De weg kwijt, maar muziek haalt hem even terug

Of ik een handje kan helpen? Het is feest want het huis bestaat vijftig jaar en alle bewoners krijgen een stukje taart. Het is één van de drie huizen waar ik uit vrije wil werk, zo ook vandaag. Zonder sancties kan ik kiezen of ik wel of niet kom werken, en dus kom ik graag een handje helpen.
 

copyright: Kitty van Wilpe

Twee aan twee (wij natuurlijk weer met drie) krijgen we twee taarten en twee huiskamers toegewezen.
De taarten zijn vierkant en daardoor makkelijk in zestien stukjes te snijden. Iedere bewoner en medewerker krijgt een stukje taart op een bordje en we geven er een vorkje bij.
Het merendeel van de bewoners is niet meer in staat om zelf te eten; ofwel het benul dat het taartje in stukjes met het vorkje naar de mond kan worden gebracht ontbreekt, ofwel de motoriek om de hand met vorkje naar de mond te brengen werkt niet helemaal goed meer waardoor er heel veel taart naast de mond terecht komt.
Eén vrouw zit daarom apart aan een tafel omdat ze zo rustig haar pogingen kan wagen zonder commentaar van de nog wat helderderen van geest om zich heen die de aanblik niet zo fijn vinden.
De uitdaging in dit werk ligt er voor mij in om mensen die ogenschijnlijk alle waardigheid aan het verliezen zijn zo waardig mogelijk te benaderen. Ik spreek ze daarom ook met 'U' aan. Uit respect.
   'Tot ziens, het was fijn om u even te zien. Tot de volgende keer.'
Ook al krijg ik geen reactie terug, nou ja, soms een kleine beweging van de ogen.

Na de taart komt de muziek. Kees is één van de medewerkers: uitbundig en een ervaren performer. Hij speelt op de harmonica en zingt oud hollandse liedjes. Ik hoor hem al in de andere huiskamer wanneer ik nog bezig ben de laatste hapjes taart te geven. Ik kijk om me heen en zie een aantal hele jonge meiden, van velen stond de wieg in een ander deel van de wereld, en vol ontzag kijk ik hoe lief ze zijn voor de oudjes. Ik vraag me af; zouden PVV-stemmers zich realiseren wie degene is die waarschijnlijk hun ouders, of straks henzelf, zo liefdevol en geduldig begeleidt!

De taart is op en ik ga naar de muziek in de andere woonkamer. Eén van de bewoners die niet meer verstaanbare klanken uit, waardoor hij vaak onbegrijpbaar is, geeft zich helemaal over aan de muziek. Ritmisch wipt hij van de ene voet op de andere, zijn hoofd, handen en billen hupsen mee, en hij is blij. Onvermoeibaar gaat hij door en hij zingt; stralend, en onverstaanbaar. Hij volgt de muziek naar de andere kamer, hij kan er geen genoeg van krijgen en danst en danst en danst.
   Even is hij weer wie hij ooit was. Prachtig en aandoenlijk.