Een half jaar later

 

De tijd vliegt... de buren komen al weer langzaam terug van hun vakanties. Helaas...niet dat ze terugkomen natuurlijk, maar dat de vakantie al weer bijna om is.
   
Een half jaar later, een half jaar verder, een half jaar is voorbij, sinds 1 februari jongstleden, de dag dat hij kwam om te blijven.
We hebben het geweldig samen en het kost ons onverwacht weinig moeite om zomaar samen verder te gaan. Twee alleengaanden met verleden en achtergronden die zomaar samen komen. Nou ja, zomaar, wie hier vaker komt weet dat het heel wat voeten in de aarde had, en dat we het bijna niet meer geloofden dat het ooit nog zou gaan gebeuren.
     Hij doet erg zijn best om snel en goed Nederlands te leren, en ik ben beretrots op hem. Af en toe voert hij al een echt gesprek in het Nederlands en stiekem welt er een traan in mijn ogen van trots en geluk.

Het lijkt of we het beste in elkaar naar boven halen; ik mag mijzelf wel  wanneer en hoe ik met hem ben. We leren van elkaar, zoals we van het leven zelf leerden, en nu als resultaat, zijn we in staat om zo nu en dan het geluk van de ander boven ons eigen geluk te stellen. We gunnen elkaar leuke dingen, we stellen belang in elkaars ontwikkeling, we zijn graag samen. We hebben het goed.

En toch, zo na een half jaar, is er opeens een raar gevoel. Ik kan mijn vinger er niet opleggen, maar ik voel mij anders dan eerder... We zijn allebei gevoelige mensen dus voel ik zijn stemming, al kan ik het nog niet thuisbrengen, en ik voel mijn eigen stemming, ook al kan ik die nog niet helemaal thuis brengen. Het is tijd om even stil te staan en terug te kijken naar het eerste half jaar. 
    
Mijn lief mist soms landgenoten om zich heen, zijn eigen taal spreken, attaya drinken etc. Dat gaan we nu af en toe regelen. Gewoon, even Gambianen onder elkaar, Mandinka, of Wolof, of wat dan ook spreken, herinneringen ophalen, slappe lach om niets, en ga zo maar door. 
     En ik? Ik ben trots op hoe we elkaar de ruimte geven om onze eigen gang te gaan binnen ons samen zijn, maar toch merk ik dat ik moet leren om die ruimte ook te nemen. Na jarenlang moederen ben ik een beetje verleerd om mijzelf de ruimte te geven, ruimte om te schrijven, te schilderen, te bezinnen, niets te doen. Dat soort ruimte. Zo leren we steeds onze bijzondere band verder te verstevigen.

    Op naar het volgende halve jaar...