Trots op mij

Als schrijver is het tegenwoordig niet voldoende om te schrijven maar is het handig wanneer je ook in staat bent om te spreken en workshops te houden. Spreken in het openbaar is echter een vak apart. Toen ik werd uitgenodigd om aan het Speak2Inspire seminar deelt te nemen heb ik dan ook van harte 'ja' gezegd, hoewel het ver uit mijn comfort zone lag. Ik had weinig idee wat ik kon verwachten, maar inmiddels zijn de namen Dirceu da Silva en Rutney Sluis geen onbekende namen meer voor mij. Wat een talenten!

"Speak to Inspire" event met Dirceu da Silva
Deze sprekers training zal jou ontwikkelen om succesvol te kunnen spreken en presenteren. Dit is een absolute must voor elke ondernemer, manager, coach en trainer. Dirceu da Silva helpt jou om als spreker een inspirerende en effectieve boodschap naar anderen over te brengen vol passie. 

In het kort gezegd vond ik het een heel fascinerend seminar, fascinerend in de meest positieve zin van het woord. Luide muziek, vaak voor elkaar klappen, springen, dansen... Wat ik al eerder zei; wat buiten mijn comfort zone. Maar ik moet zeggen, ik voelde me meteen al thuis (ondanks dat ik vaak 2x ouder dan anderen was). In korte tijd heb ik enorm veel geleerd, zowel theoretisch als praktisch. Doordat we met elkaar in kleine groepjes ons (levens)verhaal deelden voelden we ons al gauw bij elkaar betrokken. Misschien kwam de goede sfeer ook voort uit het feit dat een groot deel van de aanwezigen net gezamenlijk een NLP training achter de rug hadden.

Het waren twee lange dagen van 's ochtends vroeg tot in de avond, daarbij kwam de treinreis naar Rotterdam en terug.  Heel intensief seminar: 'Okee, schrijf in tien minuten een speech van zeven minuten, en presenteer die aan je groep en geef elkaar feedback.' En dit alles zonder eten, zonder drinken, en met gebroken nachten vanwege de Ramadan. 
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het zondagmiddag niet meer trok; slaapgebrek en dorst speelden me parten. Rond 14.30 vertrok ik naar huis waar ik twee uur later aankwam. Thuis ging ik meteen mijn bed in om vlak voor Iftar (21.37) wakker te worden gemaakt door de allerliefste, die al het eten voor deze tweede seminardag weer helemaal had voorbereid. 

 Vanwege al deze uitdagingen ben ik trots op mij. Ik ben er in gedoken en heb meer dan mijn best gedaan. Ik vond het dan ook erg leuk om vanochtend vroeg een berichtje te ontvangen dat ik toch een certificaat heb gekregen.