"Krrr, hu pufff, krrr."
Ik kruip dieper onder de deken en voel me nog steeds niet veilig. De schaduwen blijken beelden te geven op het behang. Wolken, ik zie wolken. Oh jee, twee lange oren. Lange oren? Een donker en traag konijntje springt op mijn bed. Help! Dit konijntje is niet schattig, het wordt groter en weer kleiner en weer groter.
"PAP! PAHAAAAP!"
Ik schreeuw het uit, waar is mijn grote sterke papa? Mijn grote sterke papa die er altijd is en altijd zal zijn.
"PAP! PAHAPP, PAPAAAAAAAA!!!"
Ik gil en bijna meteen vliegt mijn kamerdeur open.
Mijn papa staat daar in zijn huiselijke kamerjas; wat ben ik blij om hem te zien.
Omslachtig leg ik hem uit dat er een heel eng konijntje in mijn bed zit. Door de tranen heen kijk ik vol vertrouwen naar mijn papa. Hij aait me nog eens over mijn hoofd en stroopt dan zijn mouwen op. Hij staat op en loopt naar de deur van het Franse balkonnetje en draait de sleutel om. Hij komt terug en met één greep onder mijn geblokte deken heeft hij het konijntje te pakken. Hij laat het nog even aan me zien terwijl hij het dier aan de lange oren vasthoudt. Ik knik en ril een beetje. Ja, dat is hem.
Mijn vader loopt naar de deur en duwt met zijn elleboog de klink naar beneden. In één beweging schopt hij het konijntje de tuin in. Ik ben opgelucht, maar dan hoor ik mijn vader tekeer gaan terwijl hij op een voet rondstrompelt. In zijn enthousiasme heeft hij zijn pantoffel mee naar buiten geschopt.
Ik lig dubbel van het lachen en de tranen rollen over mijn wangen. Mijn vader lacht nu ook, eerst als een boer die kiespijn heeft, maar dan slaat hij zijn arm om me heen wanneer hij naast me op bed komt zitten. Hij kijkt heel lief naar me terwijl ik nog nahik van het lachen.
Ik ben niet bang meer want papa is bij me.
* Toen ik amper zes jaar oud was overleed mijn grote sterke vader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten