Ik val midden in een programma op de televisie, ik ben niet voorbereid en ik word diep, heel diep geraakt. Ik krijg kippenvel en ademloos kijk ik het programma uit en ik heb tranen in mijn ogen.
Het was gisteren Allerzielen. Sinds ik bij de kloosterzusters werk, vang ik af en toe weer namen op van Christelijke feestdagen. We kwamen er samen niet helemaal uit wat het verschil is tussen Allerheiligen en Allerzielen, maar dat maakt me ook niet echt uit, want daar gaat het me hier niet om: het programma waarover ik het had was een prachtige Ode aan de doden.
Ik realiseer me plotseling hoe kaal het leven wordt wanneer je het niet meer viert. Ik doe niet aan Sinterklaas, niet aan Kerst, nauwelijks aan verjaardagen. Het leven wordt schraal zonder rituelen.
In voornoemd programma zijn een aantal mensen samen op een begraafplaats, in het donker, met veel kaarsjes aan.
De aanwezigen gedenken gezamenlijk hun overledenen (bijna) in stilte en zetten hen letterlijk in het Licht.
IN HET LICHT ZETTEN, aandacht geven. Jezelf genezen! Hoe genezend is het niet wanneer je stil staat bij ingrijpende gebeurtenissen in je leven.Namen van overledenen worden hardop gezegd en gezongen. Je kan en mag even aandacht gegeven aan het verdriet, stilstaan bij je verdriet als achterblijver. Wat je geloof ook is, of je elkaar wel of niet blijft ervaren, of later terug zal zien, puur fysiek voel je je toch een achterblijver.
Ik voel opeens heel duidelijk wat een leegte er overblijft wanneer je niets meer viert.
Ik wil het leven vieren, te beginnen bij het herdenken en herdanken van de overledenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten