Moedernis

Het plan zat al een tijdje in de lucht en in zijn lijf: De wereld in...

Nou dacht ik net dat ik de laatste weken aardig leerde loslaten en een coole moeder te zijn, en dan blijk ik vanochtend toch even helemaal niet zo cool.

Ik probeer heel hard om alles aan hem over te laten en zeg tegen mijzelf:
Laat hem het nou gewoon op zijn eigen manier doen.
Maar ik vind het best spannend: Liften naar Frankrijk. Ik kijk naar zijn bagage en denk; mijn God, wat een gesjouw. Maar hij is jong en energiek en heeft er zin in.

Ik probeer niet te vragen of hij even een berichtje stuurt wanneer hij veilig is aangekomen, want als hij dan vergeet iets te laten horen ga ik natuurlijk stressen. Haha. Wie lacht niet om die ouwe moeder...
De plek waar hij heen gaat lijkt me bijzonder, hard werken, veel leren, ongetwijfeld veel zelfconfrontaties en bezinning. Daar is het hem ook deels om te doen. Dat vind ik prima, lijkt me een heel goed plan, bovendien ziet hij daar zijn goede pas teruggevonden vriend.

Maar die reis...
Ja, dat vind ik best spannend.
Het moederdier in mij maakte wat broodjes, en kocht flesjes sap voor onderweg. Ik stortte nog even gauw wat beltegoed op zijn mobiel. Kortom, ik deed nog even gauw wat ik kon.
En nu is hij vrij. Eindelijk op weg, de wijde wereld in.
Hij heeft er zin in, en ik...
Stiekem kijk ik toch uit naar een berichtje dat het liften goed ging en hij veilig aan is gekomen.

Tot dat moment probeer ik mijzelf fanatiek af te leiden en stuur ik niets dan positieve gedachten met hem mee. Ik roep zijn beschermengel aan: Please, blijf bij hem.
Ach, ach, die moedernissen.