Taboe

Zelfs nu, terwijl ik achter mijn computer zit, twijfel ik: zal ik het wagen? Wat haal ik op mijn hals? Kan en wil ik mij verdedigen? Het doet me pijn dat ik dit deel van mijzelf niet of nauwelijks kan delen.

Toen ik in 1987 voor het eerst in West Afrika was, was ik onder de indruk van de Islam. Een liefdevol geloof, waarin mensen voor elkaar zorgen. Een geloof van liefde, respect en tolerantie. Islam betekent liefde, werd mij keer op keer verteld. Ik ging na mijn verblijf in Mali terug naar Nederland. Ik leerde in Europa een Islam kennen die ik verafschuwde. In naam van Allah werd er gevochten, gehaat, gemoord. Dit heeft niets met de Islam te maken.
Alom verwarring: wat is religie en wat is cultuur.
Ik heb geen antwoorden...
In mijn ogen is de Islam mooi en liefdevol.
In mijn ogen heeft de Arabische cultuur prachtige kanten, geweldige schrijvers, filosofen, architecten, noem maar op. Waar komt die haat vandaan?
Jihad; het gaat hier om het innerlijk gevecht, het grootste gevecht dat ieder mens tegen komt, het gevecht met jezelf, het overwinnen van je zwakkere zelf.
Jihad, geïnterpreteerd als gewapende strijd om het geloof te verbreiden, of te verdedigen.
Bestaat er een geloofwaardige God of Allah, die wil dat mensen elkaar afmaken vanwege het geloof...

Het was 2011.
Mijn lief en ik wilden onze liefde 'officieel' maken, we wilden iedereen laten zien dat we met elkaar verder willen. Nooit eerder in mijn leven wilde ik trouwen, totdat ik deze man tegenkwam.
Wij gingen er van uit dat dit een in veel opzichten gemengd huwelijk kon zijn. Op het laatste moment bleek dat om in de moskee te kunnen trouwen, wat wij wilden, dat ik Moslim moest zijn...
We hadden weinig tijd. Ik stond voor een een ongelooflijk dilemma. mijn vrije geest protesteerde; waarom moet ik mij officieel bekeren. Is de intentie immers niet het belangrijkste... Tegelijk was de Islam zoals ik die heb ervaren het geloof waar ik voor wilde kiezen, als ik zou kiezen.
Ik heb gekozen die week, en ik heb geen spijt.
Er is iets in mij dat intens gelukkig word van het Moslim zijn.
Het is spiritueel, het verbindt mij met mijn lief, die gelukkig liberaal in zijn geloof is.
Ver weg van mijn Afrikaanse thuis heb ik soms een moment dat ik als niemand het kan zien, een gebedsdoek om doe en mij diep in mijzelf terug trek. Noem het bidden, noem het meditatie. Het brengt me rust en liefde, universele liefde, het gevoel deel te zijn van het hele al. Op die momenten ben ik gelukkig.

Het doet me pijn; de angst. Overal die angst: Word je nu ook terrorist? Oh gelukkig, je hebt geen hoofddoek om. De angst, de zorgen, van mijn kinderen en familie.
Het compliment in de moskee omdat ze het dapper vonden dat ik Moslima durfde worden in een wereld waar het beeld van de Islam is bepaald door zieke geesten als bijvoorbeeld El Qaida.
Ergens in geloven is taboe. Het vrije westen.
Een christelijke vriendin maakt hetzelfde mee. Je bent achterlijk als je ergens in gelooft.
Ik, en zij ook, heb geen zin om in discussie te gaan met vooral cynische mensen die de wijsheid in pacht denken te hebben. En ja, ik zie ook de afschuwelijke confrontaties met een liefdeloosheid in naam van God, en van Allah. Ik zie ook die gek die met een bebloed hakmes in de hand schreeuwt: Allah Akbar! Het doet pijn, het heeft niets met de Islam te maken maar tegelijk wordt het agressieve en waanzinnige beeld van de Islam weer versterkt. Ik zie ook het vele misbruik in de kerken.

Ik ben op zoek naar mijn eigen manier om vorm te geven aan mijn geloof. Ik denk niet dat er een mensachtige God/ Allah is die het belangrijk vind dat ik mijn haren bedek.
Tegelijk vind ik het te gemakkelijk om helemaal niets te doen en vanuit dat standpunt kies ik ervoor om geen alcohol te drinken. Het wel of geen alcohol drinken is niet belangrijk, maar wel uiting geven aan het toegewijd zijn. Al is dat alleen voor mijzelf zichtbaar. Voor mij is de intentie waarmee ik leef en de intentie tegenover het hele al, waar het om gaat. Binnen de Islam neig ik daarin naar het Soefisme, de prachtige wijsgerige stroming. Het beste uit jezelf halen, bijvoorbeeld het overwinnen van je diepste angsten, dat vind ik belangrijk.
Mijn Moslim zijn is kwetsbaar, ik zoek zelf nog naar de weg.
Het laatste taboe...

We zijn allemaal gelijk en het enige waar het om gaat is de onvoorwaardelijke liefde. Elkaar in vrede tegemoet treden...het is zo simpel. Toch...?