Ach, die Magic!

Ach, die Magic. Komt 'ie binnen- geef ik lekker eten- neemt een beetje- kijkt me hoopvol aan-geef nog een beetje- kijkt me hoopvol aan-?- geef melk- loopt er op af en kijkt me dan heel lief en hoopvol aan- ? ik aai hem- hij kijkt me lief en hoopvol aan- en spint een beetje- ik geef hem een stukje zalmstick- hij ruikt er eens aan en inderdaad, hij kijkt me lief en hoopvol aan- ik zeg dat dit alles is dat ik heb- dan loopt hij berustend naar de voordeur- nou, laat me er dan maar weer uit.

Het is bijna een jaar geleden dat zijn zusje stierf en sinds die tijd is het sukkelen met Magic. Er was zelfs een tijd dat ik dacht dat het afgelopen was met hem. Zie ook http://saskiaangenent.blogspot.nl/2016/02/afscheid-of-niet.html. Twee keer was ik bij de dierenarts. Hij/ zij vond het te vroeg voor een spuitje. Ik kan het eigenlijk niet meer aanzien.
Als ik hem eten geef dan lijkt hij zo'n honger te hebben dat hij van ellende tegen me aan springt en dan wankelend op zijn krachtloze pootjes weer neerkomt. Hij lijkt de hele dag honger te hebben en neemt dan één of twee hapjes en gaat dan weer. Ik heb nog nooit zo veel katteneten weg moeten gooien. Hij heeft zo veel en vaak gekotst

Ik zie hem wel eens midden op straat liggen slapen, wat hij vroeger nooit zou doen, en hou dan mijn hart vast. Hij slaapt tegenwoordig gewoon door als hij in de stromende regen ligt te slapen en komt dan later echt als een verzopen katje thuis. Alleen zijn kopje is nog zwart, de rest van zijn sterk vermagerde lijf is roodbruin aan het worden.

Kwaliteit van leven... Ik weet het niet.

Ik snap het niet goed: niemand laat na vijftien jaar trouwe dienst zijn vierpotige levensgezel zomaar inslapen. Hoe kan het dat je dan afhankelijk bent van een dierenarts die nog allerlei ( dure) onderzoeken wil doen en beslist dat het nog te vroeg is? Ik durf niet meer terug, nee. Angst dat hij/ zij het nog steeds te vroeg vindt.

Ik gun hem zo een rustige dood in vertrouwde armen.
Laat hem alsjeblieft niet aangereden worden, of door honden  de dood in worden gejaagd! Hij weet van voren amper dat hij van achter nog leeft. Wat de dierenarts van zijn zusje al zei: 'Het lijfje is op, ze leeft alleen nog op karakter, ' dat geldt voor Magic helemaal. Soms kijkt hij me aan alsof hij wil zeggen; 'Wat doe ik hier eigenlijk'. Maar als ik hem borstel of kam - hij maakt zichzelf nauwelijks meer schoon- dan knort en spint hij alsof hij de gelukkigste kat van de wereld is.