Familie

Familie...
Misschien ken je dat wel, je ziet je familie alleen maar bij begrafenissen en crematies. Sommige families hebben een hechte band, ze wonen dicht bij elkaar en komen veel bij elkaar over de vloer. Wij niet, niet de familie van mijn vader en niet de familie van mijn moeder. We wonen verspreid door het land, en een enkeling zelfs daarbuiten. Het is niet uit onwil dat we elkaar niet zien maar uit gewoonte, we weten niet beter.

Daarom was vandaag een speciale dag. Een tante van mij, zus van mijn vader, nodigde alle neven en nichten uit, zonder kinderen en zonder aanhang. Totaal 21 in getal, waarvan enkelen niet konden. Vandaag waren we met 16 neven en nichten, voor het eerst sinds jaren samen. Bijzonder. De meesten had ik het laatst gezien toen zij en ik jong waren, kinderen nog. Voorzichtig keek ik of ik herkende wie wie was.
Mijn neven en nichten zijn leuk, ontdekte ik. Leuke mensen met mooie verhalen.

In een kort toespraakje herdacht mijn tante ook hen die niet meer onder ons zijn, zoals mijn moeder die morgen jarig zou zijn. De eerste verjaardag zonder haar. Mijn vader die al zo lang niet meer bij ons is.
Ik hoorde verhalen over mijn vader die ik niet kende. Een nicht vertelde dat zij tien jaar oud was toen op een zondagochtend de telefoon ging en zij het nieuws ontvingen dat mijn vader op 34 jarige leeftijd was overleden. Ze beschreef het ongeloof, de waanzin en de chaos van het moment.
Dit was als kind langs ons heen gegaan.
Ik hoorde een verhaal over mijn vader, dat vrienden vol ontzag over hem zeiden:
"Hoe kan uitgerekend hij met het mooiste meisje van Haarlem gaan."
Dat ging over mijn moeder. Zo had ik haar nooit bekeken.
Ik was ontroerd toen ik hoorde dat op de krant waar hij werkte en bij de toneelverenigingen waar hij speelde en regisseerde, tot op de dag van vandaag zijn naam valt. Een man die slecht 34 jaar oud werd.

Mijn tante herdacht haar man die twee jaar geleden is overleden. Ze vertelde dat toen ze enkele maanden terug op vakantie was er dagelijks een vlinder om haar heen vloog. Waar ze ook heenging, de vlinder was er. Ze voelde zich getroost dat haar man zo bij haar was.
Mijn broer en ik gingen even een blokje om in de stad waar we als kind rondliepen. Wie schetste onze verbazing toen we een mooie vlinder zagen. Hij zat op het pad waar we op liepen en hij ging niet opzij. Gaf mijn oom zo zijn goedkeuring aan onze reunie in het huis waar hij had gewoond?

Familie...
Op de terugweg spraken mijn broer, zus en ik over de bijzondere middag. Zou het kunnen dat familie belangrijker wordt naarmate je ouder wordt? Ik weet het niet.
'We moeten dit vaker doen",
zeiden we toen we uit elkaar gingen. Wie weet.