Even een pakje ophalen, en dan

Na veel gedoe kan de liefste in Alkmaar een pakje ophalen dat uit Gambia voor ons is meegegeven aan iemand die toch naar Nederland gaat. Zaterdagochtend, wordt er afgesproken. Ik besluit mee te gaan. We zien elkaar al niet zo veel en bovendien zit ik wat veel thuis deze 'vakantie'. Het mes snijdt zo aan twee kanten.
Dankzij 9292ov gaat de reis bijna vanzelf en alles klopt, geen vertragingen, geen omleidingen, niet te geloven. We bellen aan en gaan een stuk of acht trappen op. Even kletsen in een taal die ik nog steeds niet versta, kopje koffie, pakje overhandigen. Even kijken voor een eerste indruk: Prachtig. Een soort schoonzusje van me heeft voor ons heel erg mooie kleding laten maken, zo bijzonder. En we hadden het niet meer durven hopen, maar de kleding is op tijd binnen voor Tobaski, het Offerfeest, op 1 september. 

Ik stel voor om vanuit Alkmaar even naar het strand te gaan voordat we weer terug naar huis gaan, en zo komen we via Haarlem in Zandvoort terecht.

Tsjonge, wat is dat lekker... Als kind ging ik vaak naar het strand. Ik ben geboren in Haarlem, en ook als jong volwassene woonde ik een tijd in Haarlem. Ik ging dan op de fiets via Bloemendaal naar het strand. De meeste herinneringen zijn uit mijn kindertijd: de zoute lucht, de terugtrekkende golven die je voeten proberen mee te nemen, de schuimkragen op de golven, de schelpen, de zeemeeuwen, en boven alles de zoute zeelucht. 

We lopen over het strand en door de branding, en ik geniet volop. De liefste ook. Het is leuk om dit samen te doen; een jeugdherinnering wordt gekoppeld aan mijn huidige leven met de liefste.

Ik maak nog een lelijk foutje; zittend op het terras schuif ik mijn stoel aan, en schuif de zware stoel waar ik in zit, zo over de blote tenen van mijn lief. Tenen helemaal open, lief bijna in tranen.
Oeps, sorry.

Moe en voldaan gaan we rond etenstijd weer naar huis: Dat was even het pakje ophalen!

De (min of meer) schoonmoeders

Zomaar opeens ben ik twee dagen in Doesburg. De uitnodiging van Hetty- wij zijn de min of meer schoonmoeder van elkaars kind (...)- staat al een tijdje, maar ja, dat doe je niet zomaar toch, logeren bij de moeder van de vriendin van de zoon, zeker als je elkaar niet lang noch goed kent. De liefste moet gewoon werken en kan niet mee. De behoefte om 'er even uit te gaan' is echter sterker dan de solidariteit aan de liefste, die het trouwens geen enkel probleem vindt dat ik even weg ben. Zo gebeurt het dat ik vrijdag de trein neem naar Doesburg. Nooit geweest.

Grappig hoe onderweg niet alleen het landschap maar ook de mensen veranderen. Uren later kom ik aan in Dieren waar ik door Hetty, de collega-schoonmoeder met een Pipi Langkous-busje wordt opgehaald. Samen rijden we gezellig kwetterend naar haar huisje in Doesburg, waar ze woont. Een idylische plek aan de andere kant van het land, met honden, katten, een zoon en heel veel groen.

 
Eigenlijk is twee dagen veel te kort, blijkt ons al snel. Amper tijd in het schattige huisje met tuin. Hetty neemt me mee Doesburg in, en als een ware burgemeester/ burgejuffrouw, groet ze iedereen en vertelt honderduit wat we zien en tegenkomen onderweg. Veel mooie panden en straten, mooie doorkijkjes en een heerlijk ruikende kruidentuin. We eindigen uiteindelijk in restaurant de Bonte Hond. Familieverleden en lekkere schotels.

 










's Avonds thuis bekijken we de film waarin de zoon de hoofdrol speelt. Eindelijk hebben we een copie. We kletsen verder, en moeten de film nog een keer bekijken omdat we er doorheen praten. Rond een uur of twee besluiten we naar bed te gaan. Ik begreep dat ik bij Hetty in bed zou slapen, maar ik mag in haar bed en zij gaat op de vliezozolder liggen.

Een tijd lig ik wakker, luisterend naar alle nieuwe geluiden. Een van de honden komt bij mij in de kamer liggen. Gelukkig niet op bed. De honden zijn lief, echt waar, maar ik ben nog steeds een beetje bang van honden.


De volgende ochtend ontbijten we heel rustig en uitgebreid. Uit de boeken blijkt ook hoeveel dezelfde interesses we hebben. Hier het boek: Helende verhalen. Geweldig. Ik kom hier ook mijn eigen boekje tegen, samen met een door mijn zwager gemaakte houten Humble met kat- beeldje. Leuk!


Dan gaan we nog een keer Doesburg in, lopen langs de haven, en verder door de mooie straten.

Vanwege de wind en regen gaan we binnen zitten en we genieten van een heerlijk lunch. Patat en bitterballen, omdat we dat thuis NOOIT eten, en mosterdsoep. Door de regen gaan we langzaam terug naar huis. We blijven praten en praten en vooral heel veel lachen, en opeens is het dan veel te nel weer tijd om op te stappen. Een bijzondere ervaring rijker.

Artis anders

De weg kwijt!

Vandaag wilde ik in Artis specifiek op zoek naar fijne schrijfplekken, maar ik had er gewoon niet aan gedacht dat het zomervakantie is. DRUK DUS. Niet een ideaal moment om schrijfplekken uit te proberen. Ik zag heel veel mensen, groot en klein, met een keppeltje of met een Tasbih in de hand, kinderwagens in alle soorten en maten, en zelfs speciale huiskinderwagens van Artis zelf. Ik zag zelfs vrij veel rolstoelen, ook groot en klein. Sneu natuurlijk, maar ik was blij dat ze er waren, dat je dus met een rolstoel goed terecht kunt in Artis.


Als je mensen wilt kijken dan zit je hier goed.
Maar ik kwam niet voor de mensen naar Artis, en foto's maken vind ik leuker wanneer er geen andere bezoekers op staan. Daarom stelde ik me vandaag de opdracht om foto's zonder mensen te maken.

Moeder & kind pauw vlogen voor mijn voeten langs de trap op.

Hoe druk het ook was, het is me gelukt... Ik bedoelde natuurlijk niet in de dierenverblijven, dat is al te voorspelbaar dat daar geen bezoekers zijn, nee, ik vond mooie doorkijkjes en bloemen en de waterdampfonteintjes net buiten artis op het Artisplein.

Een waterval zo dichtbij dat je voeten nat worden

Een verlegen kangoeroe verstopt in de struiken

Mooi waterdoorkijkje

Waterdamp

op het Artisplein