Ach, die Magic!

Ach, die Magic. Komt 'ie binnen- geef ik lekker eten- neemt een beetje- kijkt me hoopvol aan-geef nog een beetje- kijkt me hoopvol aan-?- geef melk- loopt er op af en kijkt me dan heel lief en hoopvol aan- ? ik aai hem- hij kijkt me lief en hoopvol aan- en spint een beetje- ik geef hem een stukje zalmstick- hij ruikt er eens aan en inderdaad, hij kijkt me lief en hoopvol aan- ik zeg dat dit alles is dat ik heb- dan loopt hij berustend naar de voordeur- nou, laat me er dan maar weer uit.

Het is bijna een jaar geleden dat zijn zusje stierf en sinds die tijd is het sukkelen met Magic. Er was zelfs een tijd dat ik dacht dat het afgelopen was met hem. Zie ook http://saskiaangenent.blogspot.nl/2016/02/afscheid-of-niet.html. Twee keer was ik bij de dierenarts. Hij/ zij vond het te vroeg voor een spuitje. Ik kan het eigenlijk niet meer aanzien.
Als ik hem eten geef dan lijkt hij zo'n honger te hebben dat hij van ellende tegen me aan springt en dan wankelend op zijn krachtloze pootjes weer neerkomt. Hij lijkt de hele dag honger te hebben en neemt dan één of twee hapjes en gaat dan weer. Ik heb nog nooit zo veel katteneten weg moeten gooien. Hij heeft zo veel en vaak gekotst

Ik zie hem wel eens midden op straat liggen slapen, wat hij vroeger nooit zou doen, en hou dan mijn hart vast. Hij slaapt tegenwoordig gewoon door als hij in de stromende regen ligt te slapen en komt dan later echt als een verzopen katje thuis. Alleen zijn kopje is nog zwart, de rest van zijn sterk vermagerde lijf is roodbruin aan het worden.

Kwaliteit van leven... Ik weet het niet.

Ik snap het niet goed: niemand laat na vijftien jaar trouwe dienst zijn vierpotige levensgezel zomaar inslapen. Hoe kan het dat je dan afhankelijk bent van een dierenarts die nog allerlei ( dure) onderzoeken wil doen en beslist dat het nog te vroeg is? Ik durf niet meer terug, nee. Angst dat hij/ zij het nog steeds te vroeg vindt.

Ik gun hem zo een rustige dood in vertrouwde armen.
Laat hem alsjeblieft niet aangereden worden, of door honden  de dood in worden gejaagd! Hij weet van voren amper dat hij van achter nog leeft. Wat de dierenarts van zijn zusje al zei: 'Het lijfje is op, ze leeft alleen nog op karakter, ' dat geldt voor Magic helemaal. Soms kijkt hij me aan alsof hij wil zeggen; 'Wat doe ik hier eigenlijk'. Maar als ik hem borstel of kam - hij maakt zichzelf nauwelijks meer schoon- dan knort en spint hij alsof hij de gelukkigste kat van de wereld is.

Het grote feest

Tobaski, ofwel het grote feest. Eigenlijk was dat 12 september al, maar vanwege organisatorische redenen, of logistieke redenen, vierden we het een week later. Vanuit alle hoeken van Europa kwamen oude kindervrienden bij elkaar om in Bussum, of all places, gezamenlijk het Tobaski- feest te vieren.
Vrijdagochtend om een uur of half negen kwam de eertse gast aan. Hij kwam vanuit Zwitserland, met het vliegtuig. Vrijdagmiddag kwam de eregaste en onvolprezen kookster en nog zoveel meer, aan, met de auto uit West Duitsland. Helaas was haar man ziek en kon er dus niet bij zijn. Zaterdagochtend terwijl we nog op één oor lagen, kwam de goede jeugdvriend aan, met de bus uit oost Duitsland. Eigenlijk zou nog een vriendin uit Engeland komen, maar helaas kon ze het weekend geen vrij krijgen. Zaterdagmiddag kwam de jongste zoon met vriendin uit Amsterdam, en bij toeval ontmoette iedereen tijdens het doen van de laatste inkopen, de nieuwe vriendin van de inburgeringscursus en haar man, en dezen kwamen uiteraard meevieren. Mijn lief is de gastheer, en ik, ik hoefde alleen maar te laten gebeuren. Kortom, een huis en een tuin vol. De weergoden waren ons genadig en ondanks de voorspelde ellende van kou en regen, konden we de hele tijd buiten zitten. Sorry buren, het is maar eens in het jaar.

Hier volgt een impressie:

 Een dierbare oude vriendschap wordt vervolgd:

En dan... de overheerlijke Benachin

In de krant

En dan sta je opeens in de krant: 

Alleen zei ik nadrukkelijk dat ik niemand wilde verplichten om vrijwilligerswerk te doen. Maar het is waar dat ik het een haast onverdragelijke gedachte vind dat honden iedere dag worden uitgelaten en veel ouderen maar een uurtje per week of nog minder. Daarom zou ik als ik burgemeester was een manier zoeken om het te stimuleren dat mensen  een uurtje per week besteden aan een ander die dat hard nodig heeft.
Ook klopt het niet dat ik een weblog over eenzaamheid schrijf maar over momenten met demente ouderen. Zie http://de-mo-mentie.blogspot.nl/

Lekkerrrr warm

Hmm, wat zal ik doen? Onder het dekbed of vannacht maar even niet?

Oh wat vind ik het lekker die warmte.

 

Genieten en trillende bovenbenen

We kennen elkaar uit het klooster, of eigenlijk moet ik zeggen: door het klooster. We hebben nooit écht samengewerkt, maar kennen elkaar van bedrijfsuitjes. Als ik het me goed herinner, vooral van een of twee busreizen met de zusters, waar we allebei als begeleiding aanwezig waren. Heel af en toe doen we een koffie samen, of zoals vandaag, gaan we een eindje rijden en even de natuur in. Vandaag hadden we weer eens afgesproken om samen erop uit te trekken met de scooter. Op de een of andere manier vind ik het echt heel leuk om achterop de scooter te zitten. Maar... mijn bovenbenen gaan op een gegeven moment protesteren, mijn voeten gaan wegglijden en de spieren van mijn bovenbenen gaan raar trillen. Zo gek. Ik hoor daar nooit iemand over. Ben ik de enige met trillende bovenbenen achterop de scooter? Heeft dat uh, soms met onze omvang te maken? Ik moet ze in een 'o' vorm houden om mijn voeten op de plek te plaatsen.

Maar goed, het grote woord was vooral GENIETEN!
Gereden, gelopen, gezeten, ontspand, veel gepraat, op bankjes gezeten over water uitkijkend, prachtige natuur gezien en gevoeld. Heerlijk. We zijn in de buurt van kasteel Groeneveld geweest en daar was het zo mooi: