Wakkerliggen

Het is midden in de nacht en ik wil slapen maar het lukt niet.

De grote trotse kater eet bijna niet sinds zijn kleine tweelingzusje gisteren overleed,,,14 jaar lang deelden ze lief en leed en nu opeens is het stil. Heel stil, want wat een kabaal kon ze maken. Ze liet het wel weten als ze naar binnen wilde, als ze wilde eten, wat ze heel vaak wilde, of als ze naar buiten wilde. En zeker op het laatst bedacht ze zich nogal eens, dan stond je op om haar naar buiten te laten en dan stond ze opeens stil en draaide zich om, zodat je midden in je loop bijna je nek brak of op haar stond.

Je  kon de keuken niet in of daar kwam ze aangerend, hobbel de hobbel en huppel de huppel, altijd vol enthousiasme:
     'Ha eten, mag ik ook, toe nou, please, ik wil ook'.

Soms werd je er gek van, vooral kaas en vis, daar deed ze een moord voor, bij wijze van. Alom aanwezig... en nu missen we haar, het gekke kleine dingetje.

Hier links ligt ze bij haar grote vriendin de buurvrouw op de bank, want vanzelfsprekend had de kleine koningin twee huizen, als het er niet meer waren.
Om de hoek is een dagopvang, de bewoners lopen vaak langs ons huis en Luna liet zich maar wat graag aaien door iedereen die even behoefte aan haar warnte had zo werd ze ook een therapiekatje voor deze en geen.

De laatste tijd werd ze heel mager en opeens begon haar buikje heel dik te worden. Ze leek geen pijn te hebben en daarom lieten we de natuur haar gang gaan, maar opeens werd het stil; ze bedelde niet meer om eten, ze maakte geen kabaal als ze naar buiten wilde. Ze bleef gewoon geduldig wachten, net zoals haar broer dat altijd doet. Toen gingen de alarmbellen rinkelen en toen de zoon die haar een paar weken niet had gezien, langskwam en extra druk zette besloot ik toch naar de dierenarts te gaan...
   
De avond ervoor was ik al wat aangeslagen, ik had een akelig gevoel, dat werd de volgende ochtend versterkt, Ze was lief, heel lief en spinde als ik haar aaide, maar ze kwam amper van haar plaats af. voorzichtig zette ik haar in een tas en ging op weg. Normaal kon ik nooit fietsen omdat ze zo protesteerde maar ze lag heel rustig en dus waren we een half uur voor de afspraak al aanwezig. Ik aaide haar terwijl ze in de tas lag en sprak met haar, zei haar dat het goed was zo, dat het mooi was geweest en ze leek zich te berusten. Eenmaal binnen zei de dokter al snel dat zo'n buikje weinig goeds betekende en er maar één oplossing was...
 Ondanks dat ik het aan had zien komen overviel het me toch en de tranen sprongen in mijn ogen. Hoe neem je zo opeens afsheid van een dierbaar vriendinnetje waar je zo lang lief en leed mee hebt gedeeld...Om een lang verhaal kort te houden: ze gaf zich duidelijk over nadat ik haar bedankte en nogmaals zei dat het mooi is geweest. Bij het eerste spuitje zakte al meteen haar kopje naar beneden en ze zakte door haar pootjes, haar lijfje was op en ze had alleen overleefd op karakter volgens de dokter. Het tweede spuitje was al eigenlijk niet meer nodig...
Ze is heel rustig ingeslapen terwijl ze op mijn borst lag...

Nou, misschien kan ik nu wel slapen en moest dit er gewoon even uit...