Doorgaan

Vroeg deze ochtend kom ik deze link tegen naar een radiodocumentaire over de stad Djenné in de Republiek Mali. Hij duurt vijfenveertig minuten en ondanks het vroege uur luister ik hem helemaal af. Het is een feest van herkenning.
Tijdens mijn studie antropologie deed ik stage/ leeronderzoek naar de relatie tussen bouwen en wonen in Mali, West Afrika. Ik was er tegelijk met een student van de TH in Eindhoven. De TH deed er al langer bouwkundig onderzoek, en in de genoemde radiodocumentaire hoor ik diverse namen die ik nog uit die tijd ken, ze zijn nog steeds bezig met  onderzoek in de stad Djenné. Ik woonde toen in een dorpje vlakbij Djenné, genaamd Sirimou.Na mijn stage maakte ik een fotoboekje dat ik in eigen beheer uitgaf (toen al, ja). Ik stuurde een aantal van deze boekjes met zelfgemaakte kaarten, terug naar de mensen in Sirimou.
En ik ging verder met mijn leven. Aanvankelijk stuurden we nog kleine briefjes aan elkaar, maar het ging niet verder dan: Hoe gaat het met je, hoe gaat het met je familie? Mijn Frans was toen al matig, en nu, bijna dertig jaar later, kom ik op Facebook onze oude vriend en helper-bij-alles tegen (Boubacar Kouroumanse), en ik kan hem niet meer spreken omdat ik het Frans niet meer beheer. Hoe suf.

Terwijl ik dit schrijf komen er heel veel herinneringen boven en ik dwaal af van de aanleiding voor dit stukje.
Nog niet heel lang geleden kreeg ik van iemand het advies om door te gaan met iets waar ik mee bezig was (en ben!!!), ook al zag ik op dat moment nog niet een bepaalde mate van succes. Sinds dit advies kom ik af en toe mensen tegen die door zijn gegaan op een moment dat ik stopte. Oude collega's, vrienden, die nu op hun gebied naam maken. Ze hebben een enorme ervaring opgebouwd die hen een meerwaarde op hun gebied geeft. Net als de personen uit bovengenoemde documentaire.
          Dat zet me aan het denken.
          Deze week besprak ik met iemand mijn levensverhaal, en ik werd gewezen op het feit dat ik zo veel verschillende dingen had gedaan. Zij noemde het dat steeds dingen mislukten en ik iets anders ging doen. Ik zie het anders. Ik ben namelijk heel lang heel snel verveeld geweest, zo gauw de uitdaging ergens vanaf was, dan wilde ik iets anders gaan doen om daar nieuwe uitdagingen te zoeken en vinden. Niet alleen qua werk, maar ook qua wonen. Ik ben heel vaak verhuisd in mijn leven.
          Pas toen ik kinderen kreeg, leerde ik dat ik het opvoeden enzo weliswaar even zat kon zijn, maar dat wanneer ik door ging (!) het vanzelf weer leuk werd, en vaak nog leuker dan daarvoor.

Kennelijk ben ik een laatbloeier en zie ik pas nu het licht!
Zelfs toen ik al kinderen had, deed ik hele verschillende dingen ernaast. Soms vanwege kortlopende contracten maar vaak uit vrije wil.

Nu, op deze leeftijd begin ik pas in te zien hoe waardevol het kan zijn om door te gaan met iets, ook al ben ik de uitdaging misschien even kwijt. Het is nieuw voor me, maar ik ga het proberen. Eerst keuzes maken, en dan op die weg door blijven gaan. Hmmm, moeilijk hoor. Ik vind zoveel dingen leuk, maar wat vind ik nou het leukste. Waar wil ik me echt aan verbinden. Of misschien moet ik juist stoppen met keuzes maken en gewoon volgen wat op mijn pad komt??? 









.