Stigma

Net vandaag, 4 mei, werk ik aan een recensie over het boek STIGMA van Erving Goffman. Deze studie gaat over de invloed van een negatief sociaal stempel op de manier waarop mensen met een dergelijk 'stigma' zichzelf zien en worden gezien door anderen, de zogenaamde normalen...

4 Mei, we herdenken de overledenen, alle overledenen.  
IK herdenk alle overleden omdat ik geloof in de inclusieve maatschappij...
IEDEREEN hoort erbij. We zijn allemaal één, we zijn hetzelfde.


 Loesje had rond de sleepwet een mooie kaart:

 In verband met deze kaart opperde ik in een gezelschap dat als we oprecht naar elkaar zouden luisteren, dat ook terrorisme niet zou bestaan. 
Voor verschillenden ging die uitspraak wat ver, ze vonden hem provocerend denk ik. 
Toch zit er een kern van waarheid in.
Wanneer je wordt buitengesloten door de meerderheid, door de zogenaamde NORMalen, dan ga je je daar op een bepaalde manier naar gedragen. Sommigen worden agressief tegen zichzelf, anderen worden agressief tegen de afwijzende samenleving.

Wanneer we elkaar allemaal als NORMalen gaan zien, en geïnteresseerd zijn in ieders verhaal, onze eigen geschiedenis kennen, en de geschiedenis van elkaar kennen. Wanneer we elkaar laten uitpraten zonder dat ons ego protesteert, dan komen we een stuk dichter bij elkaar.
Terugkomend op 4 mei:
Dan hoeft niet iedereen 'zijn eigen doden', 'het eigen verleden' te herdenken, omdat we één verleden hebben, ons verleden. En dan rouwen we om al 'onze' doden.

Maybe I am a Dreamer...