Thuis

Ik neem opeens een duik naar beneden en bedenk: zie je, hier kan ik weer op de grond zitten. Ik krijg een brok in mijn keel en sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik moet huilen, hartstochtelijk huilen. Even maar en dan kijk ik verbaasd om mij heen, mijn hand glijdt over het kleed dat nu mijn zetel is. Ik ben gelukkig.

Zaterdagochtend 8 uur 40

Ofwel
Wie zijn kwetsuren koestert, wordt nooit meer echt gezond.
Uit De Bruidskogel van Els de Groen.