Rijkdom

          'Visite en vis blijven drie dagen fris.'
Dat is wat mijn moeder me vroeger vertelde.
Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat we ooit visite hadden die drie dagen bleef. Visite, dat was een uurtje 's avonds of een middag in het weekend, en dan voor het eten naar huis... Dan zorgde mijn moeder, en later ikzelf, dat er koffie en koekjes of koffie en cake in huis waren.
          Ik herinner me een keer dat er een vriendinnetje van me langs kwam vlak voordat we gingen eten, en mijn moeder vroeg haar om even op de bank te wachten tot we klaar waren met eten. Ik vond dat volgens mij ook normaal toen. Nu ik terugdenk vind ik het onvoorstelbaar, vooral omdat dit meisje uit Curacao kwam en het vreselijk raar moet hebben gevonden dat ze niets kreeg, dat wij verder aten zonder haar iets te geven. Het schaamrood staat nu op mijn wangen bij het idee.
          Mijn moeder deed niets raars, zo zijn we opgevoed en ik denk dat je het wel herkent en misschien nog wel doet... Het maakt je geen slecht mens, nee, het is gewoon hoe je opgroeit.

En nu:

Mijn lief vraagt of het goed is dat een jeugdvriend van hem langskomt. Even moet ik slikken; verlegenheid, ik ken hem niet niet. Klein huisje, weinig privacy. Natuurlijk zeg ik ja, want mijn huis is ook zijn huis tegenwoordig en natuurlijk zijn zijn vrienden welkom.
      'Hij heeft geboekt en blijft zes dagen.'
Ik moet nog een keer slikken, zes dagen...da's niet niks, zal ik maar zeggen, maar ik weet dat mijn man geen rare figuren in huis haalt.

Vandaag is het de vierde dag en ik geniet.
Als er één groot verschil is tussen visite vroeger thuis en visite uit Afrika, dan is het dat de voorbereiding niet gestressed is, want het gaat om het gezelschap zoals mijn liefste uitlegt. Natuurlijk maak je je huis een beetje schoon en je haalt wat eten in huis, maar het gaat om de verbindingen; de vriendschap, de familieband. Het gaat om het plezier elkaar weer te zien.
          Zo kan het gebeuren dat ik af en toe in de woonkamer zit met twee mannen die ieder in een voor mij onverstaanbare taal met het thuisland communiceren. Hard, want er moet een hele afstand overbrugd worden, haha. En lang, want zo direct als hier in Nederland gaan de gesprekken niet. Soms geven ze hun telefoon aan de ander want die moet natuurlijk ook even goededag zeggen aan de gesprekspartner(s). Ik zit en laat het over mij heen komen.
Er worden herinneringen opgehaald aan vroeger, aan vrienden, aan familie. De politiek wordt besproken, vrijer hier dan in het moederland waar je toch altijd op moet passen wat je zegt. Er wordt gesproken in Engels, Mandinka, Nederlands en een enkel zinnetje Duits/ Zwitsers.

Ik word verwend want mijn lief kookt vrijwel de hele tijd. We eten samen uit dezelfde schaal, mét lepels, dat dan weer wel, want we zijn nu in Europa.
We hebben heerlijke gesprekken, voor zover ik het kan verstaan, en aan het lachen te horen is de rest ook ontspannen en warm. De mannen leren elkaar hoe ze zich in Europa het best kunnen bewegen, want al is Europa voor velen het beloofde werelddeel, toch wordt er ook veel achtergelaten aan familie en cultuur. Onze gast heeft al ruim tien jaar in de Verenigde Staten gewoond voordat de liefde hem naar Europa voerde; een oude rot in het buiten 's lands grens wonen dus. Mijn man is ondanks eerdere Europa- ervaring nog een beginneling...zo ziet hij dat zelf natuurlijk niet.

Ik geniet van de nieuwe dingen die ik meemaak, stel je voor deze rustige koraspeler was ooit een bodyguard van de president... Dat was ooit ver van mijn bed en nu zo dichtbij. Langzaam hoor ik de mannen wakker worden, en ik ben dankbaar en blij voor wat ik van ze mee- krijg. Ik geniet volop en ik voel me een rijk mens.