Maar goed, januari 2022, een nieuw begin. Toch even een korte terugblik:
Na een huwelijk met de liefde van mijn leven dat op een maand na de tien jaar haalde, ben ik begin vorig jaar gescheiden. Allebei wilden we het niet maar toch gebeurde het. Veel verdriet, vooral omdat ik echt dacht dat we 'voor altijd' zouden zijn.
Omdat ik in een gezinswoning woonde en geen gezin meer was, en misschien gewoon omdat het nu weer kon, en omdat ik ergens anders opnieuw wilde beginnen cq verder gaan, ben ik vorig jaar verhuisd. Na twintig jaar verkassen naar een andere plek is een grote stap. Een stap die wonderwel bevalt. Ik geniet van mijn nieuwe huisje én ik geniet van de nieuwe omgeving. Heel dicht bij het water, geweldig.
Wat ik me niet realiseerde is dat naarmate ik ouder word, een verhuizing er meer inhakt. Vooral in het donker in een vreemde omgeving. Ik voel me kwetsbaarder wanneer ik 's avonds in het donker op de fiets ergens heen ga. De weg voelt nog niet vertrouwd. Soms in de kou en de regen, in het donker en niet helemaal bekend met de weg, voel ik me wat zielig. Gek mens, wat haal je dan ook op je hals.
Een maand na de definitieve scheiding vulde ik het nieuwe huurcontract in. Maanden was ik druk met het op orde brengen van de oude woning, en het regelen van de verhuizing. Toen kwam de dag dat ik in mijn nieuwe huis wakker werd. Alleen, helemaal alleen. Dat was schrikken en confronterend. Ik ben geen gezin meer en ik ben niet meer verbonden met de liefde van mijn leven.
Nu ruim een half jaar later is de grootste schrik er af, ik geniet van mijn 'doorstart' in de nieuwe omgeving. Het werd vanzelf 2022, en met alle chaos en gedoe om ons heen, lukt het me om positief en optimistisch vooruit te kijken. Ik ga weer verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten