woensdag 14 oktober 2015

Onderweg...

Zomaar, onderweg...

Onderweg naar het alombekende Rosa Spier Huis,
daar woont één van mijn nieuwe oude vriendinnetjes.
Het is onverwacht koud onderweg, en deze twee paarden kwamen gisteren heel dicht bij me staan grazen. Ze keken me om de beurt even aan en gingen toen verder. Ik werd een beetje warmer, in ieder geval van binnen.


Onderweg naar de herfst... En hij komt dit jaar wel heel erg vroeg. Als klein meisje kende ik alle padde(n?)stoelen uit mijn hoofd. Kennelijk ging ik vaak het bos in, misschien had ik toen nog niet zo'n hekel aan de kou...Ik vind paddestoelen nog steeds mooi en ze doen me aan vroeger denken, maar ik ben alle namen vergeten, behalve van het elfenbankje en de vliegenzwam.




Toen ik bij mijn nieuwe oude vriendinnetje aankwam was het stil, heel stil, op het geluid van de televisie na. Ik aaide haar over haar knie en zei goedendag, en het bleef stil. Klein vrouwtje in de grote rode stoel, zo diep in slaap. Ik kreeg haar niet wakker en besloot zachtjes te gaan voorlezen uit een boek dat ik bij me had... Geen reactie.
Vorige week hadden we uitgebreid gepraat aan de hand van de tekst van Het Dorp van Wim Sonneveld. Ze vertelde dat ze erg van Sonneveld hield en ik besloot een DVD van hem aan te schaffen en mee te nemen. Ik zette daarom de tv zacht en deed de DVD in de meegenomen DVDspeler.
Soms roept muziek mensen terug naar het hier en nu... het bleef stil. Heel stil, ik hoorde alleen zachtjes snurken, nog geen plooi bij haar ogen bewoog, geen mondhoek, geen vinger, helemaal niets.
Na een minuut of vijfenveertig ben ik weer weggegaan, nadat ik haar gedag zei en over haar wang aaide.
Geen reactie.
Misschien is ze ook onderweg...

zondag 11 oktober 2015

1001 nacht

Vind je dit niet romantisch!

http://www.arabwalldesign.nl/
Bij Arab Wall Design hebben ze schitterende muurstickers. Het duurt even voor je ze binnen hebt maar dan heb je ook wat. Deze sticker werd in drie delen geleverd. Bij de eerste poging scheurde ik meteen een stuk van het behang doordat ik een verkeerde plakband gebruikte om de sticker mee te bevestigen. Gelukkig is het vandaag koopzondag bij de Karwei om de hoek, dus ik kon behangveilige tape kopen. Toen het bed opzij geschoven om beter bij de muur te kunnen, en toen alle drie de delen opgeplakt: Wat spannend. 
Er werd geadviseerd om deze klus samen te klaren, en daar ben ik heel erg slecht in. Ook kon ik niet gnoeg afstand nemen van de muur om te zien of alles recht hangt...en bovenstaande foto is ook een beetje scheef, genomen. Maar goed, hij hangt en ik vind hem geweldig. Wij vinden hem geweldig!

dinsdag 6 oktober 2015

Slog 54 RIP

Een week later en broer Magic Johnson eet nog steeds slecht en gaat bijna niet meer naar buiten...

vrijdag 2 oktober 2015

Wakkerliggen

Het is midden in de nacht en ik wil slapen maar het lukt niet.

De grote trotse kater eet bijna niet sinds zijn kleine tweelingzusje gisteren overleed,,,14 jaar lang deelden ze lief en leed en nu opeens is het stil. Heel stil, want wat een kabaal kon ze maken. Ze liet het wel weten als ze naar binnen wilde, als ze wilde eten, wat ze heel vaak wilde, of als ze naar buiten wilde. En zeker op het laatst bedacht ze zich nogal eens, dan stond je op om haar naar buiten te laten en dan stond ze opeens stil en draaide zich om, zodat je midden in je loop bijna je nek brak of op haar stond.
Je  kon de keuken niet in of daar kwam ze aangerend, hobbel de hobbel en huppel de huppel, altijd vol enthousiasme:
     'Ha eten, mag ik ook, toe nou, please, ik wil ook'.

Soms werd je er gek van, vooral kaas en vis, daar deed ze een moord voor, bij wijze van. Alom aanwezig... en nu missen we haar, het gekke kleine dingetje.

Hier links ligt ze bij haar grote vriendin de buurvrouw op de bank, want vanzelfsprekend had de kleine koningin twee huizen, als het er niet meer waren.
Om de hoek is een dagopvang, de bewoners lopen vaak langs ons huis en Luna liet zich maar wat graag aaien door iedereen die even behoefte aan haar warnte had zo werd ze ook een therapiekatje voor deze en geen.

De laatste tijd werd ze heel mager en opeens begon haar buikje heel dik te worden. Ze leek geen pijn te hebben en daarom lieten we de natuur haar gang gaan, maar opeens werd het stil; ze bedelde niet meer om eten, ze maakte geen kabaal als ze naar buiten wilde. Ze bleef gewoon geduldig wachten, net zoals haar broer dat altijd doet. Toen gingen de alarmbellen rinkelen en toen de zoon die haar een paar weken niet had gezien, langskwam en extra druk zette besloot ik toch naar de dierenarts te gaan...
   
De avond ervoor was ik al wat aangeslagen, ik had een akelig gevoel, dat werd de volgende ochtend versterkt, Ze was lief, heel lief en spinde als ik haar aaide, maar ze kwam amper van haar plaats af. voorzichtig zette ik haar in een tas en ging op weg. Normaal kon ik nooit fietsen omdat ze zo protesteerde maar ze lag heel rustig en dus waren we een half uur voor de afspraak al aanwezig. Ik aaide haar terwijl ze in de tas lag en sprak met haar, zei haar dat het goed was zo, dat het mooi was geweest en ze leek zich te berusten. Eenmaal binnen zei de dokter al snel dat zo'n buikje weinig goeds betekende en er maar één oplossing was...
 Ondanks dat ik het aan had zien komen overviel het me toch en de tranen sprongen in mijn ogen. Hoe neem je zo opeens afsheid van een dierbaar vriendinnetje waar je zo lang lief en leed mee hebt gedeeld...Om een lang verhaal kort te houden: ze gaf zich duidelijk over nadat ik haar bedankte en nogmaals zei dat het mooi is geweest. Bij het eerste spuitje zakte al meteen haar kopje naar beneden en ze zakte door haar pootjes, haar lijfje was op en ze had alleen overleefd op karakter volgens de dokter. Het tweede spuitje was al eigenlijk niet meer nodig...
Ze is heel rustig ingeslapen terwijl ze op mijn borst lag...

Nou, misschien kan ik nu wel slapen en moest dit er gewoon even uit...

donderdag 1 oktober 2015

Luna R.I.P.


Lieve Luna, vandaag hebben we met pijn in het hart afscheid van je moeten nemen