Rijkdom

          'Visite en vis blijven drie dagen fris.'
Dat is wat mijn moeder me vroeger vertelde.
Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat we ooit visite hadden die drie dagen bleef. Visite, dat was een uurtje 's avonds of een middag in het weekend, en dan voor het eten naar huis... Dan zorgde mijn moeder, en later ikzelf, dat er koffie en koekjes of koffie en cake in huis waren.
          Ik herinner me een keer dat er een vriendinnetje van me langs kwam vlak voordat we gingen eten, en mijn moeder vroeg haar om even op de bank te wachten tot we klaar waren met eten. Ik vond dat volgens mij ook normaal toen. Nu ik terugdenk vind ik het onvoorstelbaar, vooral omdat dit meisje uit Curacao kwam en het vreselijk raar moet hebben gevonden dat ze niets kreeg, dat wij verder aten zonder haar iets te geven. Het schaamrood staat nu op mijn wangen bij het idee.
          Mijn moeder deed niets raars, zo zijn we opgevoed en ik denk dat je het wel herkent en misschien nog wel doet... Het maakt je geen slecht mens, nee, het is gewoon hoe je opgroeit.

En nu:

Mijn lief vraagt of het goed is dat een jeugdvriend van hem langskomt. Even moet ik slikken; verlegenheid, ik ken hem niet niet. Klein huisje, weinig privacy. Natuurlijk zeg ik ja, want mijn huis is ook zijn huis tegenwoordig en natuurlijk zijn zijn vrienden welkom.
      'Hij heeft geboekt en blijft zes dagen.'
Ik moet nog een keer slikken, zes dagen...da's niet niks, zal ik maar zeggen, maar ik weet dat mijn man geen rare figuren in huis haalt.

Vandaag is het de vierde dag en ik geniet.
Als er één groot verschil is tussen visite vroeger thuis en visite uit Afrika, dan is het dat de voorbereiding niet gestressed is, want het gaat om het gezelschap zoals mijn liefste uitlegt. Natuurlijk maak je je huis een beetje schoon en je haalt wat eten in huis, maar het gaat om de verbindingen; de vriendschap, de familieband. Het gaat om het plezier elkaar weer te zien.
          Zo kan het gebeuren dat ik af en toe in de woonkamer zit met twee mannen die ieder in een voor mij onverstaanbare taal met het thuisland communiceren. Hard, want er moet een hele afstand overbrugd worden, haha. En lang, want zo direct als hier in Nederland gaan de gesprekken niet. Soms geven ze hun telefoon aan de ander want die moet natuurlijk ook even goededag zeggen aan de gesprekspartner(s). Ik zit en laat het over mij heen komen.
Er worden herinneringen opgehaald aan vroeger, aan vrienden, aan familie. De politiek wordt besproken, vrijer hier dan in het moederland waar je toch altijd op moet passen wat je zegt. Er wordt gesproken in Engels, Mandinka, Nederlands en een enkel zinnetje Duits/ Zwitsers.

Ik word verwend want mijn lief kookt vrijwel de hele tijd. We eten samen uit dezelfde schaal, mét lepels, dat dan weer wel, want we zijn nu in Europa.
We hebben heerlijke gesprekken, voor zover ik het kan verstaan, en aan het lachen te horen is de rest ook ontspannen en warm. De mannen leren elkaar hoe ze zich in Europa het best kunnen bewegen, want al is Europa voor velen het beloofde werelddeel, toch wordt er ook veel achtergelaten aan familie en cultuur. Onze gast heeft al ruim tien jaar in de Verenigde Staten gewoond voordat de liefde hem naar Europa voerde; een oude rot in het buiten 's lands grens wonen dus. Mijn man is ondanks eerdere Europa- ervaring nog een beginneling...zo ziet hij dat zelf natuurlijk niet.

Ik geniet van de nieuwe dingen die ik meemaak, stel je voor deze rustige koraspeler was ooit een bodyguard van de president... Dat was ooit ver van mijn bed en nu zo dichtbij. Langzaam hoor ik de mannen wakker worden, en ik ben dankbaar en blij voor wat ik van ze mee- krijg. Ik geniet volop en ik voel me een rijk mens.

Luie zaterdag

Zoals vaker heb ik kort geslapen vannacht, te kort. En nu ben ik de hele dag lui en hangerig.

Meteen wanneer ik opsta wacht me een fijne verrassing; de uit de dood herrezen Magic Johnson heeft mijn bureau onder gekotst. Mijn agenda, een boek dat ik nog moet recenseren, mijn laptop, alles zit onder de kots, gatverdegatver. Nog amper wakker ben ik aan het poetsen. Koude natte kots, bah. Later op de dag pak ik mijn mobiel en jawel, ook kots. Hij doet het weer maar heeft wel wat gebreken. Zielig voor Magic J en zielig voor mij.
Vergis je niet: ik ben blij dat hij er nog is hoor.

Ik schrijf mijn Morning Pages. Misschien kun je het je niet voorstellen, maar ik leer voor mijn plezier. Zo lees ik veel onder andere veel schrijfboeken, heerlijk, daarnaast volg ik graag schrijfcursusen en - workshops, en ik doe schrijfoefeningen waaronder de Morning pages.
          Dagelijks schrijven (de Ochtend Pagina’s) en de Artist’s Dates geven inspiratie en voeden je. Daardoor komt er ruimte voor nieuwe ideeen en inzichten. Inzichten, die  je vervolgens omzet in acties. (http://www.theartistsway.info/transformatie-in-twaalf-weken/)
           Na de ochtendpagina's doe ik mijn huiswerk. Ik volg een workshop Stembevrijding, dit is ver uit mijn comfortzone, maar zooo fascinerend.Ik zal hier beslist nog een keer dieper op ingaan, maar nu noem ik alleen het huiswerk als bezigheid.

Hier ben ik de hele ochtend mee bezig, hard aan het werk, druk, leuk etc. en daarna is het uit. Ik hang op de bank en zet de tv aan. Catfish, een programma over mensen die elkaar voor de gek houden op internet. Een heerlijk programma voor als je zit te nixen. Ik trek een dekentje over me heen en sta hooguit op voor een kop koffie of de telefoon.

Tot mijn verbazing zie ik de hele middag mijn eigen jongens op tv langskomen, zo goed als onherkenbaar, dat dan weer wel, maar het is toch apart. Jaren geleden hebben ze samen een rolletje in een reclame voor een verzekering gedaan en die reclame komt om de zoveel tijd weer op tv. Steeds opnieuw zie ik mijn oudste onderaan een trapgat staan en allerlei zwaren spullen opvangen, en mijn jongste is de eerste van twee brandweermannen die de trap op rennen.

Opeens is de middag om en is het tijd om weer wat te gaan doen. Zo lekker en lui kan een vrije dag zijn. Heerlijk.

Theedrinken op zijn leukst

Heb je ook zo'n hekel aan zo'n groot metalen theeëi? Ik vind ze lomp en onhandig. Ik dronk dan ook heel lang geen losse thee, maar nu heb ik iedere dag lol als ik thee drink.
Lol met mijn theemannetje. Hij is ideaal, ik stop de losse theeblaadjes in zijn broek, doe zijn bovenlijf er weer op, en hang hem vrolijk in mijn glas. Is de thee sterk genoeg dan hang ik hem even in een beker.
Deze foto's zijn niet scherp maar je ziet genoeg om een idee te krijgen. Ik drink hier hibiscusthee waardoor het er wat bloederig uitziet. De meeste lol heb ik wanneer ik het mannetje helemaal onder duw en hij voorover buigt. Er komen dan bellen uit zijn broek... hij laat dus windjes... hahaha. Als je niet wordt als de kinderen...

Dat geldt ook voor de volgende foto. Een van mijn favorieten: Gisteren vierden we de verjaardag van mijn allerliefste en een van de vrienden had zijn zoon meegenomen en zijn zoontje had zijn theeservies meegenomen. Op deze foto zie je grote stoere papa in gesprek met een kindertheekopje in zijn hand. Aandoenlijk.

 Zo leuk kan theedrinken dus zijn.

Daar gaan we weer

De tijd vliegt, echt waar. Maart, we zijn alweer in maart van 2016.
Gisteren liep ik weer via hetzelfde zandpad, waar ik tot voor kort elke week liep. Tot half januari jl. Toen hield het op. We moesten afscheid nemen en daarna had ik behoefte aan een pauze.

Gisteren ging ik voor het eerst naar een nieuw contact in het Rosa Spier Huis. Van harte, dat absoluut, anders zou ik het niet doen. Maar het koste me meer moeite dan ik had verwacht. Weer helemaal van voren af aan beginnen; kennismaken, aftasten, uitproberen wat goed valt en wat helemaal niet valt. Ik ben deze week niet helemaal fit, er zit een vervelende kou in mijn lijf. Ik adem moeizaam en vanochtend doet mijn hoofd pijn, alsof er sneeuw komt. Wie weet. Ik ben ruim een uur gebleven, toen was haar energie op.

Wanneer ik haar vraag of ze goed slaapt, kijkt ze me een tijdje zwijgend aan en zegt dan:
     ' Vaak als ik wakker word 's nachts, dan roep ik de naam van mijn man, dan vergeet ik dat hij er niet is.'
     ' Heeft u het idee dat hij u hoort, en dat hij dan komt?'
Ze is nog even stil en kijkt me recht in mijn ogen.
     'Ik denk het niet, ik denk niet dat hij komt.'
     'En in uw verbeelding? Komt hij in uw verbeelding?'
Stralend nu:
     'Jaha, in mijn verbeelding komt hij wel naar me toe.'
     ' Oh dat is fijn, dan zijn jullie toch een beetje samen.'
Een gelukzalig glimlachje blijft even hangen rond haar mond, en haar ogen kijken ver naar binnen.

En ik ben verloren...
Natuurlijk ga ik volgende week weer naar haar toe, Ze zei dat ze het goed vond als ik vaker kom.
Ik bof maar.