De moeite waard om even naar te kijken, m.i.

Heel interessant artikel van  Amade M’charek.
Interessant en met oog voor nuances.


Om me heen zag ik ook steeds vaker jonge mensen die zich islamitisch gingen kleden en de islamitische identiteit omarmden. In het begin vond ik dat verrassend, maar later begreep ik dat je het kunt vergelijken met de houding van de punkgeneratie. Echt waar: de hoofddoek is voor velen de nieuwe hanenkam. Het is de reactie van mensen die in de verdrukking zitten, een manier om je af te zetten tegen een samenleving die precies zegt te weten hoe je tikt, en je voortdurend kleineert en afwijst. 

en

Steeds dezelfde beelden, steeds dezelfde personen. Je mag pas deelnemen aan het gesprek als je “een van ons” bent geworden. Dat vind ik jammer. Je ziet dat er een bepaald antiracismediscours is geïmporteerd uit Amerika, dat hier vervolgens wordt geïmplementeerd. Maar wij hebben hier een andere geschiedenis, een ander type problematiek. Ik wil dat dat erkend wordt en een plaats krijgt, dat het niet onzichtbaar wordt gemaakt door een geïmporteerde ideologie. In mijn ogen is er een mismatch tussen de geleefde werkelijkheid en de manier waarop we het debat voeren. Is er in de discussie ook plaats voor de migratie uit de voormalige koloniën na de Tweede Wereldoorlog, of uit Noord-Afrika? Of passen die niet in de “zwarte” categorie en gaat het alleen nog maar over kleur? Tijdens een debat over ras en racisme dat ik had georganiseerd, werd me een keer voor de voeten geworpen: er zijn hier geen mensen uit Afrika. Ik zei: o nee? I am born and raised in Africa! Maar mijn deel van Afrika was niet waar ze op doelde, dat hoorde er niet bij. Ik vind dat zo’n verstikkende manier van denken, net als die praatjes over de joods-christelijke cultuur.’

en

Het identiteitsvraagstuk, zegt M’charek met een zucht, is ‘wel een zorgenkindje’. ‘Er is niet één leer. Het is ras met een vraagteken, het is racisme met een vraagteken. Niet om het te diskwalificeren, racisme bestaat. Maar op welke manier? Voor wie? Wat valt eraan te doen? Mijn moeder heeft op een compleet andere manier te maken met discriminatie dan ik. Ik zit in mijn ivoren torentje, reis de wereld rond. Mijn moeder is een klassieke oudere moslima met hoofddoek en een heel klein inkomen. Ik hoef maar even met haar over straat te lopen en ik weet weer dat zoiets onvergelijkbaar is met mijn ervaring. Voor die verschillen moet je oog blijven hebben. Ook dat vind ik vaak moeilijk aan het huidige antiracismedebat, met die nadruk op “wit privilege”. Ja, zoiets bestaat, maar verdomme: vergeet ondertussen niet waar je bent. Want over privilege gesproken, een groot deel van dit debat wordt wél gevoerd op de universiteit!’

en 

Ik verzet me tegen simplificaties, als het nodig is ook van zwarte activisten. Dat maakt je niet machteloos, het betekent niet dat je nooit een standpunt in kunt nemen. Ik vind vaak genoeg dat we gewoon de straat op moeten, en soms doe ik dat. Maar ik vind ook dat het de kunst is om voldoende ruimte te maken voor elkaar. Om net even afstand te nemen, want veel dingen zijn gewoon te ingewikkeld. Als het probleem ingewikkeld is, kan het antwoord niet simpel zijn. En zeker niet eenduidig.’

Zo mooi!

Zo mooi! Afrikaans schaakspel. Vandaag binnen via Marktplaats. Heel blij mee.

 

Brons  

West-Afrika kent een lange traditie van metaalbewerking. Zo werden in het oude rijk Benin, gelegen in het huidige Nigeria, vanaf zeker de 15e eeuw verfijnde, uiterst realistische beelden en plaquettes in koper en messing gegoten. De kwaliteit van deze zogeheten Beninbronzen was zo hoog dat de Engelsen, die in de 19e eeuw veel bronzen buit maakten tijdens een strafexpeditie tegen Benin, jarenlang niet wilden geloven dat ze door Afrikanen waren gemaakt. Ook de Aken in Ghana en Ivoorkust maakten al in de 14e eeuw prachtige bronzen goudgewichtjes. 

Het moderne brons wordt nog steeds volgens de traditionele ‘verloren was’ methode gemaakt. Eerst vormt men een figuurtje van was, dat verschillende keren wordt bestreken met een papje van houtskool en vervolgens wordt ingepakt in een mengsel van klei en mest. Het hele pakket gaat op het vuur, waardoor de was smelt en via de gietkanaaltjes uit de hard geworden klei loopt. De was laat een afdruk binnenin het kleipakket achter: de mal. Als het brons in de mal wordt gegoten en is afgekoeld, slaat men de mal stuk. Wat overblijft is een exactie bronzen kopie van het oorspronkelijke wasfiguurtje. 

 

Artis 3; ook weer anders

Even een pakje ophalen, en dan

Na veel gedoe kan de liefste in Alkmaar een pakje ophalen dat uit Gambia voor ons is meegegeven aan iemand die toch naar Nederland gaat. Zaterdagochtend, wordt er afgesproken. Ik besluit mee te gaan. We zien elkaar al niet zo veel en bovendien zit ik wat veel thuis deze 'vakantie'. Het mes snijdt zo aan twee kanten.
Dankzij 9292ov gaat de reis bijna vanzelf en alles klopt, geen vertragingen, geen omleidingen, niet te geloven. We bellen aan en gaan een stuk of acht trappen op. Even kletsen in een taal die ik nog steeds niet versta, kopje koffie, pakje overhandigen. Even kijken voor een eerste indruk: Prachtig. Een soort schoonzusje van me heeft voor ons heel erg mooie kleding laten maken, zo bijzonder. En we hadden het niet meer durven hopen, maar de kleding is op tijd binnen voor Tobaski, het Offerfeest, op 1 september. 

Ik stel voor om vanuit Alkmaar even naar het strand te gaan voordat we weer terug naar huis gaan, en zo komen we via Haarlem in Zandvoort terecht.

Tsjonge, wat is dat lekker... Als kind ging ik vaak naar het strand. Ik ben geboren in Haarlem, en ook als jong volwassene woonde ik een tijd in Haarlem. Ik ging dan op de fiets via Bloemendaal naar het strand. De meeste herinneringen zijn uit mijn kindertijd: de zoute lucht, de terugtrekkende golven die je voeten proberen mee te nemen, de schuimkragen op de golven, de schelpen, de zeemeeuwen, en boven alles de zoute zeelucht. 

We lopen over het strand en door de branding, en ik geniet volop. De liefste ook. Het is leuk om dit samen te doen; een jeugdherinnering wordt gekoppeld aan mijn huidige leven met de liefste.

Ik maak nog een lelijk foutje; zittend op het terras schuif ik mijn stoel aan, en schuif de zware stoel waar ik in zit, zo over de blote tenen van mijn lief. Tenen helemaal open, lief bijna in tranen.
Oeps, sorry.

Moe en voldaan gaan we rond etenstijd weer naar huis: Dat was even het pakje ophalen!

De (min of meer) schoonmoeders

Zomaar opeens ben ik twee dagen in Doesburg. De uitnodiging van Hetty- wij zijn de min of meer schoonmoeder van elkaars kind (...)- staat al een tijdje, maar ja, dat doe je niet zomaar toch, logeren bij de moeder van de vriendin van de zoon, zeker als je elkaar niet lang noch goed kent. De liefste moet gewoon werken en kan niet mee. De behoefte om 'er even uit te gaan' is echter sterker dan de solidariteit aan de liefste, die het trouwens geen enkel probleem vindt dat ik even weg ben. Zo gebeurt het dat ik vrijdag de trein neem naar Doesburg. Nooit geweest.

Grappig hoe onderweg niet alleen het landschap maar ook de mensen veranderen. Uren later kom ik aan in Dieren waar ik door Hetty, de collega-schoonmoeder met een Pipi Langkous-busje wordt opgehaald. Samen rijden we gezellig kwetterend naar haar huisje in Doesburg, waar ze woont. Een idylische plek aan de andere kant van het land, met honden, katten, een zoon en heel veel groen.

 
Eigenlijk is twee dagen veel te kort, blijkt ons al snel. Amper tijd in het schattige huisje met tuin. Hetty neemt me mee Doesburg in, en als een ware burgemeester/ burgejuffrouw, groet ze iedereen en vertelt honderduit wat we zien en tegenkomen onderweg. Veel mooie panden en straten, mooie doorkijkjes en een heerlijk ruikende kruidentuin. We eindigen uiteindelijk in restaurant de Bonte Hond. Familieverleden en lekkere schotels.

 










's Avonds thuis bekijken we de film waarin de zoon de hoofdrol speelt. Eindelijk hebben we een copie. We kletsen verder, en moeten de film nog een keer bekijken omdat we er doorheen praten. Rond een uur of twee besluiten we naar bed te gaan. Ik begreep dat ik bij Hetty in bed zou slapen, maar ik mag in haar bed en zij gaat op de vliezozolder liggen.

Een tijd lig ik wakker, luisterend naar alle nieuwe geluiden. Een van de honden komt bij mij in de kamer liggen. Gelukkig niet op bed. De honden zijn lief, echt waar, maar ik ben nog steeds een beetje bang van honden.


De volgende ochtend ontbijten we heel rustig en uitgebreid. Uit de boeken blijkt ook hoeveel dezelfde interesses we hebben. Hier het boek: Helende verhalen. Geweldig. Ik kom hier ook mijn eigen boekje tegen, samen met een door mijn zwager gemaakte houten Humble met kat- beeldje. Leuk!


Dan gaan we nog een keer Doesburg in, lopen langs de haven, en verder door de mooie straten.

Vanwege de wind en regen gaan we binnen zitten en we genieten van een heerlijk lunch. Patat en bitterballen, omdat we dat thuis NOOIT eten, en mosterdsoep. Door de regen gaan we langzaam terug naar huis. We blijven praten en praten en vooral heel veel lachen, en opeens is het dan veel te nel weer tijd om op te stappen. Een bijzondere ervaring rijker.

Artis anders

De weg kwijt!

Vandaag wilde ik in Artis specifiek op zoek naar fijne schrijfplekken, maar ik had er gewoon niet aan gedacht dat het zomervakantie is. DRUK DUS. Niet een ideaal moment om schrijfplekken uit te proberen. Ik zag heel veel mensen, groot en klein, met een keppeltje of met een Tasbih in de hand, kinderwagens in alle soorten en maten, en zelfs speciale huiskinderwagens van Artis zelf. Ik zag zelfs vrij veel rolstoelen, ook groot en klein. Sneu natuurlijk, maar ik was blij dat ze er waren, dat je dus met een rolstoel goed terecht kunt in Artis.


Als je mensen wilt kijken dan zit je hier goed.
Maar ik kwam niet voor de mensen naar Artis, en foto's maken vind ik leuker wanneer er geen andere bezoekers op staan. Daarom stelde ik me vandaag de opdracht om foto's zonder mensen te maken.

Moeder & kind pauw vlogen voor mijn voeten langs de trap op.

Hoe druk het ook was, het is me gelukt... Ik bedoelde natuurlijk niet in de dierenverblijven, dat is al te voorspelbaar dat daar geen bezoekers zijn, nee, ik vond mooie doorkijkjes en bloemen en de waterdampfonteintjes net buiten artis op het Artisplein.

Een waterval zo dichtbij dat je voeten nat worden

Een verlegen kangoeroe verstopt in de struiken

Mooi waterdoorkijkje

Waterdamp

op het Artisplein

Weekje Marktplaats

Terwijl ik druk bezig was met de voorbereiding van mijn boekpresentatie, kwam ik onverwacht en onbedoeld terecht op Marktplaats.  Ik denk dat iedereen inmiddels wel bekend is met Marktplaats, de online markt van geven en nemen.

Mijn lief wilde namelijk graag een salontafel. Persoonlijk heb ik een hekel aan die dingen, ik vind ze meestal lelijk en ze nemen veel plaats in. Maar goed, als je je leven deelt met de allerliefste dan doe je wat water bij de wijn. Zo ging ik op zoek. Zowaar; in no time vond ik een tafeltje dat én niet te groot, én ook nog leuk is. Een chinees tafeltje van grof hout, dus lekker natuurlijk materiaal. Betaalbaar en bij ons in het dorp, en het werd ook nog thuisbezorgd. Allebei blij met dit compromis, en ik moet bekennen, het is toch wel handig.

Kennelijk had ik de smaak te pakken. Ik had al een tijd zin in een nieuwe bank. De bank die we hadden was groot en vuil en minstens derde hands. Een overblijfsel van een zoon die terug naar huis kwam en wat meubels meebracht... De zoon is allang weer vertrokken maar de bank stond er nog.Nou heb ik altijd een zwak gehad voor de zg. Casablanca bank. Er stonden er twee  op Marktplaats, maar de één was te oud, en de ander net te klein. We hebben tegenwoordig namelijk wat vaker bezoek dan voorheen.

Toen ik verder keek kwam ik een geweldige sprookjesbank tegen. Koningsblauw met goud, en een prachtig model. Met manlief overlegd en hij vond hem, gelukkig, ook heel mooi. De prijs was okee, maar de afstand.. Poeh, dat was een heel eind.
Om een lang verhaal kort te maken: prettig contact met de verkoopster, ik mocht eerst kijken of ik vervoer kon regelen. Dank zij een oud contact via Facebook kon ik een busje met zeer sympathieke chauffeur regelen.  In een week met prachtig weer hadden we die ene dag uitgekozen waarin het hoosde.
Met veel moeite hadden we de oude bank weg gekregen en met nog meer moeite moest de nieuwe bank door de regen via een lange achteromgang naar binnen. Maar het is allemaal gelukt en ik ben erg blij met het resultaat. Zoals beloofd heb ik de eigenaresse een foto van de bank in ons interieur gestuurd en daar was ze erg blij mee. De verkoop ging haar aan het hart, maar ze had de keuze tussen partner of bank eruit...

Nou, omdat ik toch bezig was heb ik nog even een oude schommelstoel die niet lekker schommelde vervangen door twee kleine stoelen, een gele en een groene. Inderdaad, ook een klein bedragje en in het dorp. Die heb ik aan het stuur van mijn fiets hangend mee naar huis kunnen nemen. Het was op loopafstand, dus ach. En volgens mij was het redelijk droog. Als je goed kijkt zie je de gele stoel bij de tafel staan en de groene stoel staat tegenover de nieuwe (voor ons dan) bank en salontafel.

Sinds bijna twee en een half jaar deel ik het huis met de allerliefste en nu
groeit MIJN huis steeds meer naar ONS huisje, en daar ben ik heel blij mee.
(Sorry jongens, jullie ouderlijk huis is wel echt veranderd.)
Bovendien was het gesjouw en geregel een welkome afleiding voor de spanning voor mijn komende presentatie, haha.

Zocht hij ons misschien?

Nog maar een paar dagen geleden waren de zoon en ik bij hem op bezoek en nu is hij ontsnapt. 

Was hij op zoek naar ons voor een tegenbezoekje misschien? Zocht hij mogelijk meer vrijheid?

Gelukkig (?) is hij weer veilig terug.

 

De dierentuin Artis uit Amsterdam was vandaag even een diertje armer. Een rode vari, een soort van halfaap, was ontsnapt en maakte van de gelegenheid gebruik om de binnenstad van Amsterdam te verkennen.

Het was een raar gezicht in de straten van Amsterdam deze voormiddag. “Ik moest plots vol op de rem”, zegt een taxichauffeur die het dier spotte. De medewerkers van Artis hebben er alles aan gedaan om de rode vari zo snel mogelijk terug in het verblijf te krijgen. Met de hulp van de politie konden ze hem na een “jacht” van drie kwartier terug meenemen. (http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20170704_02955964)