Zonnige ziekenboeg

Het is al weer voorbij. We keken er bijna een jaar naar uit, ruim drie weken samen, wat een luxe!
Het is niet niks om maanden en maandenlang alleen via e-mail contact te hebben met de allerliefste en misverstanden liggen dan soms op de loer. Het is onvermijdelijk dat je je weleens afvraagt waar je nou eigenlijk mee bezig bent. Tot we elkaar zagen, en weer zeker wisten: Oh ja, dit is het toch echt!

De eerste dagen bleef ik in en om het huisje, om een beetje te acclimatiseren, bovendien moest de liefste nog een weekje werken en daarna zou hij vrij zijn. Zoals je op de foto hiernaast ziet, is het geen straf om thuis te blijven.
Maar toch... die eerste dagen thuis liepen onverwacht uit tot bijna drie weken aan huis gebonden. Ik weet nog steeds niet wat de directe aanleiding was, ik hou het zelf op het emotionele weerzien zelf, op een gegeven moment ging ik grandioos voor de bijl: dysenterie. Mijn actieradius was ongeveer een tot twee meter van een toilet. Verder durfde ik niet te gaan. Ik zal niet in details treden, maar erg romantisch was het niet. Vreemd genoeg smaakte het eten me goed en dat werd zo'n beetje mijn enige vertier op een dag. Klinkt sneu natuurlijk, maar dit ziek zijn bleek een Blessing in disguise omdat de allerliefste en ik nu uren en uren met elkaar praatten, misverstanden konden ophelderen, vragen beantwoorden, plannen konden maken en weer veranderen, haha.
         

Hier staat Barrow op zijn rug voor een massage

Toen ik langzaam opknapte kreeg mijn lief ongelooflijke last van zijn rug, een oude kwaal waar hij al een tijd bijna geen last meer van had gehad. Hij vindt het dan fijn als ik hem 'masseer', dat houdt in dat ik op zijn rug ga staan ... doodeng. Ik heb vorig jaar een fysiotherapeut gevraagd of dat nou geen kwaad kon en die zei van niet, dus ga ik met mijn volle gewicht (!) op hem staan. Opnieuw was de romantiek ver zoek, maar we waren dicht bij elkaar en hartstikke gelukkig.
Hierna werden we allebei nog snipverkouden, haha. 

Met schoonzusje Ossei aan het koken

Gelukkig lukte het de laatste week om nog alle gewenste familiebezoekjes af te leggen. Het was heel fijn en warm om iedereen weer te zien: Mustapha (Bonu) de houtbewerker, Olimatou, Ossei (Fatou), de lieve intelligente en bijzondere schoonzusjes, en vooral opa (uncle Kebba). Olimatou met wie ik een vertrouwelijk gesprekje voerde en met wie ik naar de markt gind, en Ossei met wie ik samen heb gekookt. Nou ja samen, zij deed het meeste. En dan opa; De bijzondere man die op zijn 87ste nog eens vader werd en waarmee ik hand in hand liep bij het afscheid.


Ik haat afscheid nemen.
Op de een of andere manier voel ik me thuis op dat plekje van de wereld, mijn hart ligt er en ik heb heimwee wanneer ik weer 'thuis' ben. En dan heb ik het nog niet eens over mijn lief. Hoe kunnen we nou zo van elkaar verwijderd verder leven? Wanneer komt er een mogelijkheid om samen te blijven?
Natuurlijk zijn we daar weleens goed ziek van.