Sinds mijn moeder vorig jaar op bevrijdingsdag is overleden, heeft deze dag een andere lading gekregen. Bevrijding? Ja, het was een bevrijding voor haar. Haar relatief korte ziekbed had lang genoeg geduurd, ze had haar rust verdiend. Bevrijding.
Her eerste jaar zonder haar bracht weer de nodige ups maar zeker ook downs. Bevrijding. Het is fijn dat ze niet meer alles van dichtbij hoefde mee te maken. Ik denk dat ze nog wel ziet hoe het met ons gaat maar dat de ruwe randjes worden gefilterd. Dat hoop ik natuurlijk, maar dat denk ik ook. Zo hoorde ik ooit dat het begrip tijd in het 'na-leven' niet meer bestaat. Het lijkt me dat je daardoor de dingen in perspectief ziet. Waar je je vandaag druk om maakt, is morgen een lachertje, en was gisteren niet eens aanwezig.
Met familie bezochten we het graf waar ze werd bijgezet bij mijn vader. Het blijft een aparte plaats, een begraafplaats, een graf met de namen en vooral de data van je ouders erop. Natuurlijk sta je stil bij het leven en bij de dood wanneer je daar bent. Het viel me echter op dat ik voor contact niet naar het graf toe hoef, maar dat ik net zo gemakkelijk thuis of bijvoorbeeld aan zee, een gesprek met mijn moeder of mijn vader kan hebben.Sommige graven vind ik heel bijzonder, zoals bijvoorbeeld de graven op de foto hiernaast. Prachtig, met zoveel liefde en aandacht gemaakt door nabestaanden.
De zon scheen, we waren in Haarlem, mijn geboorteplaats, en in de buurt van het Bloemendaalse strand. Nergens anders ruik je die zachte zoute lucht, nergens anders waait de wind zoals hij aan zee en net landinwaarts waait. Wat een jeugdsentiment!Die kans konden we niet laten liggen. Lekker in de zon gezeten en terwijl de anderen op een terrasje zaten, liep ik even langs het strand: mijn gedachten laten uitwaaien na zo'n toch altijd wat emotionele ochtend.
Bevrijdingsdag 2013...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten