Terug naar de kust

Geboren en deels groot geworden in Haarlem, ben ik een strandmeisje. De zeelucht maak me altijd blij. Het voelt zelfs of ik dan beter kan ademen... Rond mijn tiende verhuis ik naar Breda, maar zelfs dan duwt mijn moeder een zootje kinderen in de auto en gaan we dagjes naar de zee. Jaren later woon ik vanwege stages weer een paar jaren in Haarlem, nu op kamers, en ik pak de fiets naar het strand in Bloemendaal... Verderop in mijn leven komt er zelfs een stukje grond in Rumba, Gambia. Wanneer ik daar ben ruik ik weer de zoute zeelucht als de wind goed staat. Ik adem diep in en voel me verbonden.

Al een tijdje voel ik een onweerstaanbare roep van de zee. Wat houdt me tegen: het onbetrouwbare weer...het op- en neerreizen met de trein... en dan komt Corona. Ik kan een tijd niet eens met de trein, het is ook niet leuk nu met de trein reizen... mondkapjes, afstand etc. Corona versterkt mijn verlangen naar zee. Bijna onhoudbaar nu.
Dan kom ik een te mooi aanbod tegen op Marktplaats. Ik kan niet geloven dat het waar is; ik mag twee nachten in een huisje in Egmond aan zee. 150 meter vanaf het strand! Zo krijg ik mijn strandretraite... Ik geniet to the max!!!

    

Hernieuwde kennismaking

Down Memory Lane? Of, op naar de toekomst?
Ken je dat? Ga je woensdagochtend op visite bij een oude nicht, kom je vrijdag tegen de avond pas weer thuis...
Als jonge meisjes trokken we samen op, in ieder geval bij familiedingen en vakanties, als oudere meisjes/ vrouwen zien we elkaar bij meest begrafenissen. Soms raakt een post op Facebook de een of de ander, zo ook de laatste keer. Zullen we nou gewoon eens... Ik was nog nooit bij haar geweest in het huis waar ze al twintig jaar woont. Haar geweldige dochter had ik tot voor woensdag zelfs nooit in het echt gezien.

Duinen bij Schoorl

Lichtjesavond in Petten

Duinen bij Schoorl

 

Om een lang verhaal kort te houden; we hebben gepraat en gepraat en gepraat, over vroeger, over nu , en een klein beetje over straks, waarheen.... We hebben verloren sleutels geprobeerd te vervangen door takjes en een tennisracket, midden in de nacht.

We  hebben gelopen door de duinen en over het strand, we hebben in de zon gelegen en genoten van de zee.

Maar boven alles hebben dochter en ik elkaar als tante en nichtje geadopteerd. Blij mee!

Even een pakje ophalen, en dan

Na veel gedoe kan de liefste in Alkmaar een pakje ophalen dat uit Gambia voor ons is meegegeven aan iemand die toch naar Nederland gaat. Zaterdagochtend, wordt er afgesproken. Ik besluit mee te gaan. We zien elkaar al niet zo veel en bovendien zit ik wat veel thuis deze 'vakantie'. Het mes snijdt zo aan twee kanten.
Dankzij 9292ov gaat de reis bijna vanzelf en alles klopt, geen vertragingen, geen omleidingen, niet te geloven. We bellen aan en gaan een stuk of acht trappen op. Even kletsen in een taal die ik nog steeds niet versta, kopje koffie, pakje overhandigen. Even kijken voor een eerste indruk: Prachtig. Een soort schoonzusje van me heeft voor ons heel erg mooie kleding laten maken, zo bijzonder. En we hadden het niet meer durven hopen, maar de kleding is op tijd binnen voor Tobaski, het Offerfeest, op 1 september. 

Ik stel voor om vanuit Alkmaar even naar het strand te gaan voordat we weer terug naar huis gaan, en zo komen we via Haarlem in Zandvoort terecht.

Tsjonge, wat is dat lekker... Als kind ging ik vaak naar het strand. Ik ben geboren in Haarlem, en ook als jong volwassene woonde ik een tijd in Haarlem. Ik ging dan op de fiets via Bloemendaal naar het strand. De meeste herinneringen zijn uit mijn kindertijd: de zoute lucht, de terugtrekkende golven die je voeten proberen mee te nemen, de schuimkragen op de golven, de schelpen, de zeemeeuwen, en boven alles de zoute zeelucht. 

We lopen over het strand en door de branding, en ik geniet volop. De liefste ook. Het is leuk om dit samen te doen; een jeugdherinnering wordt gekoppeld aan mijn huidige leven met de liefste.

Ik maak nog een lelijk foutje; zittend op het terras schuif ik mijn stoel aan, en schuif de zware stoel waar ik in zit, zo over de blote tenen van mijn lief. Tenen helemaal open, lief bijna in tranen.
Oeps, sorry.

Moe en voldaan gaan we rond etenstijd weer naar huis: Dat was even het pakje ophalen!

Slog 62

Boerkini, overgewicht, nou én!