Eind jaren tachtig voerde het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid een Campagne om meisjes te stimuleren een vak te leren om later hun in eigen levensonderhoud te kunnen voorzien en economisch onafhankelijk te zijn.
is tevens de titel van een van mijn vroegere schilderijen. Inspiratie voor dit schilderij waren mijn kleine onderbuurmeisjes die als enige meisjes, samen met mijn jongens, naar computerles in de buurt gingen. Meisjes met hoofddoeken om. Dit schilderij is daarmee een ode aan deze slimme Islamitische meisjes, die zo door hun ouders op de toekomst werden voorbereid.
Niet veel later verhuisde ik en ik verloor ze uit het oog.
Zoals ik al eerder heb verteld ben ik enkele jaren geleden Moslim geworden. Ik vind het nog steeds ingewikkeld om vorm te geven aan mijn Moslim- zijn. (zie ook blog Taboe) Ik ken geen Moslims zo dichtbij dat ik makkelijk met hen over het geloof praat, en ik mis die aansluiting. Niet lang geleden nodigde een onlangs bekeerde vriendin me uit om mee te gaan naar een High tea voor Moslima's, en ik zei 'ja'. Dat leek me een goede kans om moslima's te ontmoeten die hier in het dorp aan de moskee zijn verbonden. Het was een hele gezellige middag en ik was één van de weinigen daar zónder hoofddoek.
Opeens zie ik daar mijn oude buurvrouw, we hebben elkaar altijd graag gemogen en zijn ook nu heel blij om elkaar te zien. En ik denk 'Natuurlijk, dat ik niet eerder aan haar heb gedacht.' Ze is blij me te zien, maar ze wordt nog veel blijer wanneer ze hoort dat ik inmiddels ook Moslim ben geworden. Ze blijkt heel nauw betrokken bij de moskee en dus voor mij de uitgesproken persoon om mij 'in te wijden' in de Islam. We spreken af dat ik binnenkort bij haar langsga.
Ik woon samen met mijn kinderen aan de andere kant van het dorp, in een flat waar ik me niet echt op mijn plaats voel. In die tijd kom ik ziek thuis te zitten met een flinke burnout. Mijn buurvrouw en ik, we wonen op verschillende verdiepingen, we spreken elkaar niet vaak maar er is die 'klik'. Ik vertel haar dat ik ziek thuis zit, en niet veel later komt ze langs met een heerlijk pannetje soep. Liefdevol, dankbaar.
We hebben vreselijke duiven-overlast in de flat, mijn Hollandse buren adviseren mij om 'die duiven eieren gewoon over het balkon te pleuren'. Ondanks de overlast kan ik dat niet over mijn hart verkrijgen. Ik spreek bij de brievenbussen kort met mijn buurman, de vader van de meisjes, en ik smelt een beetje als hij zegt dat hij de eitjes niet kapot kan gooien.
Niet zo lang geleden loop ik in een supermarkt in mijn oude buurt en ik zie een jong meisje van wie ik de lach herken. Mijn oudste oude buurmeisje, inmiddels zelf een mama van twee. Ik kijk mijn ogen uit. Het is leuk om haar even te spreken en in gedachten ga ik naar mijn jongens, die even oud zijn. Ze hebben de leeftijd voor kinderen, dat is waar. Maar toch...
Mooie toevalligheden en verbindingen. De oudste dochter heeft in hetzelfde huis gewoond waar wij ooit woonden. Ik kom nu regelmatig bij mijn buurvrouw over de vloer; ze leert me het Arabisch alfabet. Soms spreken we af in de moskee, soms bij haar thuis. Aanvankelijk zou ik naar de Arabische les in de moskee gaan, maar omdat daar alleen Arabisch wordt gesproken heb ik daar nog niets aan. Ik krijg nu eerst een tijdje privé-les tot ik het alfabet en de eerste begrippen een beetje ken. Gisteren ontmoette ik bij de buurvrouw thuis een andere jonge vrouw die een deel van de begeleiding op zich zal nemen; een jonge vrouw, helemaal in het zwart, kindje op de heup. We kwamen tegelijk aan bij de buurvrouw en raakten meteen in een vriendelijk en vrolijk gesprek. Eenmaal boven zag ik wat een intelligente en welbespraakte vrouw het is. Door haar dacht ik opeens terug aan mijn schilderij. Ik voel me liefdevol opgenomen in een heel andere cultuur en het mooiste van alles is dat ik nu les krijg van de jonge meisjes die me zoveel jaren geleden inspireerden voor het schilderij: Een slimme meid...
Mash' Allah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten