Opsteker 18

Opsteker 17

Feestje

Het was gisteren maar liefst negenentwintig jaar geleden dat mijn oudste ter wereld kwam. Dit prachtige feit hebben we gevierd met een etentje in Bazar in Amsterdam. Wat een feest!

Iedere moeder weet dat het ouderschap best wel zijn uitdagingen, zo zullen we het maar noemen, kent, naast de vele mooie momenten natuurlijk. Maar wat een rijkdom is het wanneer je zo met zijn allen bij elkaar zit en het gewoon hartstikke fijn hebt. Zo'n feestmiddag/ -avond als gisteren is echt een moment met een gouden randje.
Trots op jullie.
Blij met geliefden en familie.

Trouwens, wat heeft Bazar waanzinnig mooie toiletten:

Zo'n omhoogstaand ding

Ja hoor, het is weer zo ver. Vanochtend was ik op visite bij mevrouw B.

Kijk, hij heeft handtasjes bij zich.

Vandaag heb ik haar apart voorgelezen, op haar eigen kamer. Nadat het vorige week zo'n succes bleek, heb ik vandaag nog een keer 'Humble Fluisteringen', tekeningen en quotes meegenomen en het boekje 'Meneer Humble, verhalen en tekeningen.'
Eerst bladeren we samen door 'Fluisteringen'. Sommige tekeningen vindt ze wel erg simpel en sommige quotes vindt ze veel te filosofisch. Opmerkelijk is dat iedere keer dat ze door het boekje bladert de tekeningen volkomen nieuw voor haar zijn en haar reacties dientengevolge ook steeds verschillend. Er is echter één ding waar ze niet bij kan.
     'Is het nou een mannetje of een vrouwtje? Ik kan het niet zien hoor.'
     'Dat maakt toch eigenlijk niets uit.'
     'Nou, hij moet zo'n omhoogstaand ding hebben. Dat vinden ze wel erg fijn hoor.'
     'Uh...?'
     'Ja, dat vinden ze aangenaam. En als je nader bij elkaar komt dan kun je daar mee spelen. Nou ja het hoeft niet hoor, maar dat vindt zo'n man wel aangenaam.'
Ze is een tijdje stil en lijkt terug in de tijd te gaan.
     'Ja, dat hoort er wel bij hoor.'
Ik leg uit dat het verhalen en tekeningen voor kinderen zijn.
     'Nou dat maakt toch niet uit, zo'n omhoogstaand ding is toch heel normaal.'
     'Ja, dat is waar, maar toch...'
We moeten er allebei om lachen.


Het plaatje links is niet duidelijk voor haar:
     'Ja, ik zie dat ze knuffelen, misschien doen ze ook nog iets anders, maar dat kan ik niet goed zien. Wat een stom plaatje, ik zie niet eens wat ze verder nog doen.'


Aan het eind als ik weg ga, sta ik op en geef haar een hand.
     'Vind je het erg als ik blijf zitten?'
Ze zit in een grote zware rolstoel en kan daar echt niet zelf uitkomen. Zo aandoenlijk, ze heeft er (even)
geen erg in.

Droomvallei Uitgeverij

Nog maar kort geleden ontdekte ik Droomvallei Uitgeverij in Breda. Wat een herkenning en wat een genot. Inmiddels heb ik, binnen een week, vier van hun heerlijke boekjes in huis.

https://www.droomvalleiuitgeverij.nl/

Dit zijn de eerste boekjes die ik in handen kreeg. Bij elk nieuw boekje ben ik nog enthousiaster over de Droomvallei; wie zou daar nou niet bij willen horen! Zoals er op de site staat, staat de Droomvallei voor:

Fijne boeken, ook over ingewikkelde onderwerpen

Van voorleesboeken over pesten tot dóórleesboeken over verslaving. En van tienerboeken over verlies tot creatieve boeken om zelf ontspannen te tekenen of te schilderen:  Droomvallei Uitgeverij is er in gespecialiseerd.

En even speciale aandacht voor  dit sympathieke project: 

Het boekje Jamil en Jamila. Jamil & Jamila is geschreven en geïllustreerd om op de scholen in de vluchtelingenkampen te gebruiken. De structuur en regelmaat die het schoolleven biedt, vermindert de kans op een blijvend trauma en zorgt voor een beter toekomstperspectief.
Het boek is zo geschreven dat het kinderen ondersteunt bij wat voor hen belangrijk is, zoals het leren en onthouden van hun eigen achternaam, de cijfers en de kleuren.

Dingen die voor kinderen in Europa heel vanzelfsprekend zijn, maar die zij zijn vergeten. Kinderen in Europa kunnen door het lezen van het boek meer begrip krijgen voor leeftijdgenootjes in de vluchtelingenkampen.
Dit boek is het eerste deel in een serie. Met de aankoop van dit boek worden de kinderen gesteund die slachtoffer zijn van de Syrische burgeroorlog. Voor elk verkocht exemplaar stelt Droomvallei Uitgeverij het volgende deel van deze serie gratis beschikbaar aan de kinderen in de vluchtelingenkampen.

