Terugblik

Donderdag 12 mei was ik nog bij u en we hadden het eigenlijk nog best gezellig. Tevreden ging ik naar huis.
Vrijdag de dertiende (!) werd ik gebeld dat u een afschuwelijke val had gemaakt. Gebroken been, gezicht kapot, onder de blauwe plekken. Ik zou u waarschijnlijk niet meer zien, werd me verteld.
Gisteren, op mijn verjaardag, heb ik nog even kort afscheid van u kunnen nemen. U leek al half vertrokken, zo alleen liggend in de verduisterde kamer. Ik had met u te doen en hoopte dat het niet te lang meer zou duren.
Vanochtend ontving ik een mail van uw zoon. Het is voorbij, u heeft nu rust.

Impressie van een prille, drie maanden durende vriendschap:

Tussen de regels door zie ik dat het allemaal niet meer zo hoeft van haar. Ze mist haar man en ze zit maar te zitten. Ze is heel lief en klaagt niet ofzo, ze geniet van eten;

      'Ik ben een zoetekouw,'

en ze neemt nog een stuk chocolade. Ze vindt bezoek wel gezellig maar niet te lang, denk ik.

      'Nou nou, zo vroeg op de dag al bezoek,' alsof ze erg wordt verwend.

Met voorlezen zegt ze midden in een verhaal, ook als het zielig is:

      'Ja, leuk.'

Het is ook een stuk stervensbegeleiding . Ze is 95 meen ik. Ik toets voorzichtig hoe ze over de dood denkt en over leven na de dood en of ze haar man terug zal zien. Ze haalt haar schouders op en zegt:

      'Ik weet het niet.'

Of ze zegt:

      'Nog één, twee en dan uit.'

Wanneer ik vraag of ze het erg vindt dat het dan uit is zegt ze dat ze het niet weet. Dan sluit ze haar ogen weer. Er is heel veel dat ze niet weet. Dat klopt natuurlijk ook met dementie/ Alzheimer. 

___________________________

Via Marktplaats heb ik een boekje gekocht dat zij heeft geschreven en de foto's hierin zijn van haar zoon. Benieuwd hoe, en óf, ze daar op reageert.

    

 Dit is zó ontroerend.

     'Mijn hele leven trekt aan me voorbij,' verzuchte ze.

Ze was ongelooflijk blij en enthousiast om haar eigen boekje te zien.

Precies wat ik hoopte, en nog veel meer, was haar reactie. De steken, het tapijt van Bayeux; het roept allemaal herinneringen op.

Ik las haar de inleiding voor en de hele tijd bleef ze er bij.

Heerlijk om te zien hoe ze weer helemaal zichzelf herinnerde. Prachtig

Typisch dat ze 'scheuren en pleuren' leest waar er 'scheuren en plakken' staat. Ze kan er zelf om lachen wanneer ik zeg dat ik denk dat er 'scheuren en plakken' staat. Ze kijkt me aan en lacht om zichzelf.

      'Ja, dat denk ik eigenlijk ook wel.'

Ik wil het boekje zelf graag houden en besluit om er nog één te kopen voor haar.

______________________________________

 Een week later:

     'Goedemorgen, hoe gaat het met u?'

      'Ja, wel goed. Wonderlijk eigenlijk hè.'

Ze moet er zelf om lachen.

Ik geef haar haar cadeautje, haar eigen boek.

      'Nou, wat leuk zeg. Dat is ook toevallig, daar heb ik net met iemand vorige week over gepraat.' (Ja, duh...!)

Op een gegeven moment wordt ze steeds stiller en als ik iets vraag krijg ik geen antwoord meer. Ik vraag dus niets meer. Ze is heel ver weg in het verleden. Mooie zin van mevrouw wanneer ze een tijdje in gedachten in haar boekje kijkt:

     'Ik was heel erg onder de indruk van het zelf, het wezen.'

Ze is heel erg blij met het terugzien van haar eigen boekje. Het is geweldig om te zien.

      'Dat heb ik gemaakt toen ik een jaar of tien was.'

      'Oh ik dacht dat u al kinderen had toen u dit maakte.'

Ze kijkt m me meewarig aan, je ziet haar denken; vreemd mens.

Als ik die ochtend wegga zegt ze:

      'Ik ben er heel erg blij mee, zeg dat maar tegen ze.'

      'Wat fijn dat u er zo blij mee bent.'

Ze heeft voor het eerst kleur op haar wangen. Heerlijk.

__________________________________

Eerder schreef ik al blogs over het olifantje Willem,  en over het begin.

en over onze hernieuwde kennismaking: 

 

(Dementie/ Alzheimer)
Toen ik binnenkwam vroeg ik of ze wist wie ik was en dat wist ze niet. Toen gaf ik haar een hand en zei:
      'Ik ben Saskia.'
      'Haha, dat weet ik toch.'

                                                           Rust zacht lieverd.