Even een pakje ophalen, en dan

Na veel gedoe kan de liefste in Alkmaar een pakje ophalen dat uit Gambia voor ons is meegegeven aan iemand die toch naar Nederland gaat. Zaterdagochtend, wordt er afgesproken. Ik besluit mee te gaan. We zien elkaar al niet zo veel en bovendien zit ik wat veel thuis deze 'vakantie'. Het mes snijdt zo aan twee kanten.
Dankzij 9292ov gaat de reis bijna vanzelf en alles klopt, geen vertragingen, geen omleidingen, niet te geloven. We bellen aan en gaan een stuk of acht trappen op. Even kletsen in een taal die ik nog steeds niet versta, kopje koffie, pakje overhandigen. Even kijken voor een eerste indruk: Prachtig. Een soort schoonzusje van me heeft voor ons heel erg mooie kleding laten maken, zo bijzonder. En we hadden het niet meer durven hopen, maar de kleding is op tijd binnen voor Tobaski, het Offerfeest, op 1 september. 

Ik stel voor om vanuit Alkmaar even naar het strand te gaan voordat we weer terug naar huis gaan, en zo komen we via Haarlem in Zandvoort terecht.

Tsjonge, wat is dat lekker... Als kind ging ik vaak naar het strand. Ik ben geboren in Haarlem, en ook als jong volwassene woonde ik een tijd in Haarlem. Ik ging dan op de fiets via Bloemendaal naar het strand. De meeste herinneringen zijn uit mijn kindertijd: de zoute lucht, de terugtrekkende golven die je voeten proberen mee te nemen, de schuimkragen op de golven, de schelpen, de zeemeeuwen, en boven alles de zoute zeelucht. 

We lopen over het strand en door de branding, en ik geniet volop. De liefste ook. Het is leuk om dit samen te doen; een jeugdherinnering wordt gekoppeld aan mijn huidige leven met de liefste.

Ik maak nog een lelijk foutje; zittend op het terras schuif ik mijn stoel aan, en schuif de zware stoel waar ik in zit, zo over de blote tenen van mijn lief. Tenen helemaal open, lief bijna in tranen.
Oeps, sorry.

Moe en voldaan gaan we rond etenstijd weer naar huis: Dat was even het pakje ophalen!