Friemelbaar cadeautje

Lieve mevrouw G,

Sinds een paar maanden zijn we in elkaars leven. Eén middag in de week brengen we een paar uur samen door. Wat een mooie ontmoetingen zijn het vaak. Intensief, aftastend, inschattend, vermoeiend, blij wanneer er contact is, ontroerd bij het terugkeren van herinneringen.
Vandaag wil ik een soort ode aan ons schrijven, aan u en aan mij en aan onze ontmoetingen.

Vorige week droeg ik een gehaakte poncho. Het is vaak erg warm in het
huis waar u woont, net als in andere tehuizen, en dan is het makkelijk als ik wat uit kan doen, een poncho is dan handig. U reageerde heel sterk op mijn poncho en bleef er aan voelen en friemelen en onderwijl was u duidelijk terug in een ver verleden. Ik liet u daar een tijdje; geen vragen, geen opmerkingen.
Eenmaal thuis bleef het beeld in mijn achterhoofd. Ik zag steeds hoe de aanraking met de mooie zachte stof u meevoerde.

Er zijn momenten dat het leven niet zo makkelijk en aangenaam is. Ouderdom komt letterlijk met gebreken. We zijn nu in een fase dat u door moeilijk slikken steeds wat vocht verliest, kwijlt, noemt men dat wel. Wanneer ik bij u ben veeg ik zachtjes de draden en druppels weg. Gelukkig staat u me dat toe. Stel je voor: Iemand die je amper herkent en die je mond gaat schoonvegen. "Dat is fijn,"  zei u dankbaar.
De gebreken, het verdwijnen van grip op de werkelijkheid, het zijn minder mooie kanten van ouder worden.

Daarom is het voor mij een uitdaging om een klein beetje warmte en liefde terug te brengen. Het is een uitdaging voor mij om juist waar men gauw alle waardigheid verliest, u en anderen in een vergelijkbare situatie, met respect en liefde te behandelen, en u het gevoel te geven dat u er toe doet. Ik ben dankbaar dat u mij toestaat om u te bezoeken.

Ik denk erover om u mijn poncho te geven maar doe het uiteindelijk niet. Zo kom ik wel  op het idee om u een zelfgehaakt dekentje te geven. Het is indertijd met veel liefde gemaakt en het is zacht en kleurig en ik wil het u heel graag geven. Maar... ik bereid me er op voor dat u kunt zeggen: "Nee hoor, neem maar weer mee. Wat moet ik daar mee?"
          Gelukkig! U vind het heel mooi, u houdt van de kleuren en u waardeert het werk dat er in zit. "Heb je dat helemaal zelf gemaakt? Dat is toch heel veel werk?"
Er kwamen herinneringen aan de tijd dat u zelf haakte en breide. Ik ben vooral heel blij dat u zo helder bent vanmiddag. 

Het dekentje is een blijk van waardering van mij aan u, net als dit blog.
Dank u wel voor alle mooie momenten die we samen hebben.

Tot volgende week.
XXX