Wachten op...

Wachten; voor iemand met zoveel ongeduld als ik, is dat een ramp.
Een groot deel van mijn leven gaat voorbij met wachten.

Iedereen die kinderen heeft kent het wel: even wachten tot ze thuis zijn, even wachten tot ze weg zijn, even wachten tot ze in bed liggen, even wachten tot ze opstaan, even wachten tot de douche vrij is, even wachten tot het spelletje is uitgespeeld, even wachten tot ze van de telefoon af zijn, ja en ook natuurlijk, even wachten tot het toilet vrij is. Ga zo maar door. Toch was het om het wachten heen echt de moeite waard hoor dat opvoeden, het zien opgroeien van het nageslacht.

De kinderen zijn grote mannen nu en het huis is weer van mij. (!?)
Even wachten tot de katten binnen zijn, even wachten op de post, even wachten op de reparateur, oh hij had geen tijd sorry even opnieuw wachten op de reparateur. Even wachten op de trein, even wachten tot een pakketje wordt bezorgd, oh gaat niet door sorry morgen wordt het echt bezorgd opnieuw even wachten tot het pakketje wordt bezorgd. Wachten, wachten, wachten. Zo veel tijd wacht ik op iets, op iemand.

Al dat wachten valt in het niets bij het grote wachten wanneer je de allerliefste tegen komt in een ver land. Wachten op de mail, wachten op mijn volgende reis, wachten tot hij komt, oh nee, het gaat niet door, oh wacht, er is toch een kans dat hij komt, oh shit, helaas, jammer dan, het gaat niet lukken. Al die tijd wacht ik en maak geen andere plannen. Wachten op die kans om definitief samen te zijn en te blijven. De kansen worden kleiner en het wachten duurt langer en langer en langer.
Ongemerkt wordt wachten een manier van leven ... en het leven zelf sjeest voorbij...
Hoe lang kan ik nog de gaten tussen het wachten door invullen met leven?
Heb ik te lang gewacht?
Is het om dat wachten heen de moeite waard, of heeft het vele en lange wachten de overhand gekregen?