Het boekje verschijnt in verschillende talen, en ik heb erg getwijfeld of ik het in het arabisch zou kopen, maar besloot het toch de Nederlandse versie (deel 2) aan te schaffen. Wat is het een leuk, mooi en leerzaam boekje, met extra info achterin. Een recept, tot tien leren tellen in het arabisch, info over Aleppo en Palmyra. Kortom, zo de moeite waard.
Voor ieder in Nederland verkocht boek doneert de uitgeverij een arabisch exemplaar  aan vluchtelingenkinderen.

Nog een impressie

Uit mijn wekelijkse bezoekje: 

Boven gekomen is mevrouw B niet op haar kamer, maar na zoeken vind ik haar aan het eind van de gang, samen met drie andere dames. 

Ik vraag aan mevrouw B of ze naar haar kamer wil of dat ze hier wil blijven zitten. Ze wil hier wel blijven en dus ga ik er maar bij zitten. Ik lees voor uit Een visje bij de thee van Annie M. G. Schmidt, en later uit Fluisteringen, het Humble- quotesboekje. 

Het is erg leuk om deze quotes voor te lezen, de tekeningen te laten zien, en voor zover mogelijk even door te praten over de betekenis van de quotes. We hebben het bijvoorbeeld over de quote:

            'Liefde is sterker dan de dood.'

           

            ‘Ik denk dat het wel klopt; dat als iemand doodgaat waar je heel veel van hebt gehouden dat je daar nog na hun dood van blijft houden. Wat denken jullie?’

Ja, dat denken ze eigenlijk ook wel.

            ‘En misschien houden zij ook nog wel van ons als ze al dood zijn? Wat denkt u? Is dat mogelijk?’

De een denkt na, de ander heeft de ogen gesloten; het zal haar worst wezen waarschijnlijk. Eén mevrouw zegt;

            ‘Dan zie je zijn gezicht enzo.’

Ik beaam dat en zeg:

            ‘Ja, en je weet vooral nog het gevoel dat iemand je gaf.’

Er is één mevrouw bij en die  is ongelooflijk dankbaar voor deze ochtend. Ze houdt van Humble en ze houdt van mij. Ze vindt het knap dat iemand zo kan schrijven en tekenen, en dan leg ik uit dat ik het heb gemaakt. Dat vindt ze geweldig, ze vindt het een eer dat ik het zelf aan ze kom voorlezen. Toevallig heb ik net wat Humble boekenleggers bij me die ik heb laten maken voor de lezing die ik eind augustus over Humble ga geven. Op de boekenlegger staat de quote:

            ‘Geïnspireerd worden is mooi, maar het is nog mooier om zelf te inspireren.’

Ik deel de boekenleggers uit als cadeautje en ze zijn er, eigenlijk tot mijn verbazing, heel blij mee.

De grote fan- mevrouw bedankt me dat ze na deze ochtend rijker is dan toen ze kwam. Dat ze heeft mogen nadenken en genieten over het leven etc.

Haar reactie ontroert me.

            ‘Kan ik zo’n boekje kopen?’

            ‘Helaas, ik verkoop ze niet.’

            ‘Nou dan gééf je hem toch!’ zegt ze bijdehand.

Later sta ik met mijn jas al bij de deur om weg te gaan, de dames moeten zo eten, en dan hoor ik met een heel zacht stemmetje de vrouw die het over het gezicht van haar geliefde had zeggen:

            ‘Ik wil naar God toe, ik wil Gerard zien.’...

En ik denk: Oh mijn God, wat doe ik met haar.

Ontroerend veldboeket

Het is heerlijk weer en onderweg van de bus naar het tehuis pluk ik een fraai, al zeg ik het zelf, veldboeketje bij elkaar. Het is even geleden dat ik mevrouw B heb gezien. Vorige week kon ik niet en de week daarvoor lag ze in het ziekenhuis en heb ik alleen een blik op een slapende mevrouw B kunnen gooien.
Wanneer ik binnenkom meld ik me altijd even bij de receptie. Terwijl ik daar sta te wachten komt een van de andere bewoonsters langs me gereden in haar rolstoel. Ze begint te stralen bij het zien van het veldboeket. Ik wil het haar van dichterbij laten zien en ontroerd neemt ze het van me aan:
     "Voor mij, echt waar. Oh wat mooi."
Uh...
Haar begeleidster wil zeggen dat dat niet de bedoeling is, maar ik maak een gebaar;  Laat maar.
Dat is toch een goede bestemming zo, en bovendien weet mevrouw B van niets, dus er wordt niemand tekort  gedaan.