Er was een tijd dat mensen zeiden: ik heb het niet
geweten, als een excuus voor gruweldaden. Maar nu, mede dankzij sociale media,
zien en horen we alles.
We zien Boko Haram, de hele wereld weet hoe ze Nigeria
terroriseren, hoe ze bijna tweehonderd meisjes ontvoerden, en er gebeurt niets…
Onder het oog van de wereld komt ISIS op.
"Nazisymbolen,
het brengen van de Hitlergroet en vlagverbrandingen zijn voorbeelden van
uitingen die niet worden getolereerd. Hetzelfde geldt voor de ISIS-vlag; die
mogen demonstranten niet meedragen."
We zien tegenstellingen waar dat niet hoeft, maar ze
groeien, zomaar opeens terwijl we even niet opletten. Herhaalt de geschiedenis
zich?
Jodenhaat, Homohaat, Moslimhaat?
Ik sta erbij en kijk ernaar.
Wat kan ik doen. Ik zie het, het gebeurt onder mijn ogen,
en ik weet niet wat ik kan doen. Ik weet niet wie de goeien en wie de slechten
zijn.
Er is zoveel informatie, maar wat is die informatie
waard.
De
Amerikanen zeggen…
De
Russen zeggen…
De Israëli
zeggen…
De Palestijnen zeggen…
Boko Haram zegt…
IS(IS) zegt…
De Oekraïners zeggen…
Wat is waarheid, hoe bepalen belangen wat er wordt gezegd
en getoond. Ik ken echt niet alle belangen die er spelen. Komt het Israel wel
een beetje te goed uit dat er een vliegtuig wordt neergehaald? Komt het Amerika
wel een beetje te goed uit dat Rusland op wat voor manier dan ook misschien is
betrokken bij een vliegtuig dat wordt neergehaald?
Ik sta erbij en kijk ernaar
Ik zie beelden, zo gruwelijk! Er is een confrontatie met
andere culturele waarden, soms is er meer en soms is er minder respect voor de
overledenen.
En dan de rol van de pers; bestaat een oorlogssituatie
pas wanneer er pers aanwezig is.
‘Maak even een paar bloedige foto’s van kinderen,
want we hebben geld nodig voor nieuwe wapens.’
De oorlog in Darfur, daar denk ik vaak aan dezer dagen,
meer dan anders. Ik vind het echt mooi, al die aandacht voor de overledenen van
het vliegtuig, en ik snap ook dat het heel dichtbij komt wanneer de slachtoffers
je buren of sportcollega’s kunnen zijn, maar….hoeveel mensen zijn er niet
gedood in andere situaties. Absoluut ontelbaar. Eén dag nationale rouw…? Eén
heel jaar, een heel leven nationale rouw. Oh nee, niet nationaal, want het zijn
geen Nederlanders…
Weer die verdomde grenzen, en ik haat grenzen.
Ik haat ‘zij’ en ‘wij’ gevoel.
Wanneer we ‘hun’ ook een gezicht geven, de verhalen
vertellen zoals de Nederlandse slachtoffers een gezicht krijgen door alle
verhalen van vrienden en collega’s, dan blijkt het weer: we zijn allemaal
hetzelfde. Mijn verdriet en jouw verdriet zijn hetzelfde. Waarom wordt dat niet
gezien.
En nu is het 2014, we hebben toegang tot immens veel
informatie, er zijn gruwelijkheden gaande. Ik wil niet over een aantal jaren
terugkijken en zeggen: Ik heb het niet geweten. Ik heb toegekeken en niet
ingegrepen.
Ik voel
me machteloos, ik snap niet het onmenselijke geweld dat in naam van God of
Allah wordt gepleegd. Ja, ik ben in schok van onthoofdingen, verkrachtingen,
mensenroof. En ik schrik van de venijnigheid waarmee men elkaar de dood
toewenst, liefst een langzame wrede dood. Ik snap er oprecht niets van, en het
ergste vind ik dat ik dus straks misschien ook zeg:
Ik heb het niet geweten
