donderdag 31 juli 2014

Ik heb het niet geweten


Er was een tijd dat mensen zeiden: ik heb het niet geweten, als een excuus voor gruweldaden. Maar nu, mede dankzij sociale media, zien en horen we alles.
We zien Boko Haram, de hele wereld weet hoe ze Nigeria terroriseren, hoe ze bijna tweehonderd meisjes ontvoerden, en er gebeurt niets…
Onder het oog van de wereld komt ISIS op.
"Nazisymbolen, het brengen van de Hitlergroet en vlagverbrandingen zijn voorbeelden van uitingen die niet worden getolereerd. Hetzelfde geldt voor de ISIS-vlag; die mogen demonstranten niet meedragen."

We zien tegenstellingen waar dat niet hoeft, maar ze groeien, zomaar opeens terwijl we even niet opletten. Herhaalt de geschiedenis zich?
Jodenhaat, Homohaat, Moslimhaat?

Ik sta erbij en kijk ernaar.

Wat kan ik doen. Ik zie het, het gebeurt onder mijn ogen, en ik weet niet wat ik kan doen. Ik weet niet wie de goeien en wie de slechten zijn.
Er is zoveel informatie, maar wat is die informatie waard.
            De Amerikanen zeggen…
            De Russen zeggen…
            De Israëli zeggen…
            De Palestijnen zeggen…
            Boko Haram zegt…
            IS(IS) zegt…
            De Oekraïners zeggen…
Wat is waarheid, hoe bepalen belangen wat er wordt gezegd en getoond. Ik ken echt niet alle belangen die er spelen. Komt het Israel wel een beetje te goed uit dat er een vliegtuig wordt neergehaald? Komt het Amerika wel een beetje te goed uit dat Rusland op wat voor manier dan ook misschien is betrokken bij een vliegtuig dat wordt neergehaald?

Ik sta erbij en kijk ernaar

Ik zie beelden, zo gruwelijk! Er is een confrontatie met andere culturele waarden, soms is er meer en soms is er minder respect voor de overledenen.
En dan de rol van de pers; bestaat een oorlogssituatie pas wanneer er pers aanwezig is.
            Maak even een paar bloedige foto’s van kinderen, want we hebben geld nodig voor nieuwe wapens.

De oorlog in Darfur, daar denk ik vaak aan dezer dagen, meer dan anders. Ik vind het echt mooi, al die aandacht voor de overledenen van het vliegtuig, en ik snap ook dat het heel dichtbij komt wanneer de slachtoffers je buren of sportcollega’s kunnen zijn, maar….hoeveel mensen zijn er niet gedood in andere situaties. Absoluut ontelbaar. Eén dag nationale rouw…? Eén heel jaar, een heel leven nationale rouw. Oh nee, niet nationaal, want het zijn geen Nederlanders…
Weer die verdomde grenzen, en ik haat grenzen.
Ik haat ‘zij’ en ‘wij’ gevoel.
Wanneer we ‘hun’ ook een gezicht geven, de verhalen vertellen zoals de Nederlandse slachtoffers een gezicht krijgen door alle verhalen van vrienden en collega’s, dan blijkt het weer: we zijn allemaal hetzelfde. Mijn verdriet en jouw verdriet zijn hetzelfde. Waarom wordt dat niet gezien.

En nu is het 2014, we hebben toegang tot immens veel informatie, er zijn gruwelijkheden gaande. Ik wil niet over een aantal jaren terugkijken en zeggen: Ik heb het niet geweten. Ik heb toegekeken en niet ingegrepen.
            Ik voel me machteloos, ik snap niet het onmenselijke geweld dat in naam van God of Allah wordt gepleegd. Ja, ik ben in schok van onthoofdingen, verkrachtingen, mensenroof. En ik schrik van de venijnigheid waarmee men elkaar de dood toewenst, liefst een langzame wrede dood. Ik snap er oprecht niets van, en het ergste vind ik dat ik dus straks misschien ook zeg:

Ik heb het niet geweten



maandag 28 juli 2014

maandag 7 juli 2014

De verwondering Onderweg

Onderweg, lopend van nergens naar nergens, en wat kom je dan tegen:

Prachtige wilde blauwe bloemen, en


Zomaar midden op een stoep, ik moest eerst goed kijken voor ik zag wat het was: 
een uitgedroogde overleden kikker. Dat verwacht je toch niet!



vrijdag 4 juli 2014

I hartje KIJKOOR

Vanmiddag was in galerie KIJKOOR te Eemnes de opening van een bijzondere fototentoonstelling:
Mensen die kijken naar mensen. De tentoonstelling is nog te zien tot 15 augustus.
De fotograaf is Arnold Berkhout, client bij Sherpa, en hij heeft samen met fotografe  Margot van Brakel een prachtige serie portretten gemaakt. Misschien is de grootste verdienste van deze tentoonstelling wel dat door deze prachtige portretten, mensen met een beperking vooral als mens, PUNT, worden neergezet.



I hartje KIJKOOR

Al jaren lang ben ik heimelijk een beetje verliefd op KIJKOOR. Op Outsider Art in het algemeen, en op het werk van de kunstenaars van galerie Kijkoor in het bijzonder.
Ik heb ook weleens de mogelijkheid onderzocht om daar te werken, maar mijn achtergrond was niet geschikt genoeg, of er was heel simpel gewoon geen vacature. 
Jaren geleden zag ik werk in het Singer in Laren, van schrik kocht ik meteen twee prachtige boeken met afbeeldingen van deze Outsider Art: Zonder omweg 1 en Zonder omweg 2. Ik bezocht Kijkoor in haar oude behuizing, maar nu was het al weer een tijd geleden, en eerlijk gezegd was ze een beetje aan mijn aandacht ontsnapt, tot ik de aankondiging van de bovengenoemde tentoonstelling zag.

I hartje KIJKOOR

Wat een mooi pand, mijn hart ging open. Overal waar je kijkt zie je de fleurige grote kunstwerken. Buiten, binnen, overal. We mochten op eigen gelegenheid even door het pand lopen. Ik ben verliefd.... overal creatieve plekken, mooie mensen, communicatie via het hart...Uitnodigende ateliers, geweldig.