Onrustig zit ik op mijn stoel. Ik draai nog een keer om en zie de katheder staan. Een mooie houten katheder met ijzeren poten. Het hout heeft een heel verhaal te vertellen, als ik zo kijk naar de kringen en vlekken. Mooi.En daar mag ik over acht dagen mijn verhaal aan toevoegen. Ook mooi. En spannend. Voor het eerst in mijn leven geef ik een lezing. Echt waar? Voor het eerst? Volgens mij wel, zeker in het openbaar. En lezing over mijn geesteskind. Hoe hij is ontstaan en hoe hij zich heeft ontwikkeld tot nu toe.
Ik vind het leuk om mijn verhaal te kunnen vertellen. Een goede gelegenheid voor mijzelf om de laatste vijf jaar, qua geesteskind en ik, op een rij te zetten. Om het verhaal rond te maken. In tekst en in beeld. Uiteráárd in tekst en in beeld. Dat hoort bij me, dat is deel van mijn verhaal.
Het is hartverwarmend om te zien dat mensen die me dierbaar zijn, de moeite willen nemen om langs te komen, om mijn verhaal te horen en om mij te steunen. te steunen in deze voor mij nieuwe fase. Ja, een nieuwe fase. Ik treed naar buiten. Mijn geesteskind en ik, wij zijn er aan toe om naar buiten te treden.
Bij iedere nieuwe fase horen bibbers. Bibbers op onverwachte momenten en niet altijd verklaarbaar.
Maar toch... Ik heb er zin in! Ik denk zelfs dat het leuk wordt.
Terwijl ik dit schrijf komt er opeens een verlegen zon om de hoek kijken. Hij durft nog niet door te breken terwijl we daar zo hartstochtelijk naar verlangen.'Kom maar zon. Probeer het maar. We wachten al zo lang op je.'
Zachtjes hoor ik de zon tegen mij zeggen:
'Kom maar Sas. Probeer het maar. We wachten al zo lang op je.'
Met zoveel steun moet het toch een hartstikke leuke avond worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten