat technisch praatje dus je kunt hier nog afhaken, hoewel het natuurlijk ook leuk is om te horen wanneer je zelf nooit aan websites werkt.
nieuw
Een aantal proeflezers adviseerde om de kleurplaten die ik heb
gemaakt bij de Humble verhalen, in het groot beschikbaar te stellen. Goed plan, dacht ik, en ik ging aan de gang.
oud
Allereerst heb ik de tekeningen netter uitgewerkt. De figuurtjes in de rand heb ik groter gemaakt zodat ze beter kunnen worden ingekleurd en de tekst heb ik naar beneden gehaald, zodat die overal even groot is.
Toen alle tekeningen waren bewerkt heb ik ze opgeslagen als PDF, dan kunnen ze namelijk vanaf iedere computer/ Mac/ tablet etc. worden gedownload en zien ze er toch hetzelfde uit. Daar was ik alles bij elkaar natuurlijk al een hele tijd mee bezig, maar toen begon het pas.

De webpagina die ik voor Humble gebruik is geen website maar een weblog. Mijn websites heb ik altijd zelf gebouwd maar een weblog heeft een bestaande vorm waaraan jij je moet aanpassen.
Hoe maak ik ook alweer een link naar een downloadable file in een weblog? Ik heb het eerder gedaan bij een andere weblog van me, dus ik wist dat het kon. Maar hoe?
     Ik legde het oude en het huidige blog naast elkaar, en ging op zoek. Okee, ik dacht de oplossing te hebben gevonden: Ik zou de downloads, de PDF's uploaden naar mijn hoofdsite en daar zou ik vanuit het weblog een link naar plaatsen. Simpel toch.
   
Voor het werken aan mijn website gebruik ik een HTML editor. Sinds jaar en dag werk ik met Ultra Edit, een heel eenvoudig programmaatje. Ik was vergeten dat mijn laptop niet zo lang geleden is gecrashed en dat ik dus geen Ultra Edit meer bij de hand had.
     Een week of wat geleden had ik het al geprobeerd te downloaden, maar je krijgt alleen nog een gratis proefversie die na twee weken verloopt. De twee weken waren inmiddels om, dus nogmaals Ultra Edit gedownload en nu geprobeerd een serienummer te downloaden. Hartstikke illegaal, want zo'n serienummer is een verboden sleutel voor je programma. Daarmee omzeil je dus de betaling voor het produkt. Net als in de echte wereld kom je dan al gauw in de achterbuurten van het Internet terecht, en dus kwam er met het serienummer allerlei ellende mijn laptop in. Okee, gauw alles schoongemaakt en verwijderd, ik was nog op tijd (denk ik). Dat zou hem dus niet meer worden, de Ultra Edit. Wat nu?
    Ik ben om meerdere redenen nogal gecharmeerd van Open Source programma's. Zo kwam ik uit bij Bluefish, ook een web editor. Gedownload, geopend, bekeken. Ik moet altijd even wennen aan een nieuw programma en dat was ook zo met Bluefish. Weer gesloten. Volgende dag nog eens rustig bekeken. Hmm, nee, het voelde niet lekker. Een volgende keer nog niet, en nog een dag later weer niet en dus gooide ik het weer van mijn computer af. Ik bekeek een aantal opties online maar kwam niets tegen wat me direct aansprak, tot ik Kompozer zag. Dat leek me wel wat. Gedownload. Toen wilde ik het openen maar het is een zip.file en laat ik nou ook mijn 'unzipper' kwijt zijn geraakt bij de voornoemde crash.
     Okee, weer hetzelfde verhaal; op zoek naar een unzipper. Om een lang verhaal redelijk kort te houden, het is uiteindelijk gelukt en ik was klaar om de downloads aan mijn website te hangen. Shit! Hoe had ik dat de vorige keer gedaan? Ik kon geen map met downloads terugvinden.
Om het verhaal nog wat in te korten: Online stond wel een map met de vorige downloads en die heb ik als een gek terug gecopieerd naar mijn offline (op mijn eigen laptop) mappen. Ik legde het oude en het huidige blog naast elkaar, en ging op zoek.Via de url, het webadres, kwam ik een heel eind.

Ze zeggen toch vaak dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, nou dat klopte hier ook.
Ik dacht nou echt alles in orde te hebben maar bij iedere test kreeg ik de bekende 404 pagina . Okee, ik zoeken zoeken zoeken. Zoals iedere webmaster, webdesigner, programmeur etc. weet, zit de oplossing meestal in een heeeeeel klein hoekje. Zo ook hier: één spatie over het hoofd gezien in de naam van de PDF!!! Nu was het verder simpel, en voor ik het wist stonden de downloadable kleurplaten online, en nu kan iedereen de kleurplaten uitprinten en lekker ontspannen gaan kleuren.
     Ik ga eerst vooral even ontspannen